ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΘΛΙΨΗ…

Εχθές, στο Μέγαρο Μουσικής, έγινε πολιτική εκδήλωση σε μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αφορμή η συμπλήρωση, σήμερα, 116 χρόνων από τη γέννηση του «Εθνάρχου» της συντηρητικής παράταξης. Αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές της εκδήλωσης, που θυμούνται και τιμούν αυτόν τον σημαντικό πολιτικό, τόσο για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας όσο και για τη χώρα.

Εχθές όμως είχαμε και μια άλλη επέτειο. Συμπληρώθηκαν 19 χρόνια από το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη. Της «παγκόσμιας Ελληνίδας» της αντιδικτατορικής πάλης, της προοδευτικής

παράταξης και του Πολιτισμού. Κανένας όμως, από αυτούς που έπρεπε να το θυμηθούν και ανάλογα να πράξουν, δηλαδή η πολιτική της οικογένεια, δεν το θυμήθηκε. Τόση αμνησία ή τόση γαϊδουριά; Κρίμα!

Αντί να γράψω, εν είδει πολιτικού μνημοσύνου, για τη Μελίνα ή τον Καραμανλή, σκέφτηκα να μνημονεύσω, ποιητικώ τω τρόπω, τα πάθη των Ελλήνων. Νομίζω μεγαλύτερη και πιότερη αξία έχει από το να σχολιάσω τις ανούσιες σκιαμαχίες και τις πολιτικές σαχλαμάρες για το λόγο που πήγε και μίλησε ο Τσίπρας στην εκδήλωση για τον Καραμανλή.

Έλληνα λαέ βασιλιά λαέ απελπισμένε

Να χάσεις άλλο πιά δεν έχεις πάρεξ τη λευτεριά Τον έρωτά σου για τη λευτεριά και για τη δικαιοσύνη Και τον άπειρο σεβασμό του ίδιου του εαυτού σου

Βασιλιά λαέ δε σ’ απειλεί ο θάνατος

Στον έρωτά σου είσ’ όμοιος είσαι αγαθός

Και το κορμί σου κι η καρδιά σου πεινούν για αιωνιότητα Βασιλιά λαέ που πίστεψες πως σου χρωστούσαν το ψωμί

Και που σου δίναν τίμια τ´ άρματα να σηκώσεις Τιμή δικιά σου σώζοντας βάζοντας το δικό σου νόμο Λαέ απελπισμένε στα δικά σου μόνο τ’ άρματα εμπιστέψου Ελεημοσύνη σαν τα δώσανε κάνε τα εσύ ελπίδα

Και την ελπίδα τούτη όρθωσε στο μαύρο φως αντίκρυ Στον ανέλπιστο Χάροντα που δίπλα σου δεν βολεύεται Λαέ απελπισμένε ήρωα λαέ Λαέ πεινασμένων λαίμαργων της πατρίδας

Μικρέ και μεγάλε στα μέτρα του καιρού σου Έλληνα λαέ αφέντη παντοτινέ των πόθων σου Συνταιριασμένα το ιδανικό της σάρκας κι η σάρκα η ίδια Η φυσική λαχτάρα το ψωμί κι η λευτεριά

Η λευτεριά όμοια με τη λιόλουστη θάλασσα Το ψωμί όμοιο με τους θεούς το ψωμί που σμίγει τους ανθρώπους Το αληθινό ολόφωτο αγαθό πιό δυνατό απ´ όλα Πιό δυνατό απ´ τον πόνο και τους εχθρούς μας όλους

Τα λόγια δεν είναι δικά μου. Δεν γράφτηκαν, όπως ίσως νομίσατε, για να περιγράψουν την Ελλάδα του μνημονίου. Γράφτηκαν πριν 69 χρόνια. Το 1944. Αμέσως μετά την Κατοχή. Το ματωμένο Δεκέμβρη του εμφυλίου. Και δεν γράφτηκαν από Έλληνα. Αφιερώθηκε, το ποίημα, στους Έλληνες. Με τίτλο «Αθήνα». Το ‘γράψε ο ποιητής της πρωτεύουσας της οδύνης. Ο Πωλ Ελυάρ.

Αυτός που είπε πως τη μνήμη και την ελπίδα δεν τις ορίζουν τα μυστήρια. Αυτός που κραύγαζε την οδύνη του για να ουρλιάζουν μαζί του κι οι κουφοί και οι φυλακωμένοι που τους βρίζει το φως. Αυτός που έβλεπε τους φτωχούς να μαζεύουν το ξεροκόμματο στο χαντάκι και τους άκουγε γλυκά να λένε για κάποια παλιά ελπίδα μεγάλη σαν χέρι.

Αυτός που μ’ έκανε να πω, πως, για να βρω λόγους για να ζήσω, δοκίμασα να καταστρέψω τους λόγους να σ’ αγαπώ. Για να βρω λόγους για να σ’ αγαπώ, δεν έζησα σωστά.

Κάτι που, μεταφερόμενο στην πολιτική, θα μπορούσε να ειπωθεί και με τα λόγια του Καραμανλή: «Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω» ή με τα λόγια της Μελίνας για τον έρωτα: «Από τη στιγμή που σταμάτησα να φλερτάρω δεν βγαίνω πια έξω».

Ο Πωλ Ελυάρ, που αν μπορούσε να ήταν προσκεκλημένος εχθές στο Μέγαρο Μουσικής, θα έλεγε σε όσους συναθροίστηκαν εκεί, με τα καρφιτσωμένα χαμόγελα της αστικής ευγένειας και τις συναρμολογημένες λέξεις της πολιτικής συναίνεσης:

Το παραλήρημα δεν διαθέτει πια φωτεινές διαφημίσεις. Η βλακεία δεν έχει πια γλώσσα για να εκφρασθεί. Δεν υπάρχουν πια εβραιόπουλα να κάψουμε στα κρεματόρια -έχουμε όμως τους μετανάστες. Ούτε πουτάνες που να μας προκαλούν θλίψη -πήραν τη θέση τους οι αδελφές μας και οι μανάδες μας. Ούτε στρατιώτες για να σκοτωθούν -τους αντικατέστησαν όμως, επάξια, οι άνεργοι. Ούτε παλιοτόμαρα να χοντραίνουν -τέτοιους, δυστυχώς, έχουμε ακόμη.

Κανείς δεν χρειάζεται να κρύβεται, κανείς δεν έχει ανάγκη να λέει ψέματα, δεν υπάρχει πια τίποτα να κλέψουμε, δεν υπάρχει πια τίποτα να απαρνηθούμε. Δεν υπάρχουν πια διανοούμενοι, ούτε εγχειρίδια για να αυτοεκτιμηθούμε ή να αυτοπεριφρονηθούμε ανάλογα αν οι τσέπες μας είναι τρύπιες ή γεμάτες μέχρι σκασμού. Το παρελθόν είναι ένα σπασμένο αυγό, το μέλλον ένα αυγό που επωάζεται. Το παρόν, είναι η καρδιά μου. Ο ρυθμός της καρδιάς μου, ολονών μας, είναι ένας ρυθμός αιώνιος…