Αουφίντερζεν (!) στο Νίκο, στον Ηλία και τα άλλα παιδιά που θέλησαν να γίνουν Χίτλερ…

Η νέα τροπή που πήρε η υπόθεση της «Χρυσής Αυγής» με την ανεξαρτητοποίηση -διαφοροποίηση ενός, τουλάχιστον, βουλευτή της από την υπόλοιπη ομάδα και το ποιόν της, δεν πρέπει να αιφνιδιάζει και τόσο. Ήδη, σημάδια αποσύνθεσης παρουσιάζονταν εδώ κι αρκετό καιρό αρχής γενομένης από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που κατέτειναν στο συμπέρασμα ότι μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και την δίωξη που ασκήθηκε στα «πρωτοκλασάτα» (sic), στελέχη της το πράγμα άρχισε να «κολλάει» και όχι μόνο, αλλά, να έχει και σαφείς πτωτικές τάσεις. Ωστόσο,

εκείνο που στρατηγικά χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά του εν λόγω πολιτικού μορφώματος ήταν το γεγονός ότι η δεξαμενή μέσα από την οποία αντλούσε ψήφους και τροφοδοτούσε την δύναμή της, έδειξε να εξαντλείται ολότελα, με αποτέλεσμα να ανακοπεί το πλεονέκτημα της «δυναμικής» που, μέχρι εκείνη την ώρα, έδιδε επιπλέον αέρα και αυτοπεποίθηση.

Το «κόψιμο» αυτού –τούτου του ψυχολογικού αέρα, λοιπόν, για την «Χ.Α» ήταν η αρχή του τέλους για τους θαυμαστές του Χίτλερ στην Ελλάδα. Κακά τα ψέματα όμως : το γεγονός της δολοφονίας του άτυχου Π. Φύσσα και η έναρξη – κλιμάκωση της δίωξης από μέρος της δικαιοσύνης και άλλων μετρημένων παραγόντων του ελληνικού συστήματος αξιών (έστω ανορθόδοξα, έστω με σκιές, έστω με διαφωνίες), υπήρξε ο απαράμιλλος καταλύτης, ώστε, η αποσύνθεση να ακολουθήσει, περίπου, σαν φυσικό επακόλουθο. Τούτο, ας το λάβουν καλά υπόψη τους όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική στη χώρα και ιδιαίτερα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι «το σύστημα είναι πάντα ένοχο» και… όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα το βρεις από κάτω να μεθοδεύει και να ελέγχει τα πράγματα. Δεν είναι πάντα έτσι, καθώς, τα γεγονότα πολλές φορές (ειδικά μετά το 2010 και τη δυσμενή συγκυρία που ακολούθησε), έχουν την δική τους αυτοτέλεια και, άρα, δεν προλαβαίνουν να τα ορίζουν όλα εξαρχής.

Εξάλλου, ο μύθος της «Χ.Α» κατέπεσε, διότι, από ένα σημείο και μετά έπαυσε ολότελα να θυμίζει Ελλάδα και ελληνικότητα. Και στο παρελθόν υπήρξαν ανάλογες πολιτικές προσπάθειες και εγχειρήματα στην Ελλάδα, αλλά, ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν μεταχειρίστηκαν μια ξένη, στην ουσία, κουλτούρα που έχει αναφορά και μόνο στην προπολεμική Γερμανία, την Ιταλία και τα προβλήματά τους : παρέμειναν, τρόπον τινά, ελληνοπρεπείς μέχρι τέλους και πάντα παρέμειναν μικρές δυνάμεις κινούμενες στα όρια μεταξύ γραφικότητας και σχιζοειδούς ιδιαιτερότητας. Από το σημείο αυτό, όμως, ως το σημείο που έφτασε η «Χ.Α» να παρουσιάζεται σαν οιονεί δύναμη απελευθέρωσης και εξουσίας υπάρχει πολύς δρόμος και κάπου εδώ οι εγχώριοι παρείσακτοι του Ναζισμού θα πρέπει να ψάξουν που έκαμαν ΤΟ λάθος. Καθότι, στην Ελλάδα μπορεί να ζούμε και όλα μπορούν να συμβούν, αλλά, επειδή οι έλληνες έχουν πικρά πείρα από γερμανούς, γερμανοτσολιάδες και άλλα γερμανοτραφή τινά, «σβάστικες», «στρατιωτικές ιαχές – παραγγέλματα» και, εκ νέου, «βήματα της χήνας» στην πλατεία Συντάγματος δεν θα επέτρεπαν ποτέ. Ας πρόσεχαν, λοιπόν, με τις αναγωγές (και τις αποκοτιές) τους ο Νίκος, ο Ηλίας και τα άλλα παιδιά που ήθελαν να γίνουν Χίτλερ στη θέση του Χίτλερ…