Για πες εσύ, κάτι αισιόδοξο…

Ο διαδικτυακός φίλος Λουκάς με προτρέπει. «Γράψε και κάτι αισιόδοξο. Θα μου πεις, «οι αισιόδοξοι γραφούν άσχημα» που έλεγε και ο Πολ Βάλερι». Όχι φίλε Λουκά. Δεν το κάνω από λεξιλαγνεία και ναρκισσιστικό ακκισμό για διαφοροποίηση να βλέπω παντού ασχήμια, κακία, υποκρισία, αδιαφορία, σε ένα άγριο κόσμο που όσο πάει γίνεται ακόμη πιο θηριώδης. Λοιπόν που λέτε, θέλω! Θέλω να χαμόγελα και να γελάω ηχηρά. Θέλω να βλέπω ομορφιά. Έλα μου, που ισχύει το Σαββοπουλικό «όπου κοιτάζω, να κοιτάζει, όλη η Ελλάδα ατελείωτη παράγκα χειμώνα».

Και μάλιστα ενός χειμώνα που άρχισε το κρύο του αδυσώπητο για αστέγους, φτωχούς, πρώην μεσοαστούς χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο, σχολεία και νοσοκομεία όπου κρυσταλλιάζουν οι αναπνοές. Στην Αμερική λέει, ένας 20χρονος, μπήκε στο δημοτικό, σε μια πόλη του τόσο Αμερικανικού, τόσο ήσυχου, καθαρού, με τα μεγάλα ξύλινα σπίτια, τα κόκκινα δέντρα και τα σκιουράκια να παίζουν, Κονέκτικατ. Σκότωσε τη μάνα του με σφαίρα που της ανατίναξε το πρόσωπο, 20 παιδιά – μωρά, τη διευθύντρια του σχολειού, τη ψυχολόγο, τον πατέρα του πιο πριν, σύνολο έξι ενήλικες. Ο βουρκωμένος Ομπάμα είπε πως τώρα πια πρέπει να εξεταστεί ο νόμος για την όπλα στην Αμερική. Σε μια Αμερική που δεν καπνίζει τσιγάρα αλλά οι νέοι της αγοράζουν πιο εύκολα από αλκοόλ, στο μαγαζί της γειτονιάς, επαναληπτικές καραμπίνες, περίστροφα και σφαίρες. Σε μια Αμερική που χάνει το χρόνο απ τα όπλα περισσότερο κόσμο από ότι στα αυτοκινητιστικά της και από ότι στους πολέμους της των τελευταίων χρονών. Τα ρεπορτάζ, φιλέ Λουκά, δεν μπόρεσα ούτε να τα δω. Ο πόνος απ αυτό το ρήμαγμα, τη κατάρα, την αναίτια επίθεση σε βρέφη, το θάνατο, είναι ο ίδιος στην Ισλανδία, στο Κονέκτικατ και στην Ελλάδα και όπου υπάρχει ανθρωπότητα. Επειδή παρά είμαι χαζοχαρούμενη δε μπόρεσα να κοιτάξω τον σπαραγμό κατάματα. Μόλις έφταναν οι ειδήσεις σ αυτό το θέμα, άλλαζα κανάλι η δωμάτιο! Είναι βλέπεις και τα Χριστούγεννα που έρχονται…

Λοιπόν, φίλε Λουκά, ξέρω πως έχει παραγίνει η φάση με τη απαισιοδοξία μου. Και αλήθεια σου λέω θα θελα να μην υπάρχει και θα τη πάλευα να βρω θέμα καλό και καλογραμμένο με αισιοδοξία, ώστε να δικαιώνεται και ο αγαπημένος και καυστικός Πολ Βαλερί. Θα θελα να χε γίνει το θαύμα. Ο Αι Βασίλης, το ξωτικό των Χριστουγέννων, ο παππούς Χειμώνας, κάποιος τέλος πάντων, να χε αποτρέψει την εκτέλεση των παιδιών στο Κονεκτικατ και πιο πριν στην Ισλανδία και πιο μετά στο σινεμά με τις εκτελέσεις στην αίθουσα που έπαιζε τον Μπατμαν. Θα θελα ο Άι Βασίλης με τον Ρούντι το ελαφάκι να αναβοσβήνει την κόκκινη μυτούλα του και να προλάβει μέσα σ ένα βράδυ να δώσει δώρα, ζέστη, ρούχα, παιχνίδια, κουβέρτες, γονείς σε όλα τα ορφανά, υγεία στους αρρώστους, στέγη στους αστέγους, συμπόνια στους ισχυρούς, γεμάτα τραπέζια και ψυγεία, φάρμακα και μηχανήματα και νοσηλεία για άρρωστα παιδιά και μεγάλους, παρηγοριά σε όσους έχουν μείνει μόνοι τους. Αλήθεια σου λέω, Λουκά! Και θα θελα και εγώ να ασχολούμαι μόνο μ’ αυτά τα ρηχά και ιλουστρασιόν που μ’ αρέσουν. Καλοντυμένες γυναίκες, όμορφα πρόσωπα, σταρ του Χόλιγουντ, τη Μαντόνα και τους νεαρούς της εραστές, ποια παντελόνια είναι της μόδας και ποιο άρωμα τα «σπάει» στην αγορά. Θα θελα να νοιάζομαι με το πώς θα χτενίσω τα μαλλιά μου στο ρεβεγιόν και αν θα φορέσω παντελόνι ή μακριά φούστα! Θα θελα να κάνω κατάλογους για τα δώρα που θα αγοράσω και να ψωνίζω από τώρα για τα δώρα του Άι Βασίλη στα παιδιά μου, που θα τα περιμένουν κάτω από το δέντρο. Θα θελα να όλα γύρω μου, σα πλάνα από χριστουγεννιάτικη ταινία για όλη την οικογένεια, απ αυτές που δείχνει το Σταρ και το Μέγκα, Κυριακές μεσημέρια, που πάνε όλοι μαζί χριστουγεννιάτικες διακοπές, που στολίζουν όλα τα δέντρα του κήπου με φωτάκια και που το θαύμα των Χριστουγέννων συμβαίνει κάθε χρονιά…

Τι κρίμα που το γαμημ@@ο το κομπιούτερ γράφει από μόνο του, την αλήθεια και πως τα θαύματα, μπορεί και τα Χριστούγεννα φέτος εκτελέστηκαν από διατεταγμένους εικοσάχρονους και παράφρονες Ευρωπαίους ηγέτες που χτίζουν νέα, οικονομικά αυτή τη φορά, Κρεματόρια. Για αυτό σου λέω, ρε συ Λουκά, όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατελείωτη παράγκα του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα. Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια κουλούρια ζητάει και λαχεία κοπάδια στα υπουργεία αιτήσεις για τη Γερμανία. Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες, εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες. Η όποια Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί και την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί –πιθανόν στο Ιντερνέτ πια… Και τι άλλαξε; Τι αλλάζει; Για πες… από το 1975 που μίλαγε αυτό το τραγούδι μέχρι σήμερα; Τι άλλαξε; Τι αλλάζει; Από την Ομόνοια και το Σύνταγμα μέχρι το Κονεκτικατ και την παγωμένη Ισλανδία; Για πες, εσύ…