La vie en rose

Μερικές φορές αισθάνομαι περήφανος για τον Ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό. Όχι τόσο επειδή η χώρα προεδρεύει αυτό το εξάμηνο της Ε.Ε. ούτε , βέβαια, επειδή ο Τσίπρας έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα Le Monde. Αρκεί και μόνο η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή κουλτούρα για να κάνει τα πράγματα από ευχάριστα έως γοητευτικά. Ιδίως αν αυτή η μέθεξη γίνεται υπό το πρίσμα της Γαλλικής

Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να εντρυφήσει κανείς σε αυτήν ξεκινώντας από την εποχή που η μαντάμ ντε Πομπαντούρ έφερε στη γαλλική βασιλική αυλή το τίτλο της επίσημης μαιτρέσσας του βασιλιά Λουδοβίκου του ΙΕ. Η τρέχουσα πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία διαθέτει τεράστια γκάμα παραδειγμάτων που αντλούνται από τη συγκεκριμένη μακρά παράδοση. Αυτή που αναβιώνει θριαμβευτικά σήμερα ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.

Ωστόσο, ο Γάλλος Σοσιαλιστής ηγέτης που διατηρεί μια «μυστική ερωτική σχέση» με μια ηθοποιό σχεδόν 20 χρόνια νεότερή του και μαζί της έχει μια «ερωτική φωλιά» σε μια Παριζιάνικη πολυκατοικία σε απόσταση αναπνοής από το Μέγαρο των Ηλυσίων, δεν αποτελεί θύμα σεξουαλικής ίντριγκας και καταφρονητικών κουτσομπολιών. Ούτε η «παρασπονδία» του απειλεί την αποδοτικότητα και την υγεία των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών της χώρας του.

Είναι σαφές ότι ο ίδιος σχολιάζεται από τα εγχώρια ΜΜΕ και συνακόλουθα από τη γαλλική κοινωνία αλλά η κριτική τους μάλλον εντοπίζεται στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της πρώτης κυρίας της Γαλλικής δημοκρατίας και όχι του κύρους της ίδιας της προεδρίας. Ειδικότερα από τη στιγμή που ο Ολάντ έχει προγραμματίσει επίσκεψη στο Λευκό Οίκο, στα μέσα Φεβρουαρίου η όλη κουβέντα γίνεται για το ποια θα τον συνοδεύσει στο δείπνο με το ζεύγος Ομπάμα. Η σύντροφος Βαλερί Τριβελέρ ή η ερωμένη Ζιλί Γκαγιέτ;

Γίνεται μάλλον αντιληπτό ότι με τους όρους που τίθεται το θέμα στα ΜΜΕ δεν πρόκειται για κανένα σκάνδαλο αλλά για διασκεδαστική φαρσοκωμωδία. Εξάλλου στη Γαλλία ο σεβασμός της προστασίας της ιδιωτικής ζωής σε συνδυασμό με τη γενικευμένη ευλάβεια προς το αξίωμα της προεδρίας δεν δίνει σε κανένα δικαίωμα για κακεντρεχή σχόλια, χυδαίες πολεμικές και διασπορά επιβλαβών φημών. Παράλληλα η επιεικής στάση της κοινωνίας σε ερωτικά θέματα, η κατανόηση στις αδυναμίες της σάρκας και η ανεκτικότητα της στη τεστοστερόνη των εκάστοτε προέδρων της χώρας είναι παροιμιώδης.

Ο αριστοκρατικός Βαλερί Ζισκάρ ντ΄Εστέν, για παράδειγμα, ο οποίος κολακευόταν με τον χαρακτηρισμό του ως Δον Ζουάν του Ελιζέ , παρότι ενθάρρυνε τις φήμες για τον εαυτό του ουδέποτε κατάφερε ως εραστής να χαρίσει στο κοινό ένα ρόζ πρωτοσέλιδο.

Ακόμα κι όταν τράκαρε με ένα γαλατάδικο οδηγώντας μια Φεράρι ξημερώματα στο Παρίσι, ποτέ κανείς δεν έμαθε το όνομα της γυναίκας που τον συνόδευε. Οι φήμες έλεγαν ότι επρόκειτο για την ηθοποιό Σύλβια Κριστέλ που υποδύθηκε σε σειρά αισθησιακών ταινιών την «Εμμανουέλλα», αλλά οι μυστικές υπηρεσίες «μπάλωσαν» άρον άρον το καλσόν πριν ξηλωθεί εντελώς

Αντίθετα, ο Φρανσουά Μιτεράν ο οποίος συνδέθηκε κατά καιρούς με πολλές ερωμένες , συμπεριλαμβανομένης της διευθύντριας του περιοδικού Elle, Φρανσουάζ Ζιρού και της τραγουδίστριας Νταλιντά υπήρξε κομψότερος και ειλικρινέστερος. Όταν τον ρώτησαν δημοσίως αν πράγματι διατηρεί μια δεύτερη «παράνομη» οικογένεια και μια κρυφή κόρη , τη Μαζαρίν , απάντησε «Ε, και λοιπόν;».

Έδωσε, έτσι, υποδειγματικά το στίγμα του δικαιώματος στην ιδιωτική σφαίρα που δεν πρέπει να παραβιάζεται, ακόμα και αν αφορά ένα πρόεδρο, μια και αυτή δεν έχει να κάνει με τις δημόσιες υποθέσεις του κράτους.

Υπό την ίδια συνταγή πορεύτηκε και ο Ζακ Σιράκ, γνωστός ως ο «κύριος 15 λεπτά, συμπεριλαμβανομένου του ντους» τα εξωσυζυγικά τσιλημπουρδήματα του οποίου περιέγραψε η καθόλα σεβαστή σύζυγός του Μπερναντέτ στην best-seller αυτοβιογραφία της και στο κεφάλαιο που αναφέρεται στις οδυνηρές πτυχές του γάμου της. Κοινώς, τον έκανε ρόμπα αλλά τίποτε το συγκλονιστικό ως προς τις επιπτώσεις και την ακεραιότητα του προεδρικού θεσμού.

Ο τόνος, πάντως, άλλαξε ως προς το επεξεργασμένα κομψό στυλ και τον έγκρυπτο ρομαντισμό μιας προεδρικής ερωτοτροπίας που δεν μεταφραζόταν αυτονόητα σε συζυγική απάτη, από τη στιγμή που ο μανιακός με την αυτοπροβολή Νικολά Σαρκοζί , υιοθέτησε το Αμερικανικό πουριτανικό μοντέλο.

Αντί να αποδεχθεί την εκτεταμένη πεποίθηση όλης της γαλλικής κοινωνίας ότι η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό τόσο για όσους την ασκούν όσο και εκείνων που γοητεύονται από αυτή, συμπεριφέρθηκε υποκριτικά σαν κλασσικός, συντηρητικός μικροαστός. Και φόρεσε άστοχα το comme il faut προσωπείο του σεβάσμιου θρησκευόμενου και ευλαβικού πιστού αντί τη charmant μάσκα του ανεξέλεγκτου, άστατου και παθιασμένου εραστή.

Υποταγμένος σε μια αυτοσχέδια πολιτική ορθότητα, συμμάζεψε έντρομος τα όσα του καταμαρτυρούσε η πρώην σύζυγος του Σεσιλιά και παντρεύτηκε σαν κυνηγημένος την παλιά τοπ μόντελ Κάρλα Μπρούνι. Όλα αυτά υπό την ψευδαίσθηση ότι θα τον μεμφθεί και θα τον χλευάσει η κοινωνία ως σεξιστή, σύμβολο πατριαρχικού μοντέλου, πρότυπο ανισότητας και ασέβειας προς το άλλο φύλλο. Λες και ο γαλλικός λαός ζούσε στο ευαγγελικό Τέξας επί Μπους ή στην θρησκευτικά φονταμενταλιστικό Ιράν επί Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Γι αυτό και μόνο η παραδοσιακά συγγνωστή και αενάως συγχωρητέα παραφωνία του προεδρικού μεγάρου των Ηλυσίων με τα ερωτικά παραστρατήματα Ολάντ επαναφέρει νοσταλγικά τις les beaux jours στη Γαλλία. Και μάλιστα με τη αστεία πλοκή μιας κωμωδίας που ακόμα και πιο ωχρά ταμπλόιντ θα αδυνατούσαν να διανοηθούν. Διότι ο Γάλλος πρόεδρος συμπεριφέρθηκε τυπικά όπως κάθε αστός συμπατριώτης του θα απατούσε τη σύντροφό του. Διακριτικά, χωρίς σωματοφύλακες μη τυχόν και τον χτυπήσει η Αλ Κάιντα, με βέσπα και όχι λιμουζίνα , με λίγα κρουασάν για μετά τη διανυκτέρευση και όχι με μπριγιάν.

Μπορείτε να με ρωτήσετε ευλόγως τι το γοητευτικό υπάρχει σε όλη αυτή τη γελοία ιστορία και μάλιστα σε βαθμό ένδοξης αποτύπωσής της στα σημαντικά στιγμιότυπα της ευρωπαϊκής κουλτούρας; Ειλικρινά, δεν βρίσκω τίποτε το σπουδαίο. Ωστόσο, όσο θυμάμαι τον φουκαρά τον Κλίντον να υποκρίνεται και να ψευδορκεί στην υπόθεση Λιουίνσκι, αντί να τοποθετείται με το Προεδρικό κύρος του υπέρ της ιδιωτικής ζωής ως ιερού και απαραβίαστου συστατικού της ανθρώπινης ύπαρξης- λυπάμαι, προτιμώ τη κοιτίδα του διαφωτισμού.

Γιατί εδώ στην φιλελεύθερη Ευρώπη δεν θα του ζητούσαν ποτέ απόδειξη ειλικρινούς μεταμέλειας μετά προσευχής και αίτηση συγχώρεσης για την κατανόηση της συζύγου του και του λαού του. Ευτυχώς , λοιπόν, που πάντα υπάρχει το Παρίσι για να θυμίζει ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται σε μια ηθικολόγα μέγγενη μεταξύ Ουάσιγκτον και Καμπούλ .