«Τελευταίο χειροκρότημα» για τον Λευτέρη Βογιατζή

Πάντοτε νύχτα ταξιδεύουν τα μεγάλα χαίρε, τα έχε γεια έγραψε παλιά η αγαπημένη του ποιήτρια, μεταφράστρια και φίλη· και νύχτωσε, λιγάκι, όπως έφευγε, όταν έφευγε, αργά το μεσημέρι, πια καθαρός σαν κάποιο απόγευμα άλλο, «πέντε η ώρα που βραδιάζει» κι ούτε ποτέ πως βράδιαζε στις πέντε, μα βράδιασε όμως ντυμένος με το ένδυμα του Τίνκερ, πιο καθαρός απ’ όλους πια, με μια μικρή γραβάτα σ’ ένα μικρό κορμί και άλλα ενθυμήματα της εποχής που έφυγε από κάτω με συντροφιά καλή, που ίσως δεδικαίωται η ίδια να ‘ναι εκεί, ως δώρο του ύστατο, κι αποχαιρετισμούς πολιτικούς μετά στο μνήμα (τάφος δεν θα ‘ναι · στους τάφους θάβουνε ανθρώπους, σαν στα κελάρια ), κι εκεί με συντροφιά καλή, σπουδαίο γείτονα που έχει

«Τελευταίο χειροκρότημα» για τον Λευτέρη Βογιατζή