Ανακηρύσσω «Το ποτάμι» σε γνήσιο μεταπολιτικό, μετακομματικό και μεταελληνικό σχήμα!

Τρείς μόλις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές και χωρίς ουσιαστικά να το περιμένει κανένας ο ταλαντούχος δημοσιογράφος των «πρωταγωνιστών» Στ. Θεοδωράκης αποφάσισε -λέει-, να ιδρύσει κόμμα υπό τη λίαν νεωτεριστική – μεταπολιτική ονομασία «Το ποτάμι».

Και όπως προβλέπεται, άλλωστε σ’ αυτές – τούτες τις περιπτώσεις, άρχισε εντατικά τις διεργασίες για το πολιτικό και οργανωτικό «δέσιμο» του νέου κόμματος που ναι μεν θα κατέλθει στις επικείμενες εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο (δεν μας ξεκαθάρισε ο λαλίστατος τι θα συμβεί

με τις δημοτικές!), αλλά, χωρίς τον ίδιο, διότι, άκουσον – άκουσον (επιχείρημα), δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να εκπροσωπήσει τη χώρα και, άρα, το νέο κόμμα εις τα Ευρωπαϊκά σαλόνια της πολιτικής. Όθεν, το μόνο που φαίνεται να απασχολεί σοβαρά τον κ. Θεοδωράκη είναι η εσωτερική πολιτική σκηνή που, λόγω της συγκυρίας και του αναβρασμού που επικρατεί, έχει ως φαίνεται μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ανεβάζει κατακόρυφα την αδρεναλίνη.

Στον Στ. Θεοδωράκη αρέσει παιδιόθεν η περιπέτεια, αλλά, τούτη τη φορά η «περιπέτειά» του ξεκίνησε εντελώς ανορθόδοξα : αντί να ξεκινήσει (ως όφειλε σαν ηγέτης άνθρωπος), κάθε είδους διεργασία, διαβούλευση και συζήτηση πριν το σχηματισμό του κόμματος, ώστε, αυτό να αποκτήσει ταυτότητα και πολιτική για όλα τα καυτά θέματα που τρέχουν, τούτος πρώτα έφτιαξε το κόμμα και μετά ξεκίνησε τη συζήτηση για το τι θα λέει (ή δεν θα λέει) το νέο κόμμα. Πρόκειται για παγκόσμια πολιτική πρωτοτυπία ή τέλος πάντων πρόκειται για κάτι που εμείς οι υπόλοιποι (μη νεωτεριστές και μη ηγέτες), δεν έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε και να ορίσουμε; Όπως και να έχει το «ξαφνικό συμβάν» του κ. Θεοδωράκη σε κάτι προσβλέπει και, σίγουρα, αν δεν προσβλέπει να παράξει σουρεαλιστικά και άλλα τινά γεγονότα στην εγχώρια πολιτική, τότε σίγουρα προσβλέπει να εκφράσει τους «ασυμβίβαστους», τους «αδιευκρίνιστους» και «απροσδιόριστους», ήγουν, αυτούς που λόγω των δυσμενών συνθηκών δεν μετέχουν, δεν τοποθετούνται, δεν καναλιζάρονται, και, άρα, εκ των πραγμάτων αποτελούν μια πρώτης τάξεως «εφεδρεία» που μπορεί να αλλάξει την τροπή της μάχης καθώς και το τελικό αποτέλεσμα.

Όλα αυτά, βεβαίως, ηχούν ωραία και, υπό κάποιες αμφίρροπες προϋποθέσεις, να φανούν και χρήσιμα. Σε περίπτωση δε, μελλοντικής ακυβερνησίας στην Ελλάδα ο Στ. Θεοδωράκης μπορεί (αν βεβαίως επιτύχει τους στόχους του), να αποτελέσει τη «σανίδα σωτηρίας» για όλους. Για να γίνει αυτό πρώτα, όμως, οφείλει ο ίδιος ή και η λοιπή ηγετική ομάδα (sic), να διασαφηνίσουν επαρκώς την θέση τους πάνω στη σημερινή πολιτική κατάσταση, καθώς, και στη πολιτική γραμμή που ακολουθεί η χώρα.

Τα «μνημόνια» και η ανηλεής δημοσιονομική πολιτική λιτότητας ήταν μονόδρομος; Ωφέλησαν συνολικά τη χώρα ή την οδήγησαν μέσα από τις γνωστές «μανούβρες» και «κραυγές» στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και στην, χωρίς έλεος, εξαθλίωση των πολιτών της; Αυτά είναι τα μείζονα ερωτήματα που θέλουν απαντήσεις και μετά ας ξεκινήσει η όποια (απολιτική συζήτηση) θέλετε. Διότι, η πολιτική και δη η ίδρυση ενός κόμματος δεν είναι τηλεοπτική εκπομπή ούτε και στήλη για να σβήνεις και να γράφεις (!) προκειμένου να γίνεσαι αρεστός σε τηλεθεατές και αναγνώστες. Η πολιτική (έστω και με τη νεωτεριστική μορφή της), είναι πολύ σοβαρή υπόθεσις και κείνο που μετράει είναι η ανάλυση, οι πολιτικές θέσεις και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η επεξεργασία και η επαλήθευση αυτών των θέσεων. Όχι μια καλή πρωία σηκωθήκαμε, δεν είχαμε τι να κάνουμε και αποφασίσαμε (κατά μόνας ή μια καλή παρέα ποιητών, τραγουδιστών και άλλων ελλόγιμων εικαστικών), να τους «πνίξουμε» όλους…