Αβάντι πόπολο!

Στην Φλωρεντία τη περασμένη εβδομάδα ο Αντώνης Σαμαράς παρέα με το Ματέο Ρέντσι για τα θέματα που περνούν από την Ελληνική στην Ιταλική προεδρία. Στην Ρώμη τις ίδιες μέρες και ο Αλέξης Τσίπρας για το θερινό φεστιβάλ του ιταλικού κόμματος «Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία». Από τη πρωτεύουσα της Τοσκάνης έως την αιωνία πόλη η απόσταση είναι μερικά τσιγάρα δρόμος. Από τον παλαιοκομματικό λαϊκισμό και την παρακμιακή

παροχολογία του ενός, ως τη νεοδημαγωγία και την ακατάσχετη υποστήριξη όλων των συντεχνιακών αιτημάτων του άλλου, ούτε μια τζούρα .

Το ότι συνέπεσαν αμφότεροι στην Ιταλία δεν λέει τίποτα. Το σκηνικό, πάντως, της γειτονικής χώρας, παραδοσιακά τοπίο αμέτρητων πολιτικών κρίσεων, δίνει αφορμές, τουλάχιστον, για σκέψεις. Μην ξεχνάμε ότι εκεί, μετράνε τρεις συνεχόμενους πρωθυπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί άμεσα από τον ιταλικό λαό. Και όπως λένε κάτι Ιταλοί αριστεροί φίλοι μου: «Εκεί καταντήσαμε. Από το Μόντι ένα άνθρωπο των αγορών , σε ένα άχρωμο καθολικό σαν το Λέτα, και από αυτόν σε ένα κεντρώο φιλελεύθερο όπως ο Ρέντσι, που το παίζουν όλοι Σοσιαλδημοκράτες ». Μπορεί οι «δικοί μου» να διασκεδάζουν την πλήξη τους με κυνικούς αφορισμούς, αλλά δεν λένε ψέματα ως προς την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα των μετά- Μπερλουσκονικών πρωθυπουργών της χώρας τους.

Είτε όμως αυτοί υποδύονται τον Νοτιοευρωπαίο Τόνι Μπλερ είτε το Μεσογειακό Ομπάμα, το παλεύουν σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Δεν ψάχνουν να νταραβεριστούν με το χθες και να κολακέψουν το λαό για επιστροφή στις καλύτερες μέρες του παρελθόντος. Από κοντά σημαντική μερίδα της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης, η πλειονότητα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, μεγάλα κομμάτια από ομάδες συμφερόντων και πίεσης, αξιόλογα τμήματα των μηχανισμών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης στρέφονται προς τον αναγκαίο πραγματισμό που προτείνουν αυτοί οι «ψευτο-ριζοσπαστικοί» κεντρώοι.

Θα μου πείτε άλλες χώρες , άλλες συνήθειες. Δικαίως. Αυτοί δεν δεινοπάθησαν όπως εμείς από την ασφυκτική πίεση του μνημονίου και τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της Τρόικας. Και το πιο ακαταμάχητο επιχείρημα είναι ότι από πουθενά δεν προκύπτει ότι αυτοί θα τα καταφέρουν. Σύμφωνοι. Ωστόσο, και εκεί η κοινωνία υποφέρει από ανεργία, ύφεση, ανασφάλεια. ¨Όμως αυτοί οι Ιταλοί, πολιτικά «μεσαιοχωρίτες»- παρά τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς και τις πολυποίκιλες συγκρουόμενες φιλοδοξίες στους κόλπους τους- συγκεκριμενοποιούν σταδιακά πολιτικό πρόγραμμα με μετρήσιμα μεγέθη εξόδου από τη κρίση. Γεγονός που αφαιρεί επιχειρήματα τόσο από την δική τους λαϊκιστική Δεξιά, όσο και από την δημαγωγικά κινηματική Αριστερά, όπως επίσης και τους αμφιταλαντευόμενους έξαλλους.

Στην αγκιστρωμένη στα επαρχιώτικα κλισέ, μυωπικά αυτοαναφορική Ελλάδα του επερχόμενου, αν όχι ήδη παρόντος, διπολισμού , τέτοιες φινετσάτες Ιταλικές πρακτικές , αντί για λυσιτελείς φαντάζουν πολυτέλειες. Ειδικά για το μεσαίο πολιτικό χώρο που αυτοπροσδιορίζεται ως Κεντροαριστερά . Προφανώς στη Ιταλία ο ηγέτης ενός κόμματος που προέρχεται από εκλογική συντριβή, όπως ο εγχώριος Κουβέλης δεν θα μοίραζε ως κόντε των δύο Σικελιών επιστολές συνεργασίας σε άλλα κόμματα του χώρου, θέτοντας επί πλέον πολιτικά πλαίσια. Ούτε φυσικά ο επικεφαλής ενός νεοπαγούς σχηματισμού όπως ο Θεοδωράκης ως Γαριβαλδινός επαναστάτης με σακίδιο θα αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με «παλαιά κόμματα» και «φθαρμένες προσωπικότητες».

Ουδείς εξάλλου κληρονόμος, έστω συμπτωματικός, της ντόπιας σοσιαλιστικής παράδοσης όπως ο Βενιζέλος θα συγκολλούταν σε βαθμό εξάρτησης με τη ενίοτε αυταρχική Δεξιά προκειμένου να παραμείνει , με κάθε τρόπο, στη θαλπωρή της εξουσίας. Και βέβαια κανένας σοσιαλιστής ποπολάρος , εθισμένος έστω στο κυβερνητισμό, όπως ο Ρέπας ή ο Σκανδαλίδης θα εμφανιζόταν πρόθυμος να στηρίξει στην εξουσία μια ριζοσπαστική Αριστερά με το άλλοθι το μειλίχιο στρογγύλεμα όποιας ρέμπελης οξύτητάς της. Πόσο μάλλον όταν η τελευταία θα χρησιμοποιούσε «αριστερόμετρο» για να τσεκάρει το ζήλο και την ετοιμότητα του;

Το ζητούμενο ,εν προκειμένω, δεν είναι μια σώνει και καλά ενότητα που θα παραμερίζει τις ιδεολογικές ταυτότητες. Το απαιτητό στη συγκυρία είναι ένας ρεαλισμός αλά Ιταλικά. Παραδέχομαι ότι συγκλίσεις και υπερβάσεις είναι απαραίτητες όταν η χώρα οδηγείται σε μοιραίο διχασμό που θα παρασύρει τα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους. Τότε , όμως οι πολιτικές καντρίλιες είναι πλεονασμός . Αρκεί η προτροπή Αβάντι πόπολο!