Ένας χαρτοπαίκτης δολοφονεί τον πρωθυπουργό που έκλεισε τις λέσχες

Ο Δηλιγιάννης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 19 Μαΐου 1824 και ήταν γιος του Πανάγου Δεληγιάννη και εγγονός του κοτζαμπάση της Πελοποννήσου, Ιωάννη Δεληγιάννη. Ήταν νομικός και πολιτικός, βουλευτής, υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις και πέντε φορές πρωθυπουργός στο διάστημα 1885-1903.

Εκλεγόταν βουλευτής από το 1862. Χρημάτισε υπουργός με διάφορα χαρτοφυλάκια και το 1883 αναδείχθηκε αρχηγός του Εθνικού Κόμματος. Το 1885 έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός. Ακολούθησαν άλλες τέσσερις σύντομες θητείες στην ίδια θέση.

Ο

Θεόδωρος Δηλιγιάννης έμεινε στην ιστορία ως πολιτικός λαϊκιστής και δημαγωγός. Θεωρείται ο κύριος υπεύθυνος για την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους το 1893.

Όταν διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Χαρίλαο Τρικούπη το 1885, μείωσε τους φόρους και καθιέρωσε απεριόριστες προσλήψεις στο δημόσιο χωρίς να απαιτούνται τυπικά προσόντα. Επίσης, δημιούργησε ένα κλίμα προσδοκίας για εισβολή στην Τουρκία, που εκείνη την εποχή κατέρρεε ως αυτοκρατορία και επέκταση των ελληνικών συνόρων προς την Μακεδονία (τότε έφταναν στην Θεσσαλία). Αυτό είχε ως συνέπεια το ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από τους συμμάχους.

Συνεχίζοντας το… μεγαλειώδες έργο του άρχισε να δανείζεται από το εξωτερικό για να αντεπεξέλθει στην δυσμενή οικονομική κατάσταση της χώρας λόγω μειωμένων φόρων και των διορισμών στο δημόσιο. Ο βασιλιάς τον έπαυσε και ανέλαβε και πάλι ο Τρικούπης. Τα συσσωρευμένα χρέη οδήγησαν στην πτώχευση του 1893.

Κατά την επόμενη θητεία του στον πρωθυπουργικό θώκο την περίοδο (1895-1897), έβαλε την Ελλάδα στο ελληνοτουρκικό πόλεμο τον Απρίλιο του 1897, ο οποίος κρίθηκε πριν αρχίσει.

Η χώρα μας αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και κατέφυγε και πάλι στο δανεισμό. Αυτή την φορά όμως οι προστάτιδες δυνάμεις ανέλαβαν οι ίδιες να εισπράξουν τα δάνεια και επέβαλαν στην Ελλάδα τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που κράτησε για 50 περίπου χρόνια, μέχρι και μετά την λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Εκτός όλων των παραπάνω, ο Δηλιγιάννης ήταν και φανατικός πολέμιος των χαρτοπαικτικών λεσχών οι οποίες ήταν μάστιγα της εποχή και αυτό αποδείχθηκε μοιραίο για τον ίδιο.

Δολοφονήθηκε στις 31 Μαΐου 1905 στις σκάλες της Βουλής από τον χαρτοπαίκτη και μόνιμο θαμώνα χαρτοπαικτικών λεσχών Αντώνιο Γερακάρη (που τον φώναζαν και Κωσταγερακάρη από το όνομα του πατέρα του) επειδή είχε απαγορεύσει τη λειτουργία τους.