ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Γιατί δεν εύχομαι «καλή επιτυχία»

Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών και την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, περισσεύει η πολιτική αβρότητα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Όλοι εύχονται «καλή επιτυχία» στην εκάστοτε νέα κυβέρνηση, πολιτικοί φίλοι μα και αντίπαλοι, επικαλούμενοι το «καλό του τόπου».

Πάνω σ’ αυτή την πολιτική αβρότητα, στο προσωρινό moratorium μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά και στο γεγονός ότι ο λαός εκφράστηκε και η εντολή που έδωσε είναι ακόμη νωπή, συγκροτείται και η περίφημη «περίοδος ανοχής»

ή χάριτος που έχει η εκάστοτε νέα κυβέρνηση.
Ωστόσο, αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα έχει εκ των πραγμάτων ανοχή από την τρόικα, τους δανειστές και τα εκκρεμή προβλήματα (η χώρα κρέμεται από μια κλωστή: ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια κ.α. βρίσκονται στο κόκκινο…) αλλά και διότι, ίσως για πρώτη φορά, στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου αναμετρήθηκαν δύο τόσο σαφώς διαφορετικές πολιτικές προτάσεις. Δύο αντίθετες πολιτικές στρατηγικές για το μέλλον της χώρας.

Τελικά, παρά τη δυναμική που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες δεν έκαναν ολοκληρωμένο το «μεγάλο βήμα». Η εκστρατεία του φόβου στην οποία επιδόθηκε ο αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός, πλέον, είχε ως αποτέλεσμα να περάσει η ΝΔ κατά 2,7 ποσοστιαίες μονάδες τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρει το περίφημο μπόνους των 50 εδρών του καλπονοθευτικού μας εκλογικού νόμου.

Έτσι, από σήμερα, μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θα αρχίσει να κυβερνά τη χώρα. Με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο: ο Αντώνης Σαμαράς θα μεταβεί μαζί με τους άλλους δύο αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνησή του στις Βρυξέλλες και θα επιχειρήσει να αναδιαπραγματευθεί πτυχές του Μνημονίου, με αιχμή την επιμήκυνση της περιόδου κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να επιτύχει τους δημοσιονομικούς της στόχους.
Ωστόσο, ο βασικός πυρήνας της οικονομικής στρατηγικής του Μνημονίου δεν μπορεί παρά να μείνει ο ίδιος: προς τούτο έχουν διαμηνύσει τις τελευταίες ημέρες η καγκελάριος Μέρκελ, ο Γερμανός «τσάρος» Σόιμπλε, ακόμη και ο παραδοσιακά «φιλέλληνας» πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Το Μνημόνιο δεν είναι μόνο η μετενέργεια, η επένδυση στο Ελληνικό, το «πείραγμα» στο Ασφαλιστικό ή το κλείσιμο του ΟΔΔΥ και του ΟΣΚ. Το Μνημόνιο είναι το βασικό εργαλείο για να δημιουργηθεί μια νέα Ελλάδα, μέσω της διαδικασίας της περίφημης εσωτερικής υποτίμησης:

Μια Ελλάδα που θα έχει κοινωνικές δαπάνες της τάξης του 34% του ΑΕΠ στον προϋπολογισμό της. Δηλαδή, θα δαπανά για συντάξεις, Υγεία, Παιδεία όσο δαπανά μια φτωχή χώρα της Λατινικής Αμερικής ή λίγο παραπάνω από μια αφρικανική χώρα.Μία Ελλάδα στην οποία οι εργαζόμενοι θα έχουν λίγα –έως ανύπαρκτα- εργασιακά δικαιώματα, θα εργάζονται «ελαστικά», με μισθούς πείνας και με την απειλή της απόλυσης. Και, μάλιστα, χωρίς αποζημίωση.Μία Ελλάδα που θα έχει πουλήσει όσο-όσο τα «φιλέτα» της, αλλά και τεράστιες κερδοφόρες επιχειρήσεις της, όπως ο ΟΠΑΠ. Ενδεχομένως, μάλιστα, να χάσει και βασικά δημόσι