ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΜΑΣΣΑΛΑΣ

Για ένα υποφερτό μέλλον….

Η αίσθηση ότι έχουμε φθάσει σε αδιέξοδο επικρατεί σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Η αισιοδοξία περασμένων δεκαετιών έχει χαθεί και οι προβλέψεις αποδείχθηκαν ανακριβείς.

Η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου δεν φαίνεται πως μπορεί να πραγματοποιηθεί, και η επαναφορά του σε εκείνο της περασμένης πενταετίας, αν και γεμάτο ανισότητες, αποτελεί απομακρυσμένο όνειρο. Την εποχή της θριαμβολογίας της παγκοσμιοποίησης διαδέχτηκε η εποχή της απογοήτευσης που βιώνουμε.

Όπως είναι γνωστό, ένα σύστημα καταρρέει από τις αδυναμίες των κυρίαρχων τάξεών του που δεν

μπορούν πια να διατηρήσουν το επίπεδο των κερδών και των προνομίων τους. Το κρατούν σύστημα αποδυναμώθηκε με όρους της δικής του λογικής και ενισχύεται η κατάρρευσή του από την πίεση των απελπισμένων, των «επικίνδυνων τάξεων».
Η παραγωγή πλέον δεν αποτελεί επαρκή συσσώρευση κεφαλαίου, γιατί τα κόστη της -προσωπικού, εισροών, φορολογίας- δεν μπορούν να χαλιναγωγηθούν. Η πολιτική της μετεγκατάστασης παραγωγικών μονάδων σιγά-σιγά παύει να αποδίδει, γιατί οι άνθρωποι αποκτούν ευαισθησίες και εκδηλώνουν αντιστάσεις που έχουν επίπτωση στο συνολικό κόστος παραγωγής. Πρέπει να σημειωθεί ότι η άνοδος των τιμών πώλησης των προϊόντων, για αντιστάθμιση του κόστους παραγωγής, δεν είναι δυνατή, λόγω του περιορισμού των μονοπωλιακών καταστάσεων που έχει ως επακόλουθο τον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Το γεγονός αυτό ενίσχυσε το φαινόμενο της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Σύμφωνα με τον I. Wallestein: Η χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία είναι από τη φύση της ένας παροδικός μηχανισμός, γιατί βασίζεται στην εμπιστοσύνη, και η εμπιστοσύνη υπονομεύεται από την ίδια την κερδοσκοπία. Τις συνέπειες του παγκόσμιου καζίνου τις βιώνουμε με τον πιο δραματικό τρόπο.

Στο σημερινό κόσμο, τα χαλινάρια που συγκρατούσαν τους απελπισμένους έχουν σπάσει και η αναρχία παραμονεύει…

Το ερώτημα που εγείρεται είναι: Πώς μπορεί να βελτιωθεί η μοίρα των ανθρώπων;
Ο σκεπτικισμός κυριαρχεί και οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τους περιορισμούς του παρόντος για να προσανατολιστούν σε καταστάσεις που προάγουν μια υποφερτή ζωή. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας, τα πράγματα μπορούν να ακολουθήσουν δύο στάδια: α) την κατάρρευση του σημερινού πολιτικού συστήματος κάτω από το βάρος των γνωστών ευθυνών του και β) τη μετάβαση σε κάτι που δεν το γνωρίζουμε και περικλείει αβεβαιότητα, για την οποία θα έχουμε όλοι ευθύνες. Βρισκόμαστε σε σημείο διακλάδωσης, και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποιο δρόμο θα ακολουθήσει το σύστημα.

Η σημερινή περίοδος είναι περίοδος μετάβασης. Το σύστημα απομακρύνεται πολύ από την κατάσταση ισορροπίας του, με άγριες και χαοτικές ταλαντώσεις σε όλους τους τομείς, και οι πιέσεις για επιστροφή στην ισορροπία είναι εξαιρετικά αδύναμες.
Η χώρα μας έχει υποστεί τις συνέπειες της μετεγκατάστασης επιχειρήσεων και μάλιστα, το ισχύον νομικό καθεστώς και οι «επικίνδυνες τάξεις» δεν ευνοούν τη δημιουργία περιβάλλοντος επενδύσεων. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, εκε