Έρχεται πολιτική διαπραγμάτευση με την τρόικα

Του Βαγγέλη Δουράκη

Δεδομένου του πώς διαμορφώνεται το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, η Ελλάδα έχει τραβήξει «κόκκινη γραμμή» σε νέες παρεμβάσεις υπό την μορφή «ψαλιδιού» σε μισθούς και συντάξεις ή αύξησης φόρων και το «παιχνίδι» θα παιχτεί τώρα στα διαρθρωτικού χαρακτήρα μέτρα.

Η αναφορά του υπουργού Οικονομικών στο περιβόητο «κυκλικά διαρθρωμένο έλλειμμα», αλλά και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους στην μεθοδολογία -όσον αφορά στον υπολογισμό του ελλείμματος- της Eurostat

Και δεν είναι τυχαία γιατί το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών θα ήθελε να συνυπολογιστεί η επίδραση της ύφεσης στον προϋπολογισμό ή έστω να υιοθετηθεί στις διαπραγματεύσεις η λογική της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής, γιατί πολύ απλά έτσι οι επιδόσεις θα εμφανίζονταν καλύτερες και κατ΄ επέκταση δεν θα υπήρχε λόγος να εφαρμοστούν βαριά και επώδυνα μέτρα από την Αθήνα.

Όλα δείχνουν ότι αυτή την φορά οι συνομιλίες για την εφαρμογή μιας νέας δέσμης μέτρων, ακόμη και εντός του 2014, αλλά και για το ύψος τους, θα εξελιχθούν σε μια απολύτως «πολιτική» διαπραγμάτευση.

Τα νούμερα εάν υιοθετηθεί -η ξεκάθαρα τεχνοκρατική- λογική των εκπροσώπων των πιστωτών, είναι βέβαιο πως δεν βγαίνουν: Άλλωστε, τεχνοκρατική ήταν και η λογική της πρόσφατης έκθεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που ουσιαστικά βλέπει μέτρα ύψους 6,7 δισ. έως το 2016, εκτιμώντας πως μεγάλο κομμάτι θα πρέπει να εφαρμοστεί μέσα στην επόμενη χρονιά. Η ίδια τεχνοκρατική λογική είναι αυτή που διαπιστώνει πως το χρέος χωρίς «κούρεμα» δεν είναι βιώσιμο.

Βεβαίως εκείνο που δεν αρνείται κανείς είναι ότι προκύπτει δημοσιονομικό κενό: Απλώς η ελληνική πλευρά εκτιμά πως αυτό δεν θα ξεπεράσει τα 2,5 δισ., όταν το ΔΝΤ με την έκθεσή του ανέβασε ακόμη υψηλότερα τον πήχη από την τελευταίο επικαιροποίηση του Μνημονίου τον Αύγουστο.

Η Κριστίν Λαγκάρντ η επικεφαλής του ΔΝΤ, έσπευσε να «σβήσει την φωτιά» που «άναψε» η Έκθεση των τεχνοκρατών της, ευθυγραμμιζόμενη με την Αθήνα, καθώς δήλωσε ότι «οριζόντια μέτρα δεν πρόκειται να ληφθούν παρά μόνον διαρθρωτικά».

Ιδανικό σενάριο θα ήταν για την Ελλάδα, μέσα από αυτή την πολιτική διαπραγμάτευση όπως γίνεται εμφανές, ο πήχης του νέου «πακέτου μέτρων» να χαμηλώσει στα επίπεδα που εκτιμά η Αθήνα και βεβαίως οι όποιες παρεμβάσεις να αφορούν αποκλειστικά και μόνον το πεδίο της φοροδιαφυγής. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να προκύψουν από τη λεγόμενη φορολογική διοίκηση όπου τα περιθώρια είναι μεν τεράστια (61 δισ. ευρώ είναι μόνο τα ληξιπρόθεσμα χρέη ιδιωτών προς το Δημόσιο), αλλά τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα υπολείπονται των στόχων και η πρόοδος δυστυχώς είναι απελπιστικά αργή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις αποκρατικοποιήσεις που με τα έσοδά τους θα μπορούσε να περιοριστεί το χρέος. Μοιραία τα όποια μέτρα δεν θα μείνουν εκεί, αλλά θα επεκταθούν -εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις σε μισθούς και συντάξεις- και στο Δημόσιο και κυρίως στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που θα κληθούν ουσιαστικά να επιβιώνουν με τα δικά τους έσοδα.