Tο άνοιγμα της βεντάλιας και το πέταγμα του πελαργού

Του Λεωνίδα Ταφέκη

Ο ελληνικός λαός, το τρίτο δίμηνο του 2012, αξιοποιώντας τα δημοκρατικά κεκτημένα εκφράστηκε εν μέσω δεινής κρίσης δύο φορές δια της ψήφου του για το μέλλον του τόπου και των παιδιών του. Στις 6 Μαΐου στείλαμε στην ελληνική Βουλή επτά κόμματα χωρίς να αναδείξουμε κανένα από αυτά σε ισχυρό νικητή που θα του επέτρεπε είτε από μόνο του είτε σε συνεργασία με άλλα κόμματα να συστήσει μία κυβέρνηση μακράς πνοής, παρόλο που ως πολίτες είχαμε

την δυνατότητα να επιλέξουμε από μία πλήρως ανοιγμένη πολιτική βεντάλια που απαρτιζόταν από τριάντα ξεχωριστά κόμματα και τέσσερις συνασπισμούς κομμάτων.

Τα αποτελέσματα των διαβουλεύσεων που ακολούθησαν τις εκλογές της 6ης Μαΐου αντί να επιφέρει μία κυβέρνηση εθνικής ευθύνης οδήγησε στον σχηματισμό μίας υπηρεσιακής κυβέρνησης και στην διενέργεια επαναληπτικών εκλογών στις 17 Ιουνίου 2012 για λόγους που το κάθε κόμμα είχε επιλέξει.
Το πρώτο κόμμα που προέβλεψε τις επαναληπτικές εκλογές ήταν το ΚΚΕ, το οποίο, ειδικό όπως είναι σε μάχες οπισθοφυλακής, προετοιμάστηκε κατάλληλα για να αντιμετωπίσει εξ αποστάσεως τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και η άρνησή του να συμβάλλει στην δημιουργία κυβέρνησης το οδήγησε σε εκλογική πανωλεθρία στις εκλογές της 17 Ιουνίου. Σύμφωνα δε με έγκυρους διεθνούς αναλυτές στην επομένη εκλογική αναμέτρηση, όποτε και αν γίνει αυτή, κινδυνεύει να μείνει εκτός ελληνικού Κοινοβουλίου. Όμως δεν γνωρίζω αν και αυτοί έχουν σκεφτεί το ενδεχόμενο, επειδή πολλά παράδοξα συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το τελευταίο διάστημα ,το ΚΚΕ να απέχει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, εάν θεωρήσει ότι ο λαός θα το καταστήσει δια της ψήφου του κυβερνώσα δύναμη. Αυτό βέβαια πολλοί το απεύχονται διότι γνωρίζουν ότι προηγούμενη αποχή του ΚΚΕ από βουλευτικές εκλογές είχε ως επακόλουθο τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο του 1946-1947, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Θα περιμένει κανείς βέβαια ότι οι άνθρωποι που στελεχώνουν σήμερα το ΚΚΕ θα αντιληφθούν πως οι φράσεις που με ευκολία χρησιμοποιούν συχνά, όπως «πραγματική αλλαγή και λαϊκή εξουσία δεν επέρχεται αν τα αυγά δεν βαφτούν κόκκινα»( αν δηλαδή δεν χυθεί ελληνικό αίμα), δεν έχουν πέραση και δεν φοβίζουν τους πολίτες. Αντίθετα, προτιμούν τα προβλήματά τους να συζητιούνται από τα υπεύθυνα πολιτικά κόμματα με προτάσεις και με αντιπαράθεση απόψεων και να καταλήγουν με συγκλίσεις σε στιβαρές κυβερνήσεις με κοινούς στόχους, που θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που τους απασχολούν οδηγώντας τη χώρα σε ένα καλύτερο αύριο.
Το πρόβλημα της εμμονής των στελεχών του ΚΚΕ στη σύγκρουση και στη βία πηγάζει από την ιδεολογία τους και το οικονομικό τους πρόγραμμα, το οποίο εναντιώνεται στην ύπαρξη ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας και κατ’ επέκτασης των ανθρώπων που την ασκούν, οι οποίοι κατά προσέγγιση ανέρχονται στο 40% της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και οι λαοί που ασπάστηκαν αυτή την ιδεολογία την απαρνήθηκαν πλήρως, θέτοντας στο περιθώριο όσες ακόμη ασήμαντες μειοψηφίες επιθυμούν να την εκφράζουν.<