Μπάγερν – Μπάρτσα: 4+3=7

Με τις θλιβερές ομάδες που διαθέτουμε στα καθ’ ημάς όχι μόνο δεν πρόκειται να χαρούμε ποτέ, αλλά θα βουλιάζουμε μέχρι το γόνατο στη βλακεία και στον τσάμπα φανατισμό που δεν έχει άμεση σχέση με το ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώντας ψευτομάτς και ψευτοδιαιτησίες τελικά γινόμαστε ανώμαλοι θεατές, συγχέουμε το αποτέλεσμα του αγώνα με το ποδόσφαιρο που (δεν) παίζεται και η κατάληξη είναι κατάπτυστη όσο και το θέαμα που την χαρακτηρίζει και το πόπολο που την ορέγεται.

Αυτά για την ψωροκώσταινα. Για τη Βαρκελώνη όμως ποιός δικαιούται να μιλάει με αυτό τον τρόπο; Η ομάδα του Μέσι

καταγοήτευσε τα τελευταία χρόνια την Ισπανία και όλη την Ευρώπη. Σωστό. Με τη διαφορά βέβαια ότι η μεγάλη ταξιαρχία της Μπάρτσα γνωρίζει κάθετη πτώση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κανονικό ναυάγιο. Αξίζει για τεσσάρα εκτός έδρας αυτή η ταξιαρχία; Και για τριάρα μέσα στην έδρα της; Δύο αγώνες, επτά τέρματα – και λίγα είναι… Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για παίκτες και ονόματα. Η καλή ομάδα, αυτή που είναι κανονική ταξιαρχία και όχι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, θαυμάζεται ως σύνολο, όχι ως ομάδα κάποιου μεγάλου αστέρα.

Ας δούμε λοιπόν τι έκανε η Μπάγερν μέσα στο γήπεδο της Μπάρτσα. Ουσιαστικά επανέλαβε τα όσα είχε επιτύχει στη Γερμανία. Δηλαδή: υψηλό βαθμό αποδόσεως τόσο στην κατοχή μπάλας όσο και στο τρέξιμο χωρίς μπάλα (το ίδιο είναι…), τεχνική κατάρτιση που ενίοτε φτάνει σε θαυμαστά επίπεδα και συνοχή (πίσω, μπρος που σχεδόν αφήνει σύξυλους τους αντιπάλους. Επίσης: εκπληκτικά αποτελέσματα στο ένας με έναν όπου σπανίως χάνουν την μπάλα, στρατηγικές κινήσεις τόσο στη δική της περιοχή όσο και στην περιοχή του αντιπάλου λες και πρόκειται για ομαδικά μαθήματα που τα έχουν σπουδάσει χιλιάκις.

Η καλή ομάδα δεν ξεχωρίζει τους παίκτες της. Θυμήθηκε κανείς τον σκόρερ του πρώτου ματς Ούτε γι αστείο. Ο λόγος; Δεν έχει σημασία το ποιος επιτυγχάνει το τέρμα, το ζήτημα είναι πως κινείται η σύνολη ομάδα ώστε να το επιτύχει. Η ομάδα, όπως παρατηρεί και ο πλέον άσχετος θεατής, αμύνεται με οχτώ παίκτες και επιτίθεται τουλάχιστον με πέντε. Μάλιστα αν λογαριάσουμε τις χαμένες προσπάθειες της Μπάγερν θα δούμε ότι αυτή η ομάδα οφείλει τον χαρακτήρα της στα αεικίνητα χαφ της και στους ακραίους παίκτες (μπακ και εξτρέμ) που κάνουν συνεχώς κατοστάρια πάνω κάτω.

Ειδικά στις προσωπικές μονομαχίες ο λογαριασμός δεν κολακεύει την Μπάρτσα ούτε γι αστείο. Ο Μέσι είχε αράξει στον πάγκο και κατάπινε τα δάκρυά του, το δέ αυτο-γκόλ του Πικέ (με το γόνατο…) ήταν το νοκάουτ όλης της ομάδας.