Μπορεί το μέτωπο Γαλλίας-Ιταλίας να ωφελήσει την Ελλάδα;

Σε κάθε εκλογική διαδικασία στην Ευρώπη, διαρκώς αναπτερώνονται οι ελπίδες στα καθ' ημάς πως κάτι μπορεί να αλλάξει για την Ελλάδα.

Πολλοί αναλυτές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, καλόπιστα ή όχι, επενδύουν πολιτικά σε πολιτικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα σε «μεγάλα» κράτη της Ε.Ε., προκειμένου να υποστηρίξουν πως έρχεται η ώρα που η Ελλάδα θα φύγει από την έρημο της λιτότητας και θα προσεγγίσει την

Ωστόσο, διαψεύδονται διαρκώς. Στην αρχή, ήταν η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στον προεδρικό θώκο της Γαλλίας. Όλοι περίμεναν πως θα τελείωνε η «εγκάρδια» συνεννόηση των «Μερκοζί» και το «δόγμα του Ντοβίλ» και το Παρίσι θα διεκδικούσε τον δικό του ζωτικό ρόλο και χώρο στον εγκαταλειμμένο γαλλογερμανικό άξονα. Τελικώς, ο χαρακτηρισμός «Ολαντρέου», που απέδιδε στον Ολάντ ο υποψήφιος της Αριστεράς για την προεδρία, Ζαν Λικ Μελανσόν, δικαιώθηκε πλήρως. Ο Ολάντ είναι ένας ανύπαρκτος πρόεδρος και στα ευρωπαϊκά, αλλά και σε ό,τι αφορά την γαλλική πολιτική και οικονομία.

Στη συνέχεια ήταν η συγκρότηση του «μεγάλου συνασπισμού» στη Γερμανία. Πολλοί ήλπιζαν ότι η συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση θα οδηγούσαν σε ένα άλλο «μείγμα πολιτικής» και το Βερολίνο θα εγκατέλειπε την πολιτική μονομερούς λιτότητας. Ωστόσο, τα στελέχη του SPD (βλ. Ζίγκμαρ Γκάμπριελ) έχουν πολλάκις εκφραστεί για την Ελλάδα σκληρότερα κι από τον Σόιμπλε, ενώ κατά τις διαπραγματεύσεις για την προγραμματική συμφωνία με την Άνγκελα Μέρκελ, «πούλησαν» όλη την ευρωπαϊκή ατζέντα για να εξασφαλίσουν μερικές κοινωνικού χαρακτήρα εσωτερικές διευθετήσεις που... ήδη ισχύουν σε πολλά κρατίδια της Ομοσπονδίας. Σημειωτέον ότι στην διαπραγματευτική ομάδα των Σοσιαλδημοκρατών για την προγραμματική συμφωνία με την CDU μετείχε ενεργά και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν, Μάρτιν Σουλτς -αν αυτό λέει κάτι για την πολιτική που θα ακολουθήσει αν διαδεχθεί τον Ζοζέ Μπαρόζο...

Αφού διαψεύστηκαν και αυτές οι ελπίδες, η ελληνική κοινή γνώμη επικεντρώθηκε στον Ματέο Ρέντσι, τον Ιταλό πρωθυπουργό που φαίνεται να έχει μία διαφορετική ατζέντα από τους προκατόχους του και σίγουρα από το Βερολίνο. Όμως, αν δει κανείς προσεκτικά όσα λέει, ο Ρέντσι προβαίνει μεν σε ορισμένες φορολογικού τύπου διευθετήσεις με «ταξικό» πρόσημο (ενός είδους στοιχειώδης αναδιανομή του πλούτου), αλλά δεν σκοπεύει να ανατρέψει κανένα από τα δομικά στοιχεία του νεοφιλελεύθερου δόγματος: και με την μερική και ελαστική απασχόληση είναι, και με τους χαμηλούς φόρους στις επιχειρήσεις και με την ανάγκη «ενάρετων» δημοσιονομικών κύκλων.

Η τελευταία ελπίδα έρχεται πάλι από τη Γαλλία, με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης από τον Ολάντ και την ανάδειξη στη θέση του πρωθυπουργού του Μανουέλ Βαλς, αλλά και με το μανιφέστο 100 σοσιαλιστών βουλευτών που ζητούν από τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό να στρίψουν το τιμόνι αριστερά.
Μάλιστα, αυτή η ελπίδα συνδυάζεται και με την παρουσία Ρέντσι στην Ιταλία, υπονοώντας πως η Μέρκελ μπορεί να βρει απέναντί της τον προοδευτικό άξονα Παρισιού-Ρώμης, που θα μπορούσε να φρενάρει το διαρκώς εμβαθυνόμενο δόγμα λιτότητας του Βερολίνου.

Ωστόσο, όλες οι προηγούμενες ενδείξεις, οι απογοητευτικές διαψεύσεις του παρελθόντος, δείχνουν πως και αυτή τη φορά, το σισύφειο μαρτύριο της Ελλάδας και των υπολοίπων «μνημονιακών» χωρών δε θα τελειώσει -αν τελειώσει- από τις «μεγάλες δυνάμεις». Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πια μέτωπα, ούτε συμμαχίες κρατών. Ακόμη και τον Ιούνιο του 2011, όταν η Σύνοδος Κορυφής, έπειτα από τις πιέσεις του τότε Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι, αποφάσισε την ανακεφαλαιοποίηση ιταλικών-ισπανικών τραπεζών από τον μηχανισμό διάσωσης και όχι από τους φορολογούμενους, η Ελλάδα «ξεχάστηκε» και έμεινε έξω απ' αυτή τη ρύθμιση. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ακόμη... εφαρμόζεται, αφού η τραπεζική ένωση αργεί πολύ.

Η λύση για την Ελλάδα δε θα έρθει, λοιπόν, ούτε από τον Μανουέλ Βαλς, ούτε από τον Ματέο Ρέντσι. Αμφότεροι μπορεί να εξασφαλίσουν για τις χώρες τους μία «χαλάρωση» των δημοσιονομικών στόχων ή έστω να αναγκάσουν το Βερολίνο να κάνει τα στραβά μάτια για μερικές μονάδες στο έλλειμμα ή στο χρέος.

Εμείς, θα πρέπει να βρούμε τη λύση μόνοι μας. Και, έπειτα από 4 χρόνια Μνημονίου και ευρωπαϊκών «αλλαγών» που δήθεν θα μας «έσωζαν», θα πρέπει αυτή τη φορά να καταλάβουμε ότι η σωτηρία δεν εναπόκειται σε άλλους. Έστω κι αν ήταν σ' αυτή εδώ τη χώρα, στην κλασική της δραματουργία, που εφευρέθηκε η έννοια του «από μηχανής θεού.»