Χαμένοι και στο μέτρημα

«Πρώτα να μετράς και ύστερα να θέλεις», λέει ένα παλιό τραγουδάκι της Ελένης Δήμου. Υποψιάζομαι ότι στο ΠΑΣΟΚ δεν το έχουν ακουστά. Και έτσι επιμένουν να θέλουν. Πρώτα απ΄όλα θέλουν να μας πείσουν ότι περίπου νίκησαν στις εκλογές. Κι΄ ας έχασε το κόμμα 4,2% από τις προηγούμενες εκλογές, δηλαδή έναν στους τρεις ψηφοφόρους του από το 2012. Κι ας υπέστη τη τρίτη συνεχόμενη εκλογική ήττα

Υπό μια έννοια, αφού η ηγεσία του δεν μπαίνει στο κόπο να μετρήσει, προφανώς και βαφτίζουν επιτυχία τη πανωλεθρία. Με αυτή την ιδιάζουσα λογική , λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ «νίκησε» τις δημοσκοπήσεις που του ‘διναν μικρότερα ποσοστά απ’ αυτά που τελικά πήρε. «Νίκησε», επίσης, επειδή δεν συνετρίβη και επειδή δεν ήρθε πέμπτο κόμμα! Κι ας είναι το 8% των ευρωεκλογών, το πιο «ντροπιαστικό» ποσοστό που έλαβε από την ίδρυσή του. Χώρια που καμουφλαρίστηκε πίσω από μια πολιτική συμμαχία την οποία αποκάλεσε «Ελιά», της οποίας άπαντες οι εταίροι ήταν και είναι ΠΑΣΟΚ, ανεξαρτήτως τρέχουσας κομματικής επωνυμίας.

Θα μου πείτε, και δικαίως, ότι αυτό το 8% μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία μόνο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, καθώς εκλαμβάνεται ως ένεση μικρής πολιτικής παράτασης ζωής του ίδιου στη προεδρία αλλά και στη κυβέρνηση. Σύμφωνοι. Αρκεί, όμως, αυτό το μικρό ποσοστό για τις άτοπες και άχρονες, έστω μικρής κλίμακας, θριαμβολογίες του; Και ακόμα περισσότερο δικαιολογεί, άραγε, την εμφάνισή του ως επί της ουσίας κυβερνώσα δύναμη;

Ποιες, άλλωστε, ιδέες και δυνάμεις, ποια ρεφλέξ και ποια πολιτική ταυτότητα έχει να παρατάξει ώστε να συμβάλλει, τουλάχιστον, αποδοτικά σε μια συγκυβέρνηση; Πόσο μάλλον όταν το νέο κυβερνητικό σχήμα θα συνεχίσει να πορεύεται με νεοφιλελεύθερη ατζέντα και υπό τροικανή επιτροπεία; Δυστυχώς σε εποχές αναδιπλώσεων η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ παραμένει ασάλευτη στον χρόνο, πεισματικά απορροφημένη στη αποστεωμένη λαγνεία του βολικού κυβερνητισμού.

Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, που αφορά περισσότερο τη χώρα, παρά ένα συρρικνωμένο πολιτικό χώρο, είναι η επιλογή των προσώπων από το ΠΑΣΟΚ που στελεχώνουν την κυβέρνηση που προκύπτει από τον ανασχηματισμό. Σίγουρα ανάμεσά τους υπάρχουν και τα ικανά εκείνα στελέχη που δίνουν προτεραιότητα στα δίκαια αιτήματα των πολιτών, υπερασπίζονται την ισονομία, έχουν σταθερό ευρωπαϊκό, προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό όραμα. Όπως, όμως, καταγράφω του περισσότερους, πρόκειται για πρόσωπα που έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα στη συνείδηση των πολιτών, ακόμα και με πιστωμένο το άλλοθι ότι επωμίσθηκαν την ευθύνη αποτροπής της χρεοκοπίας.

Δεν εξαιρώ, επίσης, τους ελλιπούς εμπειρίας άλλους, τους προσφιλής του προέδρου του κόμματος, οι οποίοι όχι μόνο φαίνονται εντελώς ανεπαρκείς έναντι των καθηκόντων που αναλαμβάνουν, αλλά και η κομματική, έως τώρα, διαδρομή τους έχει δείξει ότι χρησιμοποίησαν τα εκάστοτε πόστα τους ως εργαλείο των δικών τους επιδιώξεων. Σε συνθήκες όσμωσης με τους αντίστοιχου βεληνεκούς υπουργούς της ΝΔ προδιαγράφουν μια κυβέρνηση χαμηλών προσδοκιών με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα.

Αναπόφευκτα, σε περιστάσεις εύφλεκτης κυβερνητικής δοκιμασίας μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Ιδιαίτερα στη περίπτωση της, καθόλου απίθανής, προσεχούς πολωτικής εκλογικής αναμέτρησης, όσοι εκ του ΠΑΣΟΚ είναι νοητικά και ψυχικά προσανατολισμένοι με ζήλο στον κυβερνητισμό θα κινδυνέψουν να εξαερωθούν στις κάλπες. Τι να κάνουμε; Ας μέτραγαν προκαταβολικά πώς ανταποδίδει η κοινωνία το ρίσκο άσκησης εξουσίας επί ερειπίων.

Εν πάση περιπτώσει, αντιλαμβάνομαι ότι όσοι εμπιστεύτηκαν την «Ελιά» στις ευρωεκλογές διακήρυξαν στη πλειονότητα τους την επιθυμία να συνεχίσει το ΠΑΣΟΚ τη κυβερνητική του σταδιοδρομία. Κατανοώ, επίσης, ότι μια σημαντική μερίδα τους δεν είχε καμιά διάθεση να συμπορευτεί με τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Αν, ενδεχομένως, οι ψηφοφόροι καλόβλεπαν μια τέτοια εκδοχή δεν θα περίμεναν την μετεκλογική ρητορική ή πραγματική διαμεσολαβητική προσέγγιση κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ για να το πράξουν.

Διαισθάνομαι, ωστόσο, ότι ο κεντρικός πυρήνας αυτών των εναπομεινάντων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ , όσο αρνούνται να υποκύψουν στη γοητεία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άλλο τόσο αποποιούνται το ρόλο του κολαούζου της εξουσίας παρά τον πρωθυπουργό. Προφανώς υπό την ευφορική έξαψη του 8% ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν προβαίνει σε παρόμοιες διαγνώσεις αναμετρώμενος αποκλειστικά με την ιστορία. Και ανακαλύπτει «πέμπτη φάλαγγα» εκεί όπου όφειλε να σταθμίζει διαθέσεις. Αλλά είπαμε, το ΠΑΣΟΚ από καιρού έχει ξεχάσει να μετράει αριθμητικά. Και ιδίως να υπολογίζει πολιτικά. Εκεί όπου το άθροισμα πολλών μηδενικών είναι ένας καταστροφικός αριθμός.