ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Ποια είναι αυτή η Ελλάδα;

Κηφισιά, παραμονές 15αυγουστου. Έρημοι δρόμοι από αυτοκίνητα, αλλά κόσμος στα σουπερ-μάρκετ και στη ΔΕΗ ουρές, με λογαριασμούς για διακανονισμούς, νεύρα, επιθετικότητα, πιεσμένους υπάλληλους. Υγρασία και ζέστη, σα καιρός τροπικός, κάπου στον Ινδικό Ωκεανό. Αγέλαστα πρόσωπα. Γραμμές σφιχτές περισπωμένες τα χείλια. Όσοι μείναμε πίσω, μετρώντας κέρματα στα πορτοφόλια, ακούμε για νέα

μετρά, για την «ελεύθερη πτώση της οικονομίας της Ελλάδας», για μεγαλύτερη ύφεση, για δανεισμό τελευταίας στιγμής, τρίμηνο, ώστε να ξεπληρωθεί ένα δάνειο και με επιτόκιο αλά Σάυλωκ και αντίτιμο μια λίβρα κρέας από οιοδήποτε σημείο του σώματος, με Αντόνιο τον τόπο αυτό. Η εφορία στέλνει τα φουσκωμένα της μπιλιέτα σε άνεργους και υποαπασχολούμενους, για πληρωμή τέλος του μήνα. Το χαράτσι έρχεται για τελευταία φορά με το ρεύμα. Κάτι θα σκεφτόμουν για την επόμενη. Μπορεί και να το βάλουν στο νερό, ποιος ξέρει!

Και κάποιοι, αισιόδοξοι ίσως, πάνε διακοπές! Σε νησιά μες στον ήλιο, στο μπλε, στην διαφάνεια και στην αιώρηση ενός πάνλευκου, μεσογείου, αρχαίου φωτός. Δίπλα από μπαζωμένες παραλίες, σε νοικιασμένες ξαπλώστρες να φυράνουν σχεδόν στην άμμο, με πισίνες ανοσιουργήματα, διπλά στο μπλε, φρικτά παράνομες, βέβηλα πρόστυχες απ την ανομία και την εγκληματική ακαλαισθησία. Φόνοι, ληστείες, βιασμοί. Κύκλωμα λέει, σπείρα των Κυκλάδων! Κάποιοι που βρέθηκαν στην Πάρο, φετινό trend προορισμό, ήταν σα να παραθέρισαν στη λωρίδα της Γάζας! Περιπολικά, έλεγχοι στο λιμάνι, νεκρός στη μέση του δρόμου, πυροβολισμοί, κανάλια, δημοσιογράφοι.

Ο 21χρονος που βάναυσα ασέλγησε και χάλασε την 15χρονη ομορφιά, έχει πυροδοτήσει και τα πάθη τα δικά μας. Απ τη μια παιδί και ο ίδιος και με κάποια μάνα και πατέρα πίσω του, παραδομένος στο έρεβος, στην κόλαση της πράξη τους και στα σκοτάδια του. Απ την άλλη η φρίκη και η ταύτιση με το παιδί εκείνο, που τόση βία έζησε το κορμάκι και ψυχούλα, σε ηλιόλουστες, απατηλά τελικά ειδύλλια διακοπές. Μια μάνα να μιλεί, τραγικά παραδομένη σε μια ανείπωτη αγωνία, θλίψη, καταδίκη, εξορισμένη οικογενειακά απ το παράδεισο της αθωότητας και της αγάπης της. Απ την άλλη επιχείρηση σαρκαστικά ειρωνική: «Ξένιος Ζευς». Επιθέσεις σε ξένους και κυρίως Πακιστανούς από ιδιώτες η πάνω σε μηχανές μελανοχίτωνες. Και πιο παλιά μια μάνα με τα δυο παιδιά της, θύμα μιας ξέφρενης μηχανής. Και πιο πριν –χειμώνας πάντα- το παιδί να ανοίγει στο δρόμο καταμεσής ένα κουτί και αν ανατινάζεται μπροστά στην έντρομη μάνα του. Ξένη εκείνη! Έχει ο πόνος, η οδύνη, εθνικότητα; Ε; έχει; Και πόσες άλλες στιγμές, αποτρόπαιες, να εισβάλλουν ως είδηση, ως νέο στην καθημερινότητα μας, την ήδη βεβαρημένη από αγωνίες και ξυπνητούς εφιάλτες.

Εύκολες κρίσεις, πολλά τα θύματα, ένταση, πάθη, κακοί εαυτοί, σκληρότητα, εγκληματικότητα! Και; Ποια Ελλάδα είναι αυτή γύρω μας; Πότε έγινε έτσι; Πότε τη κάναμε έτσι και γιατί; Πως γίναμε οι ίδιοι έτσι; Γιατί στο παρελθόν είχαν ολυμπιακή σχεδόν εκεχειρία τα καλοκαιριά; Είχαν ανεμελιά, ξενοιασιά, μέρες για άνθρωπο και ό