Απεργοί και στον κλάδο του βιβλίου

Όταν βλέπουμε κατά εκατοντάδες και χιλιάδες απεργούς να κατεβαίνουν στις πλατείες και τους δρόμους διεκδικώντας τα αναφαίρετα δικαιώματά τους χωρίς τελικά να κερδίζουν τίποτα, δύο τινά συμβαίνουν : αφενός εμείς που περνάμε πλάι τους δεν βρισκόμαστε στη δική τους κατάσταση και αφετέρου οι ίδιοι συνεχίζουν έναν αγώνα που έχει χάσει πια τη δυναμική του. Αν πάρουμε για παράδειγμα την ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του βιβλίου (23 Μαΐου) οι διεκδικήσεις ήταν γνωστές. Μετά από το 1886, δηλαδή 127 χρόνια μετά την καθιέρωση του 8ώρου, η τεχνολογική

επανάσταση και η επιστήμη έχει εκατονταπλασιάσει την παραγωγικότητα, εμείς δουλεύουμε ακόμα οχτώ ώρες στην καλύτερη περίπτωση. Με άλλα λόγια παράγουμε εκατονταπλάσιο κέρδος για τους εργοδότες, ενώ υπάρχουν 1,5 εκατ. άνεργοι!

Και συνεχίζει η μπροσούρα των απεργών τυπογράφων: Διεκδικούμε 6 ώρες εβδομαδιαίως, με 5νθήμερο, σταθερή δουλειά, ώστε να δουλέψουν οι άνεργοι, να σταματήσει το αίσχος της υπερεκμετάλλευσης. Διεκδικούμε η δουλειά μας να πληρώνεται τουλάχιστον με 900 ευρώ κατώτατο βασικό μισθό (για 30 ώρες), το ελάχιστον όριο επιβίωσης μας σήμερα. Λεφτά υπάρχουν, το ξέρουν όλοι, αρκεί μια ματιά στις καταθέσεις, στις επενδύσεις, στα ακίνητα και στα «σεντούκια» του κεφαλαίου.

Έχουν τάχα χρεία μαρτύρων; Παίρνοντας τη θέση των αφεντικών, τονίζουν ότι εξαιτίας της κρίσης οι μισθοί θα μειωθούν και η εργασία θα αυξηθεί. Το ζητούμενο; Να πετσοκοπούν οι μισθοί, να πληρώνουν όποτε θέλουν, και να δουλεύουμε με συνθήκες Μεσαίωνα και γαλέρας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα καταργήσουν όλα όσα με αίμα αποκτήσαμε, ότι δεν θα υπάρχουν Συλλογικές συμβάσεις, κατοχυρωμένα δικαιώματα, με άλλα λόγια ότι η τάξη δεν θα αντιπροσωπεύεται, απεναντίας θα πηγαίνουν ένας ένας, μόνοι απέναντι στους εκβιασμούς του κάθε εργοδότη. Και ακολουθεί το τερπνόν «μαζί τα φάγαμε» με την απαραίτητη κατακλείδα: «μαζί θα τα πληρώσουμε…». Οι δικοί μας είναι οι 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, οι δικοί τους είναι οι μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού…

Το κέντρο βάρους, όπως όλοι ξέρουμε, έχει πλέον μετατεθεί στον γερμανικό Βορρά και μάλιστα με σκληρούς όρους, οπότε οι ταξικοί αγώνες και οι συλλογικές διεκδικήσεις θυμίζουν μαυρόασπρους κύκλους χωρίς κέντρο. Ο Γερμανός εργάτης πόσα κερδίζει από την εργασία του; Με οδηγό αυτή την ερώτηση, οι εργάτες του βιβλίου αδυνατούν να απαντήσουν. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο προεκλογικός αγώνας στη Γερμανία έχει ως επίκεντρο το ζήτημα της Ελλάδας, τότε καταλαβαίνουμε ότι κάτι βαθύτερο τεκταίνεται.