Επαγγελματική ηθική…

Για το χάσμα πολιτικής και ηθικής έχουν γραφτεί πολλά. Ποιοί είναι όμως οι κανόνες που πρέπει να διέπουν την επαγγελματική συμπεριφορά; Προκαταβολικά ίσως πρέπει να διευκρινιστεί ότι δεν υπάρχει ηθικό σύστημα που να μην περιέχει διατάξεις οι οποίες στοχεύουν στην παρεμπόδιση της χρήσης βίας και απάτης, και φυσικά δεν υπάρχει ηθικός νόμος που να μην προβλέπει εξαιρέσεις σε ιδιαίτερες συνθήκες.

Με τον όρο επαγγελματική ηθική νοείται το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς στις οποίες πρέπει να υπόκεινται τα άτομα που αναπτύσσουν κάποια συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα.

Το σύνολο

των κανόνων αυτών μπορεί να διαφέρει από τους κανόνες της κοινής ηθικής, είτε γιατί τους υπερβαίνει, είτε γιατί υπολείπεται αυτών. Με άλλα λόγια, άλλοτε επιβάλλονται στα μέλη κάποιου επαγγελματικού κλάδου υποχρεώσεις πιο αυστηρές και άλλοτε αυτά απαλλάσσονται από ανεφάρμοστες υποχρεώσεις.

Η χώρα μας είναι μια χώρα παροχής υπηρεσιών και από την ποιότητά τους κρίνεται το κύρος της και κατ’ επέκταση και η επιβίωσή της. Η επιβολή επομένως κανόνων συμπεριφοράς, που ονομάζονται συνήθως ηθικοί και, ως εκ τούτου, επιβάλλονται ως υποχρεωτικοί, είναι αναγκαία, γιατί χωρίς αυτούς η συνύπαρξη θα ήταν υπερβολικά ανεπιτυχής και επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο.

Αφορμή του σχολίου μου αποτέλεσε η συμπεριφορά κάποιων ταξιτζήδων των οποίων έτυχε να είμαι θύμα.

Γενικές παρατηρήσεις: η συμπεριφορά και η εμφάνιση του οδηγού και η καθαριότητα του μέσου μεταφοράς τις περισσότερες φορές ήταν απαράδεκτη, όπως και οι απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τη διαδρομή.

Οι παρατηρήσεις μου αυτές ίσως είναι υποκειμενικές και για το λόγο αυτό θα περιοριστώ μόνο σε δύο περιπτώσεις που είναι ασύμβατες με τις βασικές αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Περίπτωση πρώτη: Από το αεροδρόμιο επιβιβάζομαι σε ταξί με προορισμό το Χαλάνδρι. Τα μόνα χρήματα που έχω είναι τέσσερα χαρτονομίσματα των 50 ευρώ τα οποία πήρα από ΑΤΜ της Εθνικής Τράπεζας, στο αεροδρόμιο. Με το τέλος της διαδρομής έδωσα το ένα χαρτονόμισμα και περίμενα τα ρέστα. Ο ταξιτζής βγήκε να πάρει τη βαλίτσα μου και ισχυρίστηκε με αυστηρό ύφος ότι του έδωσα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ. Δεν τον έπεισα και αναγκάστηκα να πληρώσω τη διαδρομή, αντί με 35 ευρώ με το ποσόν των 85 ευρώ και μάλιστα χωρίς απόδειξη.

Περίπτωση δεύτερη: Από το πρακτορείο λεωφορείων στον Κηφισό επιβιβάζομαι σε ταξί για το Χαλάνδρι. Στο τέλος της διαδρομής ζήτησα την απόδειξη. Ο ταξιτζής ισχυρίστηκε ότι είχε χαλάσει ο μετρητής και μου έδωσε μια απόδειξη που έγραψε τα σχετικά στοιχεία του. Πριν ακόμη μπορέσω να ελέγξω τα στοιχεία του έγινε αστραπή. Μετά από ενέργειές μου για διαπίστωση της αξιοπιστίας του διαπίστωσα ότι τόσο ο αριθμός του αυτοκινήτου όσο και το όνομά του ήταν άλλου συναδέλφου του.

Συμπέρασμα:

Θα ήταν ευχής έργον να είμαι το μοναδικό θύμα μιας ανήθικης επαγγελματικής συμπεριφοράς, μιας συμπεριφοράς που περιλαμβάνει και τη βία και την απάτη. Επειδή δεν πρέπει να αποτελώ μοναδικότητα θα πρέπει να ενταθούν οι έλεγχοι όσον αφορά στη συμπεριφορά αυτών των επαγγελματιών, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που η χώρα μας πρέπει να δείξει ένα άλλο πρόσωπο στους ξένους που την επισκέπτονται.

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι οι παθογένειες των οποίων έγινα μάρτυρας, δεν εκφράζουν το σύνολο των ταξιτζήδων, αλλά αρκούν μεμονωμένες περιπτώσεις να αλλοιώσουν την εικόνα της χώρας.

Ο. Καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς-π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

e-mail: [email protected]