10 Ελληνικοί Μύθοι (Ακόμα)

Του Φώτη Γεωργελέ

Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε.

Βλέπω με ευχάριστη έκπληξη τώρα πια και τους εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων να αναγνωρίζουν τα ελλείμματα και να ψάχνουν τρόπους για να τα καλύψουν. Προτείνουν φόρους φυσικά κι αυτοί, σ’ αυτούς που έχουν εισόδημα 20.000 το χρόνο, εισφορές σε όσους έχουν 50.000, έκτακτες φορολογίες στις επιχειρήσεις.

Πού είναι τώρα αυτοί που «δεν χρωστούσαν, δεν πληρώνανε»; Πού είναι όλοι αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια, τα εισιτήρια

στα λεωφορεία και το μετρό; Πού είναι όλοι αυτοί που όταν το κράτος χρεοκοπούσε πρότειναν ως απάντηση να το χρεοκοπήσουμε ακόμα περισσότερο;

Πού χάθηκαν εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που πρότειναν επιτροπές λογιστικού ελέγχου για να διαγράψουμε το επαχθές χρέος; Που συνέκριναν την ελληνική δημοκρατία με λατινοαμερικάνικες μπανανίες και δεν αναγνώριζαν συμβάσεις μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κυβερνήσεις που ψήφιζε το 80% του ελληνικού λαού;

Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν αναγάγει την τσάμπα μαγκιά του μπαταχτσή σε προοδευτικό δικαίωμα και απαίτηση να πληρώνουν τη ζωή τους οι πολίτες των άλλων χωρών;

Άραγε, τώρα που έμαθαν για τις 200.000 μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο, για τον πενταπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης, για το διπλασιασμό σε μία δεκαετία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, τον τριπλασιασμό της κρατικής ενίσχυσης στα ασφαλιστικά ταμεία, θέλουν ακόμα επιτροπές ελέγχου;

Μήπως τους λέει τίποτα το γεγονός ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης και 2 μνημονίου, ξεκινάμε πάλι απογραφή των συνταξιούχων; Με την ταμπέλα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ο ελληνικός παρασιτισμός προσπάθησε κρυμμένος πίσω από προοδευτικές ταμπέλες να βάλει την υπόλοιπη κοινωνία να πληρώσει το λογαριασμό.

Η «εξόντωση της κοινωνίας».

Η κοινωνία μας περνάει δύσκολες ώρες. Πολλοί άνθρωποι έχουν κλείσει τις δουλειές τους, ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι άνεργοι. Για στάσου ένα λεπτό, όμως.

Για «εξόντωση της κοινωνίας» μιλούσαν και πριν 2 χρόνια. Εξόντωση της κοινωνίας ήταν η περικοπή του επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης. Εξόντωση ήταν οι μετατάξεις μέσα στο δημόσιο.

Οι άνθρωποι απειλούσαν να πηδήσουν από τα παράθυρα γιατί η αναγκαστική εφεδρεία, που δεν εφαρμόστηκε, τους πρότεινε να κάθονται 2 χρόνια σπίτια τους και να παίρνουν το 70% του μισθού τους μέχρι να βγουν στη σύνταξη.

Κάτι δηλαδή που αν το προτείναμε όχι στο 1 εκατομμύριο ανέργους, αλλά και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, θα το αντιμετώπιζαν ως πρώτο αριθμό του λαχείου.

Αυτοί που δημιούργησαν την ατμόσφαιρα της σύγκρουσης, της μιζέριας, της θυματοποίησης, της ακινησίας, αυτοί που δεν άφησαν την κοινωνία να δουλέψει για να ξεπεράσει τα προβλήματά της, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν το παραμικρό από την προηγούμενη ζωή τους.

Τα πραγματικά θύματα, ο ιδιωτικός τομέας που διαλύθηκε για να μη θιγεί το πελατειακό κράτος, δεν είχε χρόνο για συνθήματα. Δούλευε για να επιβιώσει.

Είναι ένα κόλπο γι