Είναι η κυβέρνηση, Βραζιλία;

Παρά την, μάλλον, ελιτίστικη απέχθεια πολλών στο «προϊόν» του Μουντιάλ, όσα συμβαίνουν μπορεί να είναι άκρως διδακτικά.

Με πρώτο και καλύτερο το παράδειγμα της Βραζιλίας.

Μία ομάδα που, σε κανέναν αγώνα της, δεν εντυπωσίασε, ούτε ποδοσφαιρικά ούτε με τις παρουσίες των παικτών της (για να συνεννοούμαστε και εμείς τα κορίτσια) κι όμως κατάφερνε να περνά στην επόμενη φάση, να κερδίζει αντιπάλους εκμεταλλευόμενη τα λάθη τους και την κερκίδα και να προχωρά ελπίζοντας ότι μπορεί να φτάσει μέχρι την τελική επικράτηση.

Μέχρι που ήρθε το γερμανικό τανκ και την πάτησε.

Σας θυμίσει

κάτι αυτό ως προς την εσωτερική πολιτική επικαιρότητα;

Αν κάποιος βάλει στη θέση της Βραζιλίας την κυβέρνηση, πολλά.

Όχι, δεν εννοώ ότι ο Αντώνης Σαμαράς έγινε Σκολάρι, ο Χρύσανθος Νεϊμάρ ή ότι ο Βενιζέλος είναι ο Τιάγκο Σίλβα και ο Λοβέρδος ο αριστερός full back Μαρσέλο.

Αν, όμως, το καλοσκεφτεί κανείς διαπιστώνει μία σειρά από ομοιότητες.

Πρόκειται για μία ομάδα που ομολογουμένως δεν είναι για πολλά πράγματα. Πρόβλημα «παικτών», δύσκολη συγκυρία, πάντως οι προσδοκίες ήταν εξ αρχής περιορισμένες.

Κι όμως κατάφερνε να περνά γύρους, εκμεταλλευόμενη είτε τα λάθη των αντιπάλων, είτε τη βοήθεια της κερκίδας (βλέπε Μέσα Ενημέρωσης).

Σε τέτοιο βαθμό που, αν όχι οι ανεξάρτητοι παρατηρητές και φίλαθλοι, αλλά το προπονητικό τιμ και ένας στενός πυρήνας βασικών παικτών να πιστεύουν ότι μπορούν να φτάσουν μέχρι τον τελικό και να σηκώσουν και την κούπα.

Σε αντίστοιχη κατάσταση μοιάζει να βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση. Μπάλα δεν παίζει, προβληματίζεται αν θα πρέπει να παίξει φουλ επίθεση ή άμυνα, δεν προσφέρει θέαμα. Κι όμως κάποιοι στο εσωτερικό σχεδιάζουν ότι μπορεί να φτάσουν στον τελικό και να σηκώσουν την κούπα.

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Nationalmannschaft. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι όσοι βλέπουν την ήττα να έρχεται. Και δεν χρειάζεται να είναι, απαραιτήτως, με 7 γκολ (ή μονάδες) διαφορά....