Από τα έδρανα της Νομικής στη… ΡΙΚΣΣΥ

Τη Παρασκευή το βράδυ της 30ης Νοεμβρίου , ανήμερα της εορτής του Αγίου Ανδρέα το τηλέφωνο χτυπούσε αλλεπάλληλα για ευχές στο σπίτι του Ανδρέα Λοβέρδου. Σε ένα από αυτά, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος πήρε προσωπικά τον εορτάζοντα για τα τυπικά. Σαράντα χρόνια, κάτι περισσότερο από παλιοί συμφοιτητές και  φίλοι, οι δυο πολιτικοί δεν χρησιμοποίησαν ποτέ ενδιάμεσους

στις προσωπικές τους επαφές. Τα έλεγαν τετ α τετ  χωρίς γέφυρες, ελιγμούς και υπονοούμενα. Μόνο που από τον περασμένο Ιούνιο οι πολιτικές τους σχέσεις ακροβατούσαν πάνω από ένα ιδιότυπο γκρεμό κάτω από τον οποίο έχασκαν και προσωπικές πικρίες. Ωστόσο κανείς εκ των δύο δεν πρόβαλε δημοσίως την δυσφορία του απέναντι στον άλλο.

Το τηλεφώνημα ξεπέρασε  τα όρια των τυπικών ευχών και ευχαριστιών και ξεμάκρυνε αγγίζοντας κομματικές και πολιτικές συμπεριφορές. Μετά από περίπου 20 λεπτά , είχαν σχεδόν ειπωθεί όλα. Χωρίς ωστόσο τίποτα το εκτονωτικό, δίχως  να βρεθεί κοινός τόπος συνεννόησης. Η διαφορετική πολιτική σκοπιά όριζε και το ύφος αλλά και τη κατάληξη της συνδιάλεξης.  Το πληθωρικό «εγώ» του αρχηγού του σημερινού μικρού ΠΑΣΟΚ δεν γεφυρωνόταν με το ανυποχώρητο κουράγιο του βουλευτή του ίδιου κόμματος να πορευθεί προς μια νέα εκκίνηση. Την επόμενη στη Αθηναίδα δεν συναντήθηκαν καν. Και επειδή γνωρίζονταν καλά, ήταν σίγουροι ο μεν για τη κίνηση του δε και τούμπαλιν. Οι ψευδαισθήσεις είχαν από καιρό τελειώσει.

Ψημένος στη πολιτική από τα πρώτα μετεφηβικά του χρόνια ο Λοβέρδος δεν υπήρξε ποτέ ένας ματαιόδοξος ζηλωτής των πολιτικών οφίτσιων, κολλημένος στις καρέκλες μιας κομματικοδίαιτης νομεκαλτούρας. Οργανωμένος στο αντιδικτατορικό κίνημα  επί χούντας ως 17χρονος φοιτητής της Νομικής στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης  πρωταγωνίστησε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα . Συμμετέχοντας στις  μυριάδες διαδηλώσεις, συνελεύσεις , κινητοποιήσεις  εκείνης της εποχής έμαθε από πρώτο χέρι ότι τα προβλήματα  δεν λύνονται  από το μήκος μιας πορείας. Και ακόμα δεν πίστεψε πως  τα παράσημα μιας μελλοντικής καριέρας τα προσέφεραν οι εξέχουσες ηγετικές θέσεις στις παρατάξεις του φοιτητικού κινήματος, Τα πιστεύω του συμπυκνώνονταν στη αγωνιστικό μοτίβο που όφειλε να  διαθέτει ένας  δίκαιος και ωφέλιμος στη κοινωνία πολίτης

Με το θάνατο του πατέρα του όταν ήταν 19 χρονών  αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα παραταξιακή φοιτητική δράση για λόγους επιβίωσης. Η δασκάλα μητέρα του από τη Πάτρα αδυνατούσε να συνδράμει οικονομικά στις σπουδές του γιου της αλλά και της επίσης φοιτήτριας μικρότερης αδελφής του. Έτσι ο νεαρός Ανδρέας Λοβερδος μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα σε σπουδές και σποραδικά μεροκάματα στη Λαχαναγορά για κανά δυο χρόνια έως ότου η ευρύτερη οικογενειακή αλληλεγγύη επαναφέρει το φοιτητικό του εισόδημα σε κάποια ικανοποιητικά επίπεδα  Στο ίδιο διάστημα δεν πέφτει σε χειμέρια πολιτική νάρκη αλλά σταδιακά διαφοροποιείται  έως ότου αυτοβούλως απομακρύνεται από τα δογματικά κομματικά τεμένη. Η συντεταγμένη κομματική γραφειοκρατία επιχειρεί τ