ΔΕΞΙΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΠΑΠΑΓΟ…

Οι εκλογές του 1952 ήταν από πολλές πλευρές σημαντικές αφού σ’ αυτές μπορούμε να ανακαλύψουμε στοιχεία που επηρεάζουν ακόμη και σήμερα την πολιτική ζωή του τόπου.

Κατ’ αρχήν είναι οι εκλογές στις οποίες για πρώτη φορά ορίστηκε ότι οι έδρες στη Βουλή θα είναι 300. Σήμερα είναι αρκετοί αυτοί που, είτε λόγω οικονομικής κρίσης είτε για λόγους διαφορετικής οργάνωσης του πολιτικού

Επίσης είναι οι εκλογές που η ΕΔΑ, ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ, έριξε το σύνθημα «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας». Σύνθημα που ακόμη και σήμερα διχάζει το Κέντρο και την Αριστερά.

Σημειώνουμε πως ο Παπάγος ήταν επικεφαλής του δεξιού «Συναγερμού», με τον οποίον συνεργάστηκε και ο Γ. Παπανδρέου και εξασφάλισε έτσι θέση στη Βουλή, ενώ επικεφαλής της Ένωσης Κομμάτων ΕΠΕΚ-Φιλελευθέρων ήταν ο Πλαστήρας.

Στις εκλογές αυτές η ΕΔΑ, αν και έλαβε περίπου 10%, δεν εξέλεξε κανέναν βουλευτή επειδή το σύστημα ήταν πλειοψηφικό. Ο Παπάγος με το 49% των ψήφων πήρε 247 έδρες, ήτοι το 82% των βουλευτών, ο Πλαστήρας με 34 εξέλεξε μόλις 51 βουλευτές, ενώ εξελέγησαν και 2 ανεξάρτητοι βουλευτές.

Αξίζει να αναφέρουμε πως το 1952 (Μάιος) κατοχυρώνονται για πρώτη φορά πλήρως τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών, όμως στις εκλογές που έγιναν (Νοέμβριος) δεν ψήφισαν επειδή δεν είχαν εκκαθαριστεί οι εκλογικοί κατάλογοι.

Ένας ακόμη λόγος που κάνει ιδιαίτερες τις εκλογές του 1952 είναι και το γεγονός ότι στην κυβέρνηση που συγκροτείται υπουργός Συντονισμού αναλαμβάνει ο Μαρκεζίνης. Και γιατί αυτό είναι σημαντικό; Μα, επειδή αρχίζει η διαπλοκή με τη Ζήμενς που ταλανίζει ακόμη και σήμερα την πολιτική ζωή του τόπου.

Ο Παπάγος κάποια στιγμή κατηγορεί τον Μαρκεζίνη ότι δέσμευσε κρυφά το ελληνικό δημόσιο για το ραδιοφωνικό και τηλεφωνικό δίκτυο με την Τελεφούνγκεν που στη συνέχεια γίνεται Ζήμενς, και τον αποπέμπει από την κυβέρνηση. Ο Μαρκεζίνης έφυγε, αλλά η Ζήμενς παραμένει, και μας ταλαιπωρεί, μέχρι και σήμερα.

Ο τελευταίος και ίσως πιο σημαντικός λόγος είναι πως σε προβλεπτό μάλλον χρόνο πιθανότατα θα δημιουργηθούν συνθήκες αναζήτησης ενός νέου Παπάγου. Ήδη ορισμένοι βουλευτές της Ν.Δ. ζυμώνονται με την ιδέα.

Η εγγενής αστάθεια που υπάρχει στην τρικομματική κυβέρνηση, η ταχύτατη φθορά του ΠΑΣΟΚ, η πολυδιάσπαση της Δεξιάς (Ν.Δ., ΑΝΕΛ, ΝΕΑ ΜΕΡΑ, ΛΑΟΣ, ΔΡΑΣΗ κ.α.) με την εκ δεξιών βεντούζα της Χρυσής Αυγής και η διατήρηση των συνθηκών κοινωνικής έκρηξης παρά τη δημοσιονομική σταθεροποίηση που φαίνεται να επιτυγχάνεται, σε συνδυασμό με την «επιθετική κινητικότητα» που παρατηρείται στο χώρο της Αριστεράς (συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνούντες σε ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ, Αλαβάνος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) κυοφορούν εξελίξεις που μπορεί να οδηγήσουν σε πολυδιασπάσεις καθιστώντας δύσκολη τη διακυβέρνηση της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που, λόγω της κρίσης, απαιτείται «σιδηρά χείρα» διεύθυνσης της εξουσίας.

Το ερώτημα είναι αν μπορεί ή σχεδιάζει αυτό τον ρόλο να τον παίξει ο Σαμαράς; Πάντως μια τέτοια εξέλιξη στο δεξιό πόλο του κομματικού μας συστήματος, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στην αναζήτηση και ενός Πλαστήρα για την Κεντροαριστερά. Η ζωή κύκλους κάνει και τίποτε μην αποκλείεται.

Τα παραπάνω τα σκέφτηκα με αφορμή ένα βιβλίο που έτυχε να αγοράσω χθες σε ένα παλαιοπωλείο στα Εξάρχεια. Και ειδικότερα από μια ημερολογιακή καταγραφή του Κ. Σουλτσμπέργκερ στο βιβλίο του «Πολιτικά Παρασκήνια της Εποχής μας» (εκδόσεις Α. Καραβία – Α. Δημητριάδη, 1972).

Σ’ αυτήν με ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1952 αναφέρεται: «Χτες έγιναν οι ελληνικές εκλογές και ο Παπάγος νίκησε κατά κράτος. Η αμερικανική πρεσβεία, που υποστήριζε ξεκάθαρα τον Παπάγο, δεν παραξενεύτηκε καθόλου, μα όλος ο άλλος κόσμος έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Το γεγονός είναι ότι είχαμε επέμβει στην ελληνική πολιτική (αν και όχι τόσο πολύ όσο στην Ιταλία το 1948) όπου οπωσδήποτε επιβάλλαμε το πλειοψηφικό σύστημα, και παρακινήσαμε τον βασιλέα να προκηρύξει εκλογές».

Ευτυχώς σήμερα δεν υπάρχουν αμερικανικές παρεμβάσεις που προκαλούν εκλογές, επιβάλλουν εκλογικά συστήματα και έχουμε ως αποτέλεσμα τον κόσμο «να μένει με ανοιχτό το στόμα». Θα μου πείτε υπάρχουν οι τροϊκανοί. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί υπάρχουν και σαφέστατα θα επιθυμούσαν έναν πιο πατερναλιστικό τρόπο διακυβέρνησης προκειμένου να υλοποιηθούν, χωρίς ταλαντεύσεις, υστερήσεις και εκπτώσεις τα μνημόνια και οι εξ αυτών απορρέουσες δανειακές συμβάσεις.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Κ. Σουλτσμπέργκερ την παραμονή των εκλογών του 1952 είχε μια συνάντηση και συνομιλία με τον τότε βασιλέα Παύλο και την προπαραμονή με τον στρατάρχη Παπάγο. Επειδή και οι δύο περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο σκέφτομαι να τις δημοσιεύσω, αν όχι αύριο σίγουρα το Σαββατοκύριακο. Ειλικρινά αξίζει τον κόπο να τις διαβάσει κάποιος. Τουλάχιστον για να κατανοήσει το παρασκήνιο της πολιτικής ζωής.