ΑΝΑΤΡΕΨΤΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΣΠΑΣΤΕ ΤΟ «ΝΕΟ ΑΞΟΝΑ»

Όσοι παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, και ιδιαίτερα τα προγράμματα διάσωσης των «προβληματικών» κρατών του Νότου, συνεχίζουν να ανησυχούν και δεν συμμερίζονται την άποψη ότι τα δύσκολα πέρασαν οριστικά.

Η σχετική ηρεμία που επικρατεί αυτή την περίοδο δεν είναι σίγουροι ότι θα διαρκέσει για πολύ. Η λύση που θα δοθεί στο ιταλικό πολιτικό πρόβλημα σαφώς και συναρτάται με τη διατήρηση ή όχι των υφιστάμενων, ούτως ή άλλως εύθραυστων, ισορροπιών στην ευρωζώνη.

Συνεχώς όλο και περισσότεροι αναλυτές και

πολιτικοί, στην Ευρώπη αλλά και εκείθεν του Ατλαντικού, διαπιστώνουν ότι η νεοφιλελεύθερη συνταγή της ακραίας λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που προσπαθεί να επιλύσει. Μεταθέτει για αργότερα και δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά, ειμή μόνον με συνεχή «κουρέματα» που κρύβουν μπόλικη ιδιοτέλεια, το πρόβλημα της υπερχρέωσης, ενώ δημιουργεί και στρατιές εκατομμυρίων ανέργων που εν δυνάμει αποτελούν ωρολογιακή βόμβα στην κοινωνική συνοχή της Γηραιάς Ηπείρου.

Η ανάγκη για ένα διαφορετικό δρόμο, μια νέα ρύθμιση των σχέσεων κυριαρχίας στο τρίγωνο: διεθνείς αγορές – πολιτική εξουσία – κοινωνία, διαγενομένου του χρόνου και των εξελίξεων θα καθίσταται επιτακτική και εναργέστερη.

Αυταπατώνται λοιπόν, και μάλιστα οικτρά, όσοι θεωρούν ότι η Ευρώπη μπορεί να περιμένει την καγκελάριο Μέρκελ να κάνει πρώτα εκλογές στη Γερμανία, το Σεπτέμβριο, και μετά, προς του τέλους του έτους, να αποφασίσει αν και τι αλλαγές πρέπει να γίνουν στην λαοκτόνα νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχει επιβάλλει στη γηραιά ήπειρο.

Η ακραία περιοριστική πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας αρχίζει πλέον και υπερβαίνει τα όρια ανοχής των κοινωνιών, ιδίως του Νότου της Ευρώπης. Η υπερχρέωση αντιμετωπίζεται ουσιαστικά με λογιστικό τρόπο το ίδιο και τα ελλείμματα. Τα προγράμματα αυστηρής λιτότητας μεγαλώνουν την ύφεση, η ανάπτυξη καθυστερεί και οι όποιες τυχόν επενδύσεις γίνονται με ληστρικό τρόπο των πλουτοπαραγωγικών πόρων κάθε χώρας.

Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών αδυνατεί να κατανοήσει τις βαθιές αλλαγές που συντελούνται στο επίπεδο της αντίληψης των λαών της Ευρώπης για τα θεσμικά κοινοτικά όργανα και τον αρνητικό έως καταστροφικό ρόλο τους στην πολυεπίπεδη κρίση που για σχεδόν τέσσερα χρόνια κατατρώει τις σάρκες των πολιτών και διαβρώνει τη συνοχή των κρατών-μελών της.

Οι μεταπολεμικές αξίες στις οποίες στηρίχτηκε και άνθισε η Ευρώπη υποχωρούν. Το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η Δημοκρατία απαξιώνεται μαζί με την πολιτική, ο νομικός πολιτισμός υποχωρεί, τα ατομικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα πλήττονται, η αλληλεγγύη εγκαταλείπεται. Αντίθετα, αυξάνονται ο ευρωσκεπτικισμός, ο αυταρχισμός και τα φαινόμενα εκφασισμού.

Η Ελλάδα είναι στον έκτο χρόνο ύφεσης, στην Πορτογαλία αρχίζει να κυκλοφορεί η ιδέα επέμβασης του στρατού, η Ισπανία και η Γαλλία παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα το τι θα συμβεί στην Ιταλία, καθώς δικαιολογημένα φοβούνται ότι η «μόλυνση», αν πέσει η τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης, θα επεκταθεί και στις ίδιες.

Παρόλα αυτά, η λουθηρανή παρέα των «βορείων» της καγκελαρίου Μέρκελ αρνείται να δώσει την έγκρισή της να γίνει στις υπερχρεωμένες χώρες ότι έγινε και στην ίδια τη δεκαετία του ’50. Δεν θέλει κοινοτικοποίηση και διαγραφή του χρέους.

Αρνείται να μιμηθεί η ΕΚΤ την FED σε ότι αφορά την κυκλοφορία του χρήματος. Αρνείται την έκδοση ευρωομολόγου, προτιμά να χάνονται τα λεφτά του ΕΣΠΑ αντί να δημιουργηθούν διακρατικά σχήματα απορρόφησης τους σε έργα που όντως έχουν διακρατικό χαρακτήρα. Αρνείται την ανακεφαλαιοποίση των τραπεζών απ’ ευθείας από την ΕΚΤ και να μην υπολογίζονται τα συγκεκριμένα κεφάλαια στο χρέος των κρατών.

Αρνείται, αρνείται …αρνείται κάθε διαφορετική, και εναλλακτική της υφιστάμενης, πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ναι, να γίνουν αλλαγές. Ναι, να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Ναι, να υπάρχει συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών. Ναι, να χτυπηθεί η διαφθορά. Ναι, να υπάρξουν δομικές μεταβολές στο πολιτικό και παραγωγικό μοντέλο των απείθαρχων κρατών. Αλλά, Basta. Υπάρχει ένα όριο.

Δεν μπορούν να αφανιστούν οι άνθρωποι για να ευημερήσουν οι αριθμοί. Δεν μπορεί να γίνει επιδρομή και πλιάτσικο σε πόρους, επιχειρήσεις και δομές των «προβληματικών» κρατών και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, επειδή αυτό επιθυμούν οι χώρες του Νέου Άξονα, οι διεθνείς αγορές, οι υπερεθνικοί κολοσσοί και τα hedge funds.

Ίσως θα έπρεπε τώρα ο Νότος της Ευρώπης, σε συνεργασία με την Γαλλία και γιατί όχι και τις ΗΠΑ, να πιέσουν, ακόμη και να εκβιάσουν, τη Γερμανία προκειμένου να αναγκαστεί να συναινέσει στην αλλαγή της θανατηφόρου δημοσιονομικής συνταγής.

Τώρα, που η καγκελάριος Μέρκελ επιθυμεί να διεξαχθούν σε κλίμα ηρεμίας οι γερμανικές εκλογές, τώρα ίσως είναι η ώρα να της αποσπάσουν την προσοχή από τα του οίκου της, να την ταράξουν και να αυξήσουν την αβεβαιότητα στους Γερμανούς εκλογείς για τα επερχόμενα.

Αν η Μέρκελ επικρατήσει εκ νέου, τίποτε καλό δεν θα προκύψει για τους λαούς της Ευρώπης. Ας το λάβουν υπ’ όψιν τους οι κυβερνήσεις των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, και ανάλογα ας πράξουν. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να περιμένουν, ευελπιστώντας στην μακροθυμία και την ευσπλαχνία της. Η Μέρκελ χρειάζεται να ανατραπεί…