Review: The Office

Το αφεντικό που όλοι ονειρευόμαστε!
Μετά το σύντομο διάλειμμα της παρουσίασης μιας δραματικής σειράς, επιστρέφουμε στις αγαπημένες μας κωμωδίες. Η σειρά στην οποία θα αναφερθούμε σήμερα, είναι αρκετά παλιά (φέτος προβάλλεται αισίως η 9η season) και επομένως είναι πολύ πιθανό να την ξέρετε και να την παρακολουθείτε ήδη. Ωστόσο το γεγονός ότι από τη μία, είναι μια από τις αγαπημένες μας (παρά τα σκαμπανεβάσματα που είχε κατά καιρούς), ενώ από την άλλη διανύει το κύκνειο άσμα της σαν σειρά καθώς η 9η είναι η τελευταία season της, δεν μας αφήνει περιθώριο να μην την παρουσιάσουμε, με την ελπίδα

ότι θα την γνωρίσουν έστω και αυτοί οι λίγοι που δεν την έχουν δει ποτέ.

Η ιστορία του The Office έχει να κάνει με την καθημερινότητα των εργαζομένων σε μια μικρή επιχείρηση που πουλάει εκτυπωτικό χαρτί σε άλλες εταιρίες και βρίσκεται σε μια επαρχιακή πόλη της Πενσυλβάνια. Είναι μεταφορά της ομώνυμης βρετανικής σειράς που δημιούργησε ο εξαιρετικός κωμικός Ricky Gervais. Είναι γυρισμένη με το γνωστό και καθιερωμένο πλέον – αλλά πρωτοποριακό για το 2005 που ξεκίνησε – τρόπο του “ψεύτικου ντοκιμαντέρ” ή αλλιώς mockumentary. Βλέπουμε λοιπόν με κουνημένες κάμερες, απομακρυσμένα πλάνα και τις απαραίτητες προσωπικές συνεντεύξεις, τι συμβαίνει στο γραφείο, στις συγκεντρώσεις των υπαλλήλων εκτός γραφείου και αρκετές φορές στις προσωπικές τους στιγμές. Δεν θα υπήρχε κάτι συναρπαστικό σε αυτό αν το προσωπικό της εταιρίας δεν αποτελούνταν από τόσο ιδιαίτερες προσωπικότητες με προεξάρχουσα αυτών φυσικά τον…

Michael Scott! Σαραντάρης, εργένης, διευθυντής της Dunder Mifflin, στο υποκατάστημα του Σκράντον. Αγαπημένη του ασχολία: Να κάνει οποιονδήποτε βρίσκεται γύρω του να αισθάνεται άβολα!

Η παραπάνω παράγραφος θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το βιογραφικό του Michael τον οποίο ερμηνεύει μοναδικά ο αγαπημένος Steve Carell. Είναι πραγματικά περίεργο και σίγουρο ότι θα σας συμβεί κι εσάς, ότι ο χαρακτήρας του είναι τόσο αφελής/ βλάκας/ ευαίσθητος/ καλόψυχος/ ατσούμπαλος/ συμπαθής (και άλλα τόσα επίθετα) που ειδικά στα πρώτα επεισόδια θα αισθάνεστε εξαιρετικά άβολα με αυτά που θα βλέπετε να κάνει στις οθόνες σας. Και ναι, μπορεί να συμβεί, να μη γελάτε. Ίσως να τον αντιπαθήσετε τόσο που θα μπείτε στον πειρασμό να σταματήσετε τη σειρά. Τι έχουμε πει όμως για το χρυσό κανόνα που ισχύει ιδιαίτερα στις κωμικές σειρές; (τι θα πει, δεν τον ξέρεις; Γιαααα να πάμε στα προηγούμενα reviews να διαβάσουμε και να ξαναγυρίσουμε εδώ, θα περιμένω…)

Μετά λοιπόν τα πρώτα επεισόδια, ίσως και την πρώτη μίνι season των 6 επεισοδίων, όταν και θα συνηθίσετε το ιδιαίτερο χιούμορ της σειράς και τον χαρακτήρα του κυρίου Scott, θα τη λατρέψετε. Μέχρι να συμβεί αυτό αλλά και παράλληλα, θα μπορέσετε να απολαύσετε ένα από τα πιο αστεία gags της σειράς, αυτά της διαμάχης δυο εκ των υπαλλήλων του γραφείου. Του Jim και του Dwight. Οι δυο πωλητές της εταιρίας είναι συνεχώς σε μια μόνιμη διαμάχη που η αφετηρία της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αιτία είναι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του Dwight και η έμφυτη τάση του σοβαρού Jim να παίζει με τον εγκέφαλο του συναδέλφου του με έναν άκρως διεστραμμένο και διασκεδαστικό τρόπο. Υπάρχουν σκηνές που θα τις διηγήστε στους φίλους σας εν μέσω δακρύων από τα γέλια. Πραγματικά μόνο για αυτές τις σκηνές αξίζει να δείτε το Office.

Κατά τα άλλα η σειρά βρίθει από θεματικά επεισόδια για κάθε αργία/ γιορτή/ περίσταση που γιορτάζεται στις ΗΠΑ, κάθε χρόνο, προσπαθώντας να σκεφτεί κάτι πρωτότυπο για να μας τις παρουσιάσει. Οι υπάλληλοι αποτελούνται από ένα ιδιόμορφο μείγμα ανθρώπων που εκπροσωπούν φυλετικές ή “ευαίσθητες” κοινωνικές ομάδες, όπως ένας μαύρος, ένας με μεξικάνικη καταγωγή, μια παχύσαρκη, μια Ινδή, μια αλκοολική νυμφομανής(!) και ένας χαζούλης λογιστής, πυροδοτώντας αστεία και γενικότερα θέματα που είναι σχετικά.

Ερμηνευτικά, ο Steve Carell είναι τόσο μακριά από τους υπόλοιπους και ξεχωρίζει τόσο που επισκιάζει σχεδόν τους πάντες με μικρές εξαιρέσεις. Τόσο πολύ που η σειρά είναι ξεκάθαρα γυρισμένη πάνω του τις πρώτες 7 seasons, σε σημείο να χάνει μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς της τα τελευταία 2 χρόνια που οδήγησε και στην φετινή ολοκλήρωσή της. Μια από τις εξαιρέσεις πάντως είναι ο γνωστός μας από τις ταινίες Hangover, o πολυτάλαντος Ed Helms.

Σίγουρος ότι κάποιοι θα εκπλαγούν, είναι υποχρέωσή μας να αναφέρουμε ότι η σειρά δεν έχει κάποια ιδιαίτερα εντυπωσιακή γυναικεία παρουσία. Όχι, η Jenna Fischer δεν διεκδικεί αυτό το ρόλο αν και θα τη θέλαμε για φίλη μας (λόγω του αστείου χαρακτήρα του ρόλου της ως Pam) ενώ την επίσης συμπαθητική Ellie Kemper δεν βοηθά ο ρόλος της χαζούλας γραμματέως για να την δούμε με άλλο μάτι.

Το Office έχει κερδίσει πολλά βραβεία με αμέτρητες υποψηφιότητες, εδραιώνοντας όλα αυτά τα χρόνια τη θέση του ως μια από τις καλύτερες κωμικές σειρές. Θα σας χαρίσει πολλές στιγμές γέλιου και χαλάρωσης, κάτι που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη στις μέρες μας. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Καλή Πρωτοχρονιά!

Review: The Office