Γιατί η κυβέρνηση πρέπει να απορρίψει το τρίτο δάνειο

Η συζήτηση για την παροχή ενός τρίτου δανείου προς την Ελλάδα δεν εκθέτει μόνο τον Γιάννη Στουρνάρα και όσους υποστήριζαν ότι… θα βγούμε στις αγορές του χρόνου, αλλά ανατρέπει πλήρως τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.

Όπως υποψιάζονται και αναλύουν τα πράγματα στελέχη του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, οι Γερμανοί δεν άνοιξαν τυχαία αυτή τη συζήτηση τώρα.

Όλα δείχνουν ότι το Βερολίνο προωθεί τη λύση

ενός τρίτου δανείου -μικρού ύψους, περί τα 10 δισ.- προκειμένου να «κάψει» την ανάγκη ενός κουρέματος του ελληνικού χρέους. Μ’ άλλα λόγια, το χρέος θα παραμείνει τεράστιο, έτοιμο να μας πνίξει ανά πάσα στιγμή και η οριστική διευθέτηση του προβλήματος θα μετατεθεί για αργότερα -για άλλη μία φορά.

Όμως, το χρέος δεν είναι ένα λογιστικό νούμερο. Ούτε είναι απλώς κάποια δισεκατομμύρια. Το χρέος είναι, πρωτίστως, μοχλός εξουσίας. Αυτό επικαλούνται οι δανειστές για να επιβάλλουν την πολιτική τους στους οφειλέτες. Το έργο το έχουμε δει ως σήμερα άπειρες φορές, με τους εκβιασμούς της τρόικας, τους τσαμπουκάδες των δανειστών, τις «ηχηρές» προειδοποιήσεις του Βερολίνου πως «πρέπει να κάνουμε τα μαθήματά μας» και τις εκούσιες καθυστερήσεις της -εκάστοτε- δόσης.

Τούτων δοθέντων, είναι σαφές ότι η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης αποτελεί έναν θλιβερό ευφημισμό, που ανήκει στο παρελθόν και στον καταστατικό χάρτη της Ένωσης. Το παιχνίδι είναι δύσκολο, είναι «power game» και προφανώς οι συσχετισμοί ευνοούν τους ισχυρούς -ήτοι τους δανειστές.

Όπως και να ‘χει, η συζήτηση για το τρίτο δάνειο μπορεί να αποδειχθεί σημείο-κλειδί για τη χώρα. Μπορεί να είναι ακόμη και ιστορική καμπή. Με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη απούσα, είναι σαφές ότι αν η Ελλάδα δεχθεί ένα τρίτο δάνειο, θα δέχεται την επιμήκυνση της επιτήρησης, τις νέες «εφόδους» της τρόικας, τους εκβιασμούς και άλλα τέτοια. Κι ας έχει πλεονασματικό προϋπολογισμό -οι δανειστές πρώτοι ξέρουν πόσες λογιστικές αλχημείες έχουν γίνει για να αναδειχθεί αυτό το πλεόνασμα.

Συν τοις άλλοις, αν η ιδέα για το τρίτο δάνειο πάρει σάρκα και οστά, τότε θα ενταφιάζονται εν τοις πράγμασι όλες οι ελπίδες για αλλαγή στάσης της καγκελαρίου Μέρκελ μετά τις εκλογές, όταν θα έχει απαλλαγεί από το άγχος της επανεκλογής. Το τρίτο δάνειο θα καταστήσει σαφές σε όλους ότι το Βερολίνο δεν αλλάζει γραμμή. Αντιθέτως, θα συνεχίσει να επιβάλλει στους πάντες «να κάνουν τα μαθήματά τους» και δε θα σταματήσει αν δεν κινδυνεύσει η επιβίωση του ευρώ ή αν δεν «εξαγνιστούν» από τα ελλείμματα και το χρέος όλες οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης.

Το τρίτο δάνειο, κοντολογίς, σηματοδοτεί μία μόνιμη «μνημονιακή» πραγματικότητα για την Ελλάδα, χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή στη ζωή των πολιτών, χωρίς να φαίνεται το περίφημο φως στο τούνελ.
Για τους λόγους αυτούς, η κυβέρνηση οφείλει να διεκδικήσει μία οριστική λύση και να απορρίψει το νέο δάνειο. Για τους λόγους αυτούς, ένα τρίτο δάνειο θα μας οδηγήσει πιο κοντά στην «κινεζοποίηση» και θα είναι εθνικά επιζήμιο. Ανοίγοντας τη συζήτηση για νέο δάνειο, οι Γερμανοί παραδέχθηκαν ότι δε θα αφήσουν το ελληνικό πρόγραμμα να καταρρεύσει για ένα χρηματοδοτικό κενό της τάξης των 10 δισ. Μπορεί, λοιπόν, μία επιθετική διαπραγμάτευση και η διεκδίκηση μιας οριστικής λύσης να φέρουν σοβαρά αποτελέσματα. Να συμπαρασύρουν και άλλους Νοτίους και, εν πάση περιπτώσει, να φέρουν το Βερολίνο ενώπιον των ευθυνών του. Φυσικά, το παιχνίδι είναι δύσκολο, αλλά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αν η Γερμανία παίξει στα ζάρια όλη την Ευρωζώνη, θα είναι να επιστρέψουμε στη σημερινή κατάσταση. Και να περιμένουμε πότε θα πατήσουν το πόδι τους στην Αθήνα για «ελέγχους» οι κκ. Μορς, Μαζούχ και Τόμσεν.