Χαμένες μπάλες και καμένες φλάντζες

Τρικυμία και αποπροσανατολισμός. Καρτερία και κατατονικότητα. Αφραγκίες και καύσωνας. Έτσι φαντάζει το πικρό κοκτέιλ αυτού του καλοκαιριού. Στη πραγματικότητα είναι χειρότερο χωρίς τη διακοσμητική ομπρελίτσα των διακοπών για τους πολλούς. Πού να πάνε ,άλλωστε, πάνω από 1, 5 εκατ. άνεργοι και 2 εκατ. νεόπτωχοι συνταξιούχοι; Το πολύ μέχρι κάνα γκρεμό για να είναι ασορτί με τη κατακρήμνιση του βιοτικού τους επιπέδου. Δυστυχώς.

Ατυχέστερα , την ώρα που οι πολίτες δείχνουν απεγνωσμένοι οι τροικανοί ¨έχουν πλέον ξεφύγει από τη τρομοκρατική παράνοια των μυωπικών ελέγχων και συμπεριφέρονται με

την άκαμπτη ωμότητα των δημίων. Απαιτούν πρόσθετα μέτρα, νέους φόρους, καινούργια χαράτσια και φρέσκες περικοπές προς μισθωτούς, συνταξιούχους και επαγγελματίες. που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε αυτά που ήδη χρωστούν. Και όχι μόνο.

Το δημόσιο σμπαραλιάζεται από αποχωρήσεις και αξιώνουν 25.000 «κεφάλια» ακατέβατα στο πιάτο. Τα ταμεία κλατάρουν από πόρους και αυτοί θέλουν να μειώσουν τις εργοδοτικές εισφορές. Η ανεργία έχει χτυπήσει ταβάνι και αυτοί εισηγούνται πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων. Η ύφεση έχει σφηνώσει στο 5%, ετησίως κι αυτοί την ανατροφοδοτούν με κάθε μέσο. Το ίδιο βιολί εδώ και τρία χρόνια. Ψέματα;

Μετά από την απαίτηση εταίρων και δανειστών έχει καταπατηθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα, έχει ξεθεμελιωθεί κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, έχει ξεπουληθεί μπιρ παρά ότι «γυαλίζει» από το δημόσιο πλούτο. Και παρότι αυτά βαφτίστηκαν ανταγωνιστικότητα, εξυγίανση, μεταρρύθμιση χαΐρι δεν είδαμε. Γεγονός που επιβεβαιώνει το παραλογισμό να περιμένει κανείς σωτηρία από νεοφιλελεύθερους που συμπλέουν με τη ασύδοτη κερδοσκοπία των αγορών.

Και ακόμα χειρότερα, να ελπίζει μια ολόκληρη χώρα σε οικονομική σταθερότητα -πόσο μάλλον σε ανάκαμψη- από ένα ντόπιο πελατειακό πολιτικό σύστημα που έχει χάσει τη μπάλα. Με μοναδικό του στόχο να παραμένει πειθήνια υποταγμένο στις λάθος και άδικες συμφωνίες που έχει υπογράψει μαζί τους . Αναπόφευκτα, η ισχνή ελληνική κυβέρνηση και η αναιμική εγχώρια δημόσια διοίκηση πετιούνται σαν γραφικά κουρελόχαρτα στο σκουπιδοτενεκέ.

Φτάσαμε στο σημείο να υπαγορεύουν οι τροϊκανοί τις ημερομηνίες υποβολής των φορολογικών δηλώσεων και να ορίζουν τον αριθμό των δόσεων του φόρου που αναλογεί στους πολίτες μιας ανεξάρτητης, κατά τα άλλα, ευρωπαϊκής χώρας.

Σε αυτό το χρεοκοπημένο και απαξιωμένο από κάθε άποψη σκηνικό που εξαρθρώνεται περαιτέρω σύμφωνα με τα παρωχημένα μάνιουαλ της προχειρότητας και του μακιαβελισμού των δανειστών, αναδύεται ένας, εξίσου απαρχαιωμένος, έντονος αριστεροδέξιος εθνικολαϊκισμός. Εσωστρεφής, μισαλλόδοξος, παραληρηματικός καίει και τις εναπομείνασες φλάντζες ορθολογισμού και θεριεύει με αλλοπρόσαλλες ρητορείες στη Βουλή .

Από τη μια ο ακροδεξιός «στήνει κρεμάλες» και καταχράται τη έννοια της «προδοσίας» αναφερόμενος γενικά κι αόριστα σε ξένους τοκογλύφους, οι οποίοι μαζί με τα ντόπια υποχείρια τους δρουν ως εκπρόσωποι κάποιων αιώνιων εχθρών του ελληνισμού. Από την άλλη ο ακροαριστερός θρηνεί για την απώλεια της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας , επιλέγοντας την αυτοπροβολή του ως καπετάνιου της σύγχρονης αντίστασης απέναντι στην καινούργια γερμανική κατοχή και τους δωσιλόγους της.

Με τόσα αδιέξοδα τύπου «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» καθώς και τόσους σκελετούς να ξεμπουκάρουν από τα χρονοντούλαπα, αναρωτιέμαι πώς κάτι τύποι στου Μαξίμου οραματίζονται εθνικές εκλογές για το προσεχές φθινόπωρο. Η μόνη πρόχειρη απάντηση που σκέφτομαι είναι ότι είτε τα κλιματιστικά δεν δουλεύουν εκεί καλά είτε ότι είναι τόσο κυνικοί και έξαλλοι σαν τους πολιτικούς αντιπάλους τους