Και μες στην Πόλη ήρθα Πανάθα για σένα

Το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη χάραξε μία ακόμα οπαδική εκστρατεία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Τώρα είμαστε εδώ, ενωμένοι, με λεβεντιά,
με παναθηναϊκή καρδιά για τον επόμενο τίτλο!

Μόνο το Τριφύλλι είχαν στο μυαλό 4.500 και πλέον φίλοι της ομάδας του Παναθηναϊκού οι οποίοι, παρά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που πλήττουν όλους μας παρευρέθηκαν και έδωσαν βροντερό παρόν τόσο στις εξέδρες του Σινάν Ερντέμ, όσο και σε ολόκληρη την Πόλη.

Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε αυτή τη φορά να κατακτήσει την πρώτη θέση στην ελίτ της Ευρώπης και να σημειώσει το repeat, δεν κατάφερε να φέρει το 7ο αστέρι στη γεμάτη ένδοξη ιστορία φανέλα του, γιατί κάποιος τον σταμάτησε και αυτός δεν ήταν άλλος από τις σκόπιμες, να μας επιτραπεί, διαιτητικές αποφάσεις που «έσπρωχναν» την CSKA με φάουλ που δεν δίνονταν, με βήματα του αντιπάλου και σωρεία αδικιών σε βάρος του Παναθηναϊκού, αλλά κι από τις άστοχες βολές. Όλοι το ζήσαμε, όλοι το είδαμε από τους δέκτες μας και μόνο μεροληπτικές φωνές μπορούν να πουν το αντίθετο.

Παρά, λοιπόν, το ψυχολογικό αυτό «χτύπημα» που δέχθηκαν οι φίλοι της ομάδας, η παρουσία τους ήταν κάτι παραπάνω από τιμητική. Το Τριφύλλι στην καρδιά δεν έχει χώρο για ηττοπάθεια, ζει μόνο για να παλεύει και ν’ αγωνίζεται με σθένος, με καρδιά.

Ο παλμός στην κερκίδα ήταν μοναδικός. Όλοι μαζί τραγουδούσαν για την ομάδα και η εικόνα έμοιαζε σαν ένα πράσινο μαγικό χαλί, η δε φωνή αποτελούσε την καλύτερη μελωδία, αυτή της ψυχής.

Λέξεις όπως λεβεντιά, αγωνιστικότητα, παναθηναϊκή καρδιά…λέξεις τόσο δυσεύρετες στην εποχή μας έδιναν το σκοπό.

Κι αν αναλογιστεί κανείς πόσα έχει υποφέρει αυτός ο κόσμος τόσα και τόσα χρόνια, πόσες λύπες του έχουν δώσει όλοι αυτοί που βλάπτουν το σύλλογο για ιδίον όφελος...Κι όμως, πάντα οι φίλαθλοι κρατούν τη σημαία ψηλά! Πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι αυτό το άδολο συναίσθημα..

Οι αντίπαλοι με δέος έβλεπαν αυτόν τον κόσμο να τραγουδάει, τον χειροκροτούσαν εκστασιασμένοι και υποκλίνονταν σε κάθε ρυθμό του. Ακόμα και στον μικρό τελικό που πλέον το σκορ και η θέση δεν είχε και τόση σημασία, όλο το πέταλο στήριζε την ομάδα με τραγούδια και συνθήματα, δίνοντας της τα εύσημα και λέγοντας ευχαριστώ, όπως μόνο οι οπαδοί ξέρουν να εκφράζουν, κατευθείαν από την καρδιά! Οι φωνές είχαν κλείσει, οι καρδιές χτυπούσαν σε παναθηναϊκό ρυθμό, τα χέρια υψωμένα, όλοι μαζί ο ένας για τον άλλον.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, όχι μόνο παραδίδει μαθήματα εξέδρας αλλά και παναθηναϊκής συσπείρωσης. Αποδεικνύει πως εκεί που έχει ταξιδέψει εκείνος μαζί με τον Παναθηναϊκό, για τους υπόλοιπους ,έστω και με ευνοϊκότερους όρους, αποτελεί ένα όνειρο που ποτέ δεν θα ζήσουν.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει αποδείξει ότι υπάρχει και πρωταγωνιστεί. Ότι μόνο η πρώτη θέση του αξίζει, όχι από υπεροψία αλλά βάσει πραγματικής αξίας. Ότι ο Ζέλικο, οι παίκτες και οι άνθρωποι της ομάδας έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, χρόνια γεμάτα τίτλους και διακρίσεις, που τ