Μπορεί ο παγετός να φέρει πολιτικό καύσωνα;

Εδώ και δύο 24ωρα, βαρύ χειμωνιάτικο κρύο έχει ενσκήψει στη χώρα. Στην Αθήνα χιόνισε. Τα βράδια, η θερμοκρασία στην πρωτεύουσα δεν ξεπερνά τους 0 βαθμούς, ενώ στην Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα το πρόσημο της θερμοκρασίας είναι αρνητικό. Ο χειμώνας ήρθε γρήγορα και, κατά τις μετεωρολογικές προβλέψεις, προβλέπεται ιδιαίτερα βαρύς και παρατεταμένος. Ακριβώς όπως το περασμένο καλοκαίρι.

Η

κοινωνία ήδη δοκιμάζεται. Πολλά νοικοκυριά δεν έχουν θέρμανση στο σπίτι. Οι κάτοικοι της χώρας κάνουν ουρές σε ειδικά καταστήματα, ψάχνοντας φθηνές λύσεις (θερμοπομπούς κ.α.) ενώ άλλοι καίνε μελαμίνες και παλούκια για να ζεσταθούν στις σόμπες ή τα τζάκια τους. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν καλυφθεί από αιθαλομίχλη, την περίφημη καπναιθάλη που έχει κάτι από Λονδίνο του ‘50. Ένας καρκίνος πλανάται πάνω από την πόλη.
Ο φετινός χειμώνας δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης που περνά η χώρα. Κρύα σπίτια, ολόκληρες πολυκατοικίες χωρίς πετρέλαιο. Κι όλα αυτά, όταν μόνο στην Αθήνα οι άστεγοι υπολογίζονται περισσότεροι από 25.000.
Το κρύο πολιορκεί τους οικονομικά ασθενέστερους. Τους εκτεθειμένους. Σε μία συγκυρία που πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αλλά και όσοι ακόμη «τα καταφέρνουν», βρίσκονται σε μία φάση ευωχίας, απολαμβάνουν την εκταμίευση της δόσης, αναμένουν τη ρευστότητα που έρχεται και τις επενδύσεις που… ξεκινούν, οι πολλοί, οι χτυπημένοι από την κρίση και τη λιτότητα, απλώς κρυώνουν. Και δεν μπορούν να συμμεριστούν τις πανηγυρικές εξαγγελίες Σαμαρά. Γιατί οι ίδιοι δεν αντέχουν.

Ας ελπίσουμε ότι αυτό το κρύο δεν θα αποβεί θανατηφόρο. Ας ελπίσουμε ότι δε θα υπάρξει κάποιος ηλικιωμένος χωρίς πετρέλαιο που δε θα αντέξει το κρύο σπίτι του ή κάποιος άστεγος που θα βρεθεί ξυλιασμένος ένα πρωί πάνω σε ένα παγκάκι. Η δολοφονία ενός παιδιού, το Δεκέμβρη του 2008, ήταν αρκετή προκειμένου να καεί η Αθήνα για έναν μήνα. Σε εποχές όπου ουδείς είχε συνειδητοποιήσει την κρίση που έρχεται και η κυβέρνηση ξιπαζόταν πως «είχε διασφαλίσει τη θωράκιση της οικονομίας από τη διεθνή κρίση».
Ωστόσο, τώρα, ο θάνατος κάποιου ή κάποιων συμπολιτών μας από το κρύο μπορεί να φέρει πολιτικό καύσωνα: όπως το Δεκέμβριο του 2008, πολλοί συνομήλικοι του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έστω και με τη λάθος αφορμή, συνειδητοποίησαν το μαύρο μέλλον που τους περιμένει, έτσι και τώρα, τα 2/3 της κοινωνίας που ζουν κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, μπορεί να καταλήξουν στην ίδια συνειδητοποίηση. Και να αντιδράσουν όχι για το μέλλον, αλλά για το χειροπιαστό παρόν. Γιατί κρυώνουν, δηλαδή.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό σκηνικό μπορεί να αποτελέσει το γόνιμο έδαφος μιας ξαφνικής εξέγερσης. Αν υπάρξει θάνατος από το κρύο, όσοι υποφέρουν θα συνειδητοποιήσουν πως, την ώρα που οι ίδιοι χάνουν τα στοιχειώδη (το δικαίωμα σε ένα ζεστό σπίτι…), κάποιοι άλλοι παίζουν την κολοκυθιά για ένα «στικάκι» ή τσακώνονται για ένα εγκαταλειμμένο νεοκλασικό. Και τότε, η μπάλα θα τους πάρει όλους.