Δανεική ελιά και ντόπιοι λαδέμποροι

Σε εποχές στερήσεων επιτρέψτε μου να αρχίσω από τη γεωργία. Η ελιά, λοιπόν, ως δένδρο, ανθεκτικό στη ξηρασία και αποδοτικό σε εντατική εκμετάλλευση, πολλαπλασιάζεται σχετικά εύκολα, σε σύγκριση µε άλλα οπωροφόρα. Όμως για να βγάλει καρπούς σου βγαίνει κυριολεκτικά το λάδι. Να μη μιλήσω για το τι πραγματικά σου βγαίνει κατά τη συγκομιδή τους.

Στη πολιτική, υπό τον τίτλο της «Ελιάς» στεγάστηκε το πείραμα ενός συμμαχικού μεταρρυθμιστικού σχηματισμού της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας στην Ιταλία. Ως σύνθεση των διαφορετικών παραδόσεων του ιταλικού ρεφορμισμού και της προόδου ο «Συνασπισμός

της Ελιάς» το 1995 υπό τους Πρόντι, Ντ’ Αλέμα και Ρουτέλι άνθισε για μια ιστορική περίοδο στη πολιτική σκηνή της γειτονικής χώρας αλλά μακροπρόθεσμα δεν ρίζωσε.

Εν τούτοις σαν ιδέα, βασιζόταν στην ανάγκη συγκρότησης μιας πολιτικής δύναμης ικανής να διαδραματίσει τον ρόλο ατμομηχανής για μια ευρύτερη συμμαχία όλων των Ιταλικών προοδευτικών δυνάμεων. Στόχος της η επανάκτηση της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων και η εξασφάλιση της κυβερνητικής σταθερότητας για το μέλλον της χώρας.

Ας μη ξεχνάμε ότι η Ιταλική πολιτική ζωή, είχε σημαδευτεί μόλις λίγα χρόνια πριν από την επιχείρηση «Καθαρά χέρια». Τη δικαστική, εκείνη, διερεύνηση των πολιτικών σκανδάλων και της διαφθοράς που εξαφάνισε τα παραδοσιακά κόμματα και οδήγησε φθαρμένες πολιτικές προσωπικότητες στη φυλακή, στην αυτοεξορία ή ακόμα και στην αυτοκτονία.

Κυρίως, όμως, στην εποχή της η «Ελιά» , υλοποίησε δυναμικά τον άλλο, τον αριστερό πόλο στη Ιταλική πολιτική γεωγραφία. Τόσο ως κεντροαριστερό ανάχωμα όσο και ως κυβερνητική απάντηση απέναντι στον αναδυόμενο δεξιό πόλο του Μπερλουσκόνι. Ουδέποτε αποπειράθηκε να καταστεί ένα τρίτος ενδιάμεσος πόλος με συμβιβασμούς, τεχνητές συγκολλήσεις και ανοχή διαφορετικών προσανατολισμών.

Υπήρξε σχήμα διεκδίκησης της εξουσίας που δεν διανοήθηκε ποτέ να παίξει το ρόλο σφήνας, όπως υποτίθεται προμηνύεται να επιχειρηθεί εδώ ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Τα λέω αυτά τα ιστορικά, δεδομένης της ανάγνωσης του προσκλητηρίου -μανιφέστου των 50 με στόχο την ελληνική«Ελιά».

Μιας έκκλησης προσωπικοτήτων που φιλοδοξεί να αποτελέσει την «ομπρέλα» κάτω από την οποία θα στοιχηθούν όλοι οι πολίτες που ανήκουν στην ευρεία δημοκρατική, προοδευτική παράταξη, με πρώτο στόχο της ευρωεκλογές και τις δημοτικές εκλογές.

Καλές αναμφισβήτητα οι προθέσεις των ανθρώπων, μια και η αναμόρφωση, ανασύσταση ή ανάκαμψη της ντόπιας κεντροαριστεράς δεν θα προέλθει από παρθενογένεση. Ωστόσο, κατά τη ταπεινή μου γνώμη αυτή δεν θα προκύψει ούτε με τρικ που ξαναζεσταίνουν ξεθυμασμένες συνταγές ούτε με μηχανιστική μεταφορά του Ιταλικού παραδείγματος στην Ελλάδα

Σε μια χώρα πτωχευμένη και μια κοινωνία απελπισμένη, που καταστρέφεται οικονομικά και αποσαθρώνεται πνευματικά τα ιδεολογήματα, πάσης φύσεως, δεν αρκούν. Ούτε, φυσικά, θα τη βγάλουν από τα αδιέξοδα οι σοφτ ιδέες της ευρωπαϊκής Αριστεράς του ύστερου Ψυχρού Πολέμου και των χρόνων της χρηματοπιστωτικής φούσκας.

Προσωπικά πιστεύω ότι η προοπτική μιας εγχώριας “Ελιάς” πρέπει πρώτα να αλεθεί στις μυλόπετρες της ιστορίας και κατόπιν να χωνευτεί με ειλικρίνεια και ισοτιμία στην πολιτική κουλτούρα του τόπου. Όχι μόνο γιατί οι διάφορες ψηφίδες οφείλουν να συστήσουν ένα συμπαγές πολιτικό μωσαϊκό αλλά και επειδή πρέπει να θέσουν ως προοπτική την εξουσία.

Με μισοκακόμοιρα δάνεια από την διεθνή εμπειρία ή με ασταθή δεκανίκια του παρελθόντος, το πολύ πολύ μια τέτοια σύμπραξη να έρθει να υπενθυμίσει τις μεγάλες προσδοκίες αλλά και τα πενιχρά αποτελέσματα της Συμμαχίας Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων του 1977, για όσους τη θυμούνται.

Στο κάτω κάτω αν είναι μόνο ζήτημα εκλογικής διάσωσης ή προσωπικής δικαίωσης των εμπνευστών της “Ελιάς” , δεν υπάρχει κανένας λόγος οι προοδευτικοί, σοσιαλδημοκράτες, μεταρρυθμιστές και ευρωαριστεροί πολίτες να μπουν στο μίξερ με το αναιμικό ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνά με τη δεξιά ή την ασαφή ΔΗΜΑΡ που ταλαντεύεται αενάως μεταξύ κυβερνητικής σύγκλισης και υπέρβασης, με τη συντηρητική παράταξη

Σε ένα τοπίο διαρκούς αιμορραγίας από ανεργία και ύφεση και ένα σκηνικό όπου
ο παλαιός πολιτικός ιστός ξηλώνεται εν μέσω ερειπίων, η έκκληση-πρωτοβουλία των καμιά 50αριά αγωνιούντων πενηντάρηδων, μάλλον θολώνει την υποτιθέμενη κοινωνική απαίτηση για ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς

Γιατί σε ένα πολωμένο πολιτικό πεδίο δίχως νέα διανοητικά και πολιτικά εργαλεία, πλουραλιστικά επιθετικά κοινωνικά δίκτυα, παραγωγή ενός μοντέρνου ουσιώδους λόγου και ενός σκληρού, σαν το κουκούτσι της ελιάς, ηγεμονικού πυρήνα με αίσθηση της ιστορικής του ευθύνης, είναι καλύτερη η σιωπή παρά η ξενέρωτη φλυαρία που σου βγάζει το λάδι.