Από το «Μολών Λαβέ» στο «Δεν Πληρώνω»

Είναι τελεσίδικο ότι επιθυμούν να φορολογήσουν άμεσα , αδίστακτα και άγρια τον εξουθενωμένο από ληστρικά χαράτσια και ισοπεδωτικές περικοπές μικρομεσαίο πολίτη ως «έχοντα και κατέχοντα». Να άρουν συντόμως και τη απαγόρευση των πλειστηριασμών των εξαντλημένων μικροϊδιοκτητών , ανοίγοντας το μονοπάτι της μαζικής απαλλοτρίωσης της λαϊκής στέγης.

Γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση με τις αποφάσεις της συντάσσεται με τη ρήση «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι» . Προπονημένη άριστα με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με τη συγκατάθεση των Κ.Ο. των δύο κυβερνητικών κομμάτων προτείνει ένα

Επιβάλει δύο φόρους στη συσκευασία του ενός, και μάλιστα με δύο διαφορετικές ταχύτητες, το οποίο αναπόφευκτα καταλήγει σε ληστρική φορολογία δημευτικού τύπου. Πέρα , όμως , από το παραμύθι της διόρθωσης αδικιών σε σχέση με τα σενάρια που διοχέτευε η ίδια όλο το περασμένο διάστημα, υπάρχει και η εξαρχής στρεβλή σύλληψη πίσω από το περιεχόμενο του Ενιαίου Φόρου Ακινήτωντ

Μιλάμε για κανονικό παροξυσμό άτσαλων και βιαστικών επινοήσεων της κυβέρνησης. Όχι μόνο προσδιόρισε προκαταβολικά και αυθαίρετα τι ποσά θέλει να εισπράξει , αλλά βάζει στη Προκρούστεια φορολογική κλίνη πλασματικές αξίες. Δεδομένου, ότι οι υπάρχουσες αντικειμενικές δεν έχουν καμία σχέση με τις τρέχουσες πραγματικές. Εξάλλου οι Τιμές Ζώνης παραμένουν “παγωμένες” από το 2007 στα προ κρίσης επίπεδα της εποχής της πλησμονής .

Αποτέλεσμα, το υπουργείο Οικονομικών να κινείται αδιαφοροποίητο στη λογική του έκτακτου μέτρου. Μιας μορφής επικαιροποιημένου, πλην μόνιμου, χαρατσιού μειωμένης εισπραξιμότητας, που αφορά κάθε ακίνητο χωριστά, έχει ανάπηρη προοδευτικότητα και δεν προβλέπει αφορολόγητο όριο για να προστατευτεί η μικρή ιδιοκτησία και η πρώτη κατοικία.

Τα επακόλουθα αυτής της τιμωρητικής πολιτικής εφαρμογής γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο ευδιάκριτα. Η γη και τα ακίνητα θα συγκεντρωθούν βαθμιαία σε λιγότερες και μεγαλύτερες ιδιοκτησίες. Με βαθύτερη και οδυνηρότερη συνέπεια τη φτωχοποίηση των νοικοκυριών, τη πληβειοποίηση της μεσαίας τάξης, την σύνθλιψη και αποσάθρωση της μικρομεσαίας θάλασσας.

Αυτής της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων της χώρας που ανέκαθεν λειτουργούσε σαν αμορτισέρ απορρόφησης κραδασμών των κοινωνικών τριβών και συγκρούσεων. Αυτής της απέραντης, ρευστής και ποικίλης κοινωνικής κατηγορίας πολιτών που αφού φορολογήθηκαν σαν υπερ-εισοδηματίες , εξοντώθηκαν σαν απλοί καταναλωτές και εξορίστηκαν από τα περιθώρια της συμμαζεμένης διαβίωσης, τώρα υποχρεούνται στα χειρότερα. Να γίνουν πάλι ενοικιαστές στα «μ’ αίμα χτισμένα» σπίτια τους ή να αναγκασθούν να ξεπουλήσουν μπιρ παρά πατρογονικά και προικώα .

Δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω ποιες ιστορικές , πολιτικές, οικονομικές , ακόμα και γεωγραφικές συνθήκες οδήγησαν στην εκτεταμένη μικροϊδιοκτησία ακινήτων στη χώρα, την οποία οι Τροικανοί αντιμετωπίζουν ως Ελληνική εξαίρεση ή ιδιαιτερότητα. Ούτε, φυσικά, είναι ώρα να προσπαθήσω να ερμηνεύσω την ευελιξία και τη προσαρμοστικότητα των εγχώριων μεσοστρομάτων που επί δεκαετίες προσπάθησαν να βολευτούν μέσα σε συνθήκες αδικίας, ανισότητας και παρασιτισμού.

Αντιλαμβάνομαι, ωστόσο, ότι οι απεγνωσμένοι μικρομεσαίοι, που έκαναν αγώνα να ξεφύγουν από την ανέχεια και τη φτώχεια βάζοντας ένα δικό τους κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους , δεν γυρίζουν πίσω. Δεν είναι καν πρόθυμοι να συναινέσουν στο πεδίο που τα βρήκαν γαλάζιοι και πράσινοι βουλευτές για τη φορολογία των ακινήτων τους. Και δείχνουν αποφασισμένοι να αντισταθούν σε ότι θεωρούν κερδοσκοπική υφαρπαγή της περιουσίας τους.

Όχι υπό τη μοιρολατρική μνήμη υπανάπτυξης του ΄50 όπως αποτυπώθηκε στη «Δραπετσώνα» του Τάσου Λειβαδίτη με το στίχο «Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή», αλλά μάλλον υπό τη ρωμαλέα αρχαιοελληνική προσταγή για αγώνα «υπέρ βωμών και εστιών». Κάπως έτσι και το «Δεν πληρώνω» θα τείνει να υποκαταστήσει το «Μολών λαβέ».