ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ

Με καθυστέρηση διαγιγνώσκεται η οστεοπόρωση σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, με αποτέλεσμα να μην αποφεύγονται χιλιάδες επικίνδυνα κατάγματα, υπογραμμίζουν οι ειδικοί.

Της Βασιλικής Αγγουρίδη

Σε «αόρατη επιδημία» αναδεικνύεται η οστεοπόρωση και στη χώρα μας αφού από τους περίπου

ένα εκατομμύριο Έλληνες που υπολογίζεται πως πάσχουν από τη νόσο, μόλις 300 χιλιάδες λαμβάνουν θεραπεία.

Στη χώρα μας, λοιπόν, η οστεοπόρωση, η οποία προτιμά τα άτομα ηλικίας από 60 ετών και πάνω, υποδιαγιγνώσκεται και υποθεραπεύεται.

Έτσι, δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας έχουν ήδη υποστεί κάταγμα μέχρι να αρχίσουν θεραπεία, όπως καταδεικνύουν τα στοιχεία που δημοσιεύει η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης Μεταβολισμού των Οστών (ΕΕΜΜΟ), με αφορμή τη διοργάνωση του 26ου Πανελλήνιου Συνεδρίου στα Χανιά (28-30 Σεπτεμβρίου).

Τα κατάγματα αυτά, μπορεί να οδηγήσουν και στο θάνατο, ιδιαίτερα αν αφορούν στην περιοχή του ισχίου. Μάλιστα, όπως αποκαλύπτουν ελληνικές και ξένες έρευνες, οι θάνατοι από οστεοπόρωση είναι περισσότεροι από τους θανάτους από καρκίνο του μαστού.

Επιπλέον, σύμφωνα με μελέτες, περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες έχουν ανεπάρκεια ή και έλλειψη βιταμίνης D, γεγονός που επιβαρύνει, μεταξύ άλλων, την μυοσκελετική υγεία τους. «Αυτό θεωρείται από την ΕΕΜΜΟ ως σημαντικό έλλειμμα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης ως προς την πρόληψη, αλλά και ως προς την θεραπεία» υπογραμμίζει η Πρόεδρος της ΕΕΜΜΟ και Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευαγγελία Καταξάκη.

Η οστεοπόρωση, πρέπει να σημειωθεί, διακρίνεται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή.

Η πρώτη περιλαμβάνει την μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση (πιο συχνή μορφή της πάθησης και σχετίζεται με τη μειωμένη παραγωγή οιστρογόνων στις γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση) και την οστεοπόρωση των ηλικιωμένων ή γεροντική οστεοπόρωση (σε γυναίκες και άνδρες ηλικίας 70 ετών και άνω).

Η δευτεροπαθής οστεοπόρωση αναπτύσσεται σε ασθενείς με συγκεκριμένες παθήσεις, όπως ρευματοειδή αρθρίτιδα, υπερθυρεοειδισμό και το σύνδρομο δυσαπορρόφησης, ενώ μπορεί επίσης να εμφανιστεί και σε ασθενείς που παίρνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ορισμένα φάρμακα (όπως τα γλυκοκορτικοειδή, οι μεγαλύτερες από το απαραίτητο δόσεις θυρεοειδικής ορμόνη, τα αντιεπιληπτικά φάρμακα ή η ηπαρίνη).