Είναι ο Αϊ-Βασίλης μιζαδώρος;

Φέτος, όμως, στο Βόρειο Πόλο είχε μια πρωτότυπη ιδέα. Αποφάσισε να μοιράσει ως έξτρα δώρο σε όλη τη γη μίζες. Φόρτωσε το έλκηθρο με το μπόνους υλικό και απογειώθηκε για τη διανομή.

Πάνω από τη Γερμανία το ξωτικό-βοηθός του τον ρωτάει.: «Πόσες να ρίξω εδώ;» «Ξεφόρτωσε χαλαρά καμιά οκτακοσαριά χιλιάδες μίζες», απαντάει ο Αϊ-Βασίλης.

Λίγο πιο κάτω, ξυρίζοντας τις κορυφές των ‘Άλπεων, ο βοηθός ξαναρωτάει: «Πόσες να πετάξω εδώ;» « Πασπάλισε και την Ελβετία με καμιά τετρακοσαριά χιλιάδες» , απαντάει ο γαλαντόμος Άγιος.

Πετώντας πάνω από τα Απένινα, ο βοηθός ρωτάει

και πάλι : «Να αμολήσω κανά εκατομμύριο μίζες στην Ιταλία;» « Κάν’τες δύο», λέει με μακάρια απλοχεριά ο επονομαζόμενος και Σάντα Κλάους.

Κάπου εκεί ψηλά πιάνει τα γκέμια των ιπτάμενων ταράνδων και με εναέριο τετακέ στρίβει αριστερά προς την Ελλάδα. Υπεριπτάμενος της αιθαλομίχλης βλέπει το, εξοικειωμένο με τα κουβαρνταλίκια του αφεντικού του, ξωτικό να ετοιμάζεται να αδειάσει απειράριθμα τσουβάλια με μίζες.

«Πας καλά ρε ;» φωνάζει έντρομος ο Αϊ-Βασίλης στο βοηθό του. «Εδώ δεν μοιράζουμε μίζες », τον κατσαδιάζει έξαλλος. « Εδώ είναι ο τόπος από όπου τις φορτώνουμε».

Θυμήθηκα αυτό το ανέκδοτο λόγω εορτών και όχι εξαιτίας του Κάντα και του Τομπούλογλου. Ποιους, άλλωστε, να προλάβω να πρωτοθυμηθώ σε αυτή τη εύφορη χώρα που οι μίζες φύονται σκανδαλωδώς μαζικά πλάι στις θερμαινόμενες πισίνες; Και ποιους να προλάβω να ξεχάσω σε αυτό το γόνιμο έδαφός που αναπτύσσεται ακόμα και σήμερα ο κυνισμός, η νομότυπη ανηθικότητα, η αλαζονεία, η φαυλότητα και η απληστία;

Γιατί δεν είναι μόνο οι φυγάδες Χριστοφοράκοι και λοιποί αξιότιμοι μιζαδόροι που κυκλοφορούν εξωχωρίως ελεύθεροι κι ωραίοι. Δεν είναι οι μπαγλαρωμένοι στα φυλακές λαδιάρηδες πολιτικοί, οι επώνυμοι δωρολήπτες και οι χρηματισμένοι κλεπτοκράτες. Δεν είναι τα σκοτεινά λόμπι των διεφθαρμένων νταραβερτζήδων και των αδιαφανών πλυντηριάδων μαύρου χρήματος. Και, προφανώς, δεν είναι οι χθεσινοί μαυραγορίτες, οι σημερινοί λαθρέμποροι και οι αενάως φοροκλέπτες. Αλλού και βαθύτερα είναι το ζήτημα.

Είναι στο άπλωμα αυτού του ανήθικου παιχνιδιού για δύο, του οποίου ο εκμαυλισμός έχει πάρει χαρακτήρα άτυπης κανονικότητας. Μοιάζει με διαπλεκόμενο χορό δολιότητας, παραπλάνησης και χειραγώγησης που κινείται στα βήματα του Τάνγκο. Και κινείται στο ρυθμό του ψέματος και της εξαπάτησης, διαβρώνοντας θεσμούς, αξίες, ήθη και συμπεριφορές. .

Σαφώς και η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που κινείται στο μελωδικό σκοπό της μίζας. Δεν είναι καν ο μοναδικός τόπος που υπάρχουν καταφερτζήδες, παπατζήδες, καταπατητές, ατσίδες και λαμόγια. Όμως εδώ, πολύ πριν καταντήσουν ευάλωτη στη διαφθορά τη δημοκρατία και απαξιώσουν μερίδα του πολιτικού προσωπικού, η χρόνια μη διερεύνηση σκανδάλων, η ανεπάρκεια ελέγχων και η ατιμωρησία εξαχρείωσαν την έννοια της τιμής και της αξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι μπουναμάδες από μίζες θα πέταγε στη γειτονική Τουρκία ο Αϊ – Βασίλης του ανέκδοτου. Αμφιβάλλω , όμως, αν σε αυτή τη χώρα που σπαράσσεται σήμερα από δωροδοκίες, λοβιτούρες και ρεµούλες, κάθε πολίτης της που θα έμπλεκε σε πάρε δώσε με φακελάκια ή βαλιτσάκια θα τα βάφτιζε σαν δωρεά, φιλανθρωπία ή εξυπηρέτηση, πάντα για καλό σκοπό.