EΡΤ

Έστω και αν το κλείσιμο της δημοφιλούς ΕΡΤ θυμίζει κατά τι θυσία, τα δεδομένα του προβλήματος (όπου κυριαρχούσε η ανυπολόγιστη σπατάλη και η πρόσληψη κάθε καρυδιάς καρύδι) αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν την κατάσταση στο μη περαιτέρω. Μάγκες «εργαζόμενοι» που δεν πατούσαν το πόδι τους στο σταθμό διαλαλούσαν στα καφενεία : τόσα παίρνω και δεν με βλέπει κανείς! Ημέτεροι και υμέτεροι ενίοτε είχαν παχυλό μισθό με συνείδηση κοπανατζή και με απουσίες στο σταθμό άνευ εξηγήσεων και ελέγχου. Με ένα λόγο ο σταθμός ήταν μικρός παράδεισος! Οι όροι εργασίας

χαλαροί, ο μισθός έπεφτε κανονικά, όσο για τους συνειδητούς εργαζόμενους –που υπήρχαν βέβαια και κρατούσαν τον σταθμό - δεν μπορούσαν να αλλάξουν την εικόνα.

Λέγεται ότι η ΕΡΤ κατέχει τεράστια περιουσία η οποία παραμένει ανεκμετάλλευτη παρά το γεγονός ότι διαθέτει έξι λογιστήρια τα οποία – τι σύμπτωση! – δεν επικοινωνούν μεταξύ τους! Το άλλο ζήτημα που βγάζει μάτια είναι βέβαια οι ιδιωτικές παραγωγές. Ένας παραγωγός λαϊκής εκπομπής με μεγάλη ακροαματικότητα, προτιμά εξωτερικές μεταδόσεις που του αποφέρουν σεβαστά κέρδη χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αναφορικά με τα συνδικαλιστικά προνόμια επιβάλλουν με το έτσι θέλω εξωτερικές παραγωγές λόγω απηρχαιωμένου και αποδοτικού παρελθόντος.

Είναι γνωστό ότι σε κάθε δημόσια υπηρεσία ισχύει περίπου το ίδιο. Το κρατικό χρήμα είναι για φάγωμα, όχι για οικονομία. Εφόσον το κράτος θεωρείται «ξένος» οργανισμός, όπου άλλοι έχουν την ευθύνη, ο απλός εργαζόμενος αλλά και ο υπεύθυνος υψηλών θέσεων κάνουν δικό τους κουμάντο από καταβολής. Μάλιστα υπάρχει και ειδικό φλέγμα σε παρόμοιες καταστάσεις. Τη δουλειά μας να κάνουμε και για τα υπόλοιπα ας νοικοκυρευτεί το κράτος από μόνο του. Κατά συνέπεια η απόφαση του Σαμαρά μοιάζει ορθή και καίρια, με την επισήμανση βέβαια ότι άλλο ο θεσμός της ΕΡΤ και άλλη η συμπεριφορά κάποιων συνεργατών.

Ο Κεδίκογλου μήνυσε ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα αποζημιωθούν πλουσιοπάροχα και πολλοί από τους αυτούς θα επαναπροσληφθούν. Ωστόσο το λαϊκό αίσθημα μοιάζει να θίγεται καίρια, διότι περιλαμβάνει μέγα πλήθος τηλεθεατών οι οποίοι αποτελούν κατά κάποιο τρόπο την «κοινή γνώμη», το «κοινό πάθος», έναν άοπλο στρατό τέλος πάντων που προσφέρει δύναμη στον σταθμό και έχει ως μέσο διαμαρτυρίας μόνο τη φωνή του.