ΓΙΑΤΙ Ο ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΟΣΟ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΘΑΚΗΣ

Και η τελευταία δημοσκόπηση, αυτή που παρουσιάστηκε χθες στο MEGA, επιβεβαιώνει τα ευρήματα των προηγουμένων. Σχεδόν όλες οι εταιρείες μετρήσεων, με μικρές αποκλίσεις, φαίνεται να συμφωνούν πως οι δύο κυρίαρχοι κομματικοί σχηματισμοί στην πολιτική ζωή είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, με την Κουμουνδούρου να διαθέτει ελαφρύ προβάδισμα για την κατάληψη της πρώτης θέσης, που δίνει και το μπόνους

Η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται να έχει «κλειδώσει» την τρίτη θέση, ενώ ΠΑΣΟΚ και ΑΝ.ΕΛ διαγκωνίζονται για το ποιό θα μπει στην τετράδα, με το κόμμα του Ευάγγελου Βενιζέλου να συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες. Το ΚΚΕ, εφόσον συνεχιστεί αυτή η τάση και δεν επισυμβούν εν τω μεταξύ άλλα γεγονότα, φαίνεται πως θα ξεπεράσει σε ποσοστά τη ΔΗΜΑΡ, αφήνοντας το κόμμα του Φώτη Κουβέλη στην τελευταία κοινοβουλευτική θέση.

Σε επίπεδο ποσοστών αυτή είναι η κατάσταση. Σε επίπεδο εσωτερικής δυναμικής των ποσοστών, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καλύτερες προοπτικές από τη Ν.Δ., επειδή «ψαρεύει» ψήφους από μεγαλύτερο ακροατήριο. Σε αντίθεση με ότι λέγεται, το πλεονέκτημα της Κουμουνδούρου έναντι της Συγγρού είναι η διγλωσσία της για το ευρώ.

Και εξηγούμαι: Στις εκλογές του Ιουνίου 2012, και μέχρι πριν μερικούς μήνες, το ποσοστό των πολιτών που ήθελαν «πάσι θυσία» την παραμονή της χώρας στο ευρώ, έφθανε το 80%. Τώρα αυτό έχει πέσει στο 60%. Αν δεχθούμε ότι τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) είναι δύσκολο έως απίθανο να προσελκύσουν ψηφοφόρους από το “αρνητικό” 40%, τότε το εκλογικό σώμα των τριών δεν είναι το 100%, αλλά το 60%.

Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διγλωσσία και την επαμφοτερίζουσα στάση του έναντι του ευρώ, αντλεί ψηφοφόρους από το σύνολο του εκλογικού σώματος, και από το «αρνητικό» 40% και από το «θετικό» για το ευρώ 60%. Τελικά ο Λαφαζάνης φαίνεται να ωφελεί όσο και ο Σταθάκης τον Τσίπρα, αφού του κρατά ανοιχτή την κάνουλα των ευρωσκεπτικιστών.

Αν μάλιστα αναλογιστούμε πως το 48% που έλαβαν αθροιστικά τα τρία κόμματα (Ν.Δ. 30%, ΠΑΣΟΚ 12% και ΔΗΜΑΡ 6%) στις εκλογές του Ιουνίου αντιστοιχεί στο 60% του 80% των πολιτών που ήταν υπέρ του ευρώ «πάσι θυσία», τότε δικαιολογείται και το περίπου 36% που λαμβάνουν σήμερα στις δημοσκοπήσεις, αφού αυτό αντιστοιχεί στο 60% του 60% των «πάσι θυσία» ευρώ ψηφοφόρων.

Με απλά λόγια τα κόμματα των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη απευθύνονται σε μικρότερο εκλογικό σώμα, σε αντίθεση με το κόμμα του Τσίπρα που τροφοδοτείται από το σύνολο των ψηφοφόρων. Το πως θα κατανεμηθεί εσωτερικά το «θετικό» 60% θα κρίνει τόσο το ποσοστό που θα λάβει κάθε ένα από τα κόμματα όσο και την σειρά εκλογικής κατάταξής τους.

Σαφέστατα τη μερίδα του λέοντος θα την λάβει ο Σαμαράς, όπως είχε γίνει και τον Ιούνιο όταν έλαβε άνω του 60% του 48% που έλαβαν αθροιστικά τα τρίτα κόμματα. Και τούτο επειδή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εμφανίζονται ως συμπληρωματικά κόμματα σ’ έναν οιονεί κυβερνητικό συνασπισμό.

Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ εάν καταφέρει να διατηρήσει την αναλογία του Ιουνίου, στην πρόσκτηση ψήφων από τα δύο στρατόπεδα (το «θετικό» και το «αρνητικό» για το ευρώ), τότε είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το ποσοστό του θα είναι πάνω από το 30%. και θα είναι αυτός που θα πάρει το μπόνους των 50 εδρών.

Βεβαίως όλα αυτά ισχύουν υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα σημειωθούν δραματικές ανατροπές, είτε επί τα βελτίω είτε επί τα χείρω, στην υφιστάμενη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση. Αναλόγως του τι θα συμβεί θα ενισχυθεί ή θα αποδυναμωθεί ο ένας πόλος (τρικομματικός) έναντι του άλλου (ΣΥΡΙΖΑ).

Σε κάθε πάντως περίπτωση η διγλωσσία βοηθάει τον ΣΥΡΙΖΑ εάν η ηγεσία του καταφέρει να την μετατρέψει σε πολυσυλλεκτικότητα και όχι σε απουσία εναλλακτικής όπως εμφανίζεται σήμερα. Η διγλωσσία μπορεί να μετατραπεί σε εναλλακτική αφού δεν ταυτίζει την πορεία της χώρας με τις εξελίξεις στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, αλλά της παρέχει ένα σχετικό επίπεδο αυτονόμησης εφόσον τα πράγματα χειροτερέψουν στην ευρωζώνη.

Φυσικά αυτό απαιτεί ικανότητα της ηγεσίας να ρυθμίζει τις εσωτερικές σχέσεις κυριαρχίας των δύο γραμμών με τέτοιο τρόπο που να μην προκαλούν σύγχυση και κυρίως αισθήματα ανασφάλειας στους πολίτες. Αντίθετα να τους ενδυναμώνει την πεποίθηση πως μπορούν να διαχειριστούν με επάρκεια και το καλό και το κακό σενάριο. Η «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποίαν είχε αναφερθεί ο Δραγασάκης, μπορεί να γίνει όντως πλεονέκτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ εφόσον σ’ αυτή εμπεριέχεται δημιουργικά, και όχι με απομόνωση, και ο Λαφαζάνης.

Αντίθετα, η ταύτιση με το «πάσι θυσία» ευρώ στερεί από τη Ν.Δ. και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ δυνάμεις που ριζοσπαστικοποιούνται και λόγω της διάχυσης της κρίσης δεν βλέπουν πλέον το νόμισμα ως ταμπού. Το κυριότερο όμως ταυτίζει απολύτως τα τρία κόμματα με τις εξελίξεις στην ευρωζώνη, τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω, λόγω και μνημονίου, δεν μπορούμε να επηρεάσουμε. Εάν τα πράγματα πάνε καλά μπορούν να ελπίζουν. Αν όμως χειροτερέψουν θα δυσκολέψει και η ζωή των ιδίων, αφού την εναλλακτική εκτός ευρωζώνης ούτε καν τη διανοούνται.

Στην αρχή της κρίσης, αλλά και μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου 2012, το διακύβευμα του ευρώ, το «πάσι θυσία», ήταν ισχυρό. Τώρα και με τα όσα έχουν επισυμβεί, εντός και εκτός Ελλάδας, χάνει οπαδούς. Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού, ως αντίδοτο στο δημοσιονομικό λοιμοκαθαρτήριο και το γερμανικό ιμπέριουμ, απαιτεί νέες επεξεργασίας και προσεγγίσεις…