Quo vadis Παναθηναϊκέ μου;

Λίγες σκόρπιες σκέψεις για το ντέρμπι ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό από τον Ar1stot3li...
Aπό μπάσκετ θα έλεγα ότι δεν σκαμπάζω και πολλά. Αλλά θα σκάμπαζα πολύ λιγότερα εάν το καλοκαίρι του 1999 δεν έμπαινε στη ζωή μας ο άνθρωπος ο οποίος μετέτρεψε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό από...«μονάστερο» σε «Εξάστερο».

Για μένα προσωπικά το παιχνίδι δε χάθηκε σε κάποιο χαμένο τρίποντο του Γιαννόπουλου ή σε κάποιο εύστοχο του Σπανούλη ή του Περπέρογλου (ο οποίος παρεμπιπτόντως, και χωρίς να τον δικαιολογώ για την απόφαση του να μεταπηδήσει στο λιμάνι, είναι παίκτης που έχει «μπολιαστεί» με τίτλους και διακρίσεις και τέτοιους παίκτες δεν τους χαρίζεις απλόχερα στον «αιώνιο αντίπαλο»).

Για μένα το παιχνίδι χάθηκε πριν ξεκινήσει.

Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πηγαίνοντας στο ΟΑΚΑ για μπασκετικό ντέρμπυ απέναντι στον Ολυμπιακό, ήξερα ότι θα χάσω. Αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει τέτοια φορά. Μάλλον όχι.
Κι όμως απόψε, ακόμα κι όταν κάποια στιγμή πλησιάσαμε στους 4 πόντους και το ΟΑΚΑ «κόχλαζε», μέσα μου δεν πίστευα πως θα κερδίζαμε. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έτσι ένιωσα. Μακάρι να ήμουν ο μόνος.

Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές για μία καινούργια ομάδα, με καινούργιο προπονητή, η οποία τώρα δημιουργείται. Υπάρχουν όμως και πολλά ερωτηματικά.

Τα οποία δε χρειάζεται να τα υποβάλλω ξανά. Ξέρουμε όλοι ποια είναι αυτά και δυστυχώς απάντηση δεν πήραμε και ούτε πρόκειται.

Κάποια στιγμή στη διάρκεια του παιχνιδιού, την πεντάδα μας αποτελούσαν παίκτες οι οποίοι δεν έχουν αγωνιστεί ούτε μία φορά σε ντέρμπυ «αιωνίων». Είναι φυσιολογικό αυτό; Mάλλον όχι.
Αυτό που ένιωσα βλέποντας από την κερκίδα το παιχνίδι είναι πως οι παίκτες του Ολυμπιακού δε αισθάνονται πλέον φόβο απέναντι μας. Και ποιον να φοβηθούν δηλαδή εκτός του διαχρονικού «εφιάλτη» τους που ακούει στο όνομα Δημήτρης Διαμαντίδης; Δυστυχώς το ρόστερ μας δεν προκαλεί δέος, ούτε τρόμο στους αντιπάλους μας, όπως παλιά.

Άλλες χρονιές, παρατηρούσα τα σορτσάκια του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Παπαλουκά, του Μπουρούση και των υπόλοιπων «ερυθρόλευκων» και διέκρινα μία απόχρωση του καφέ στο πίσω μέρος. Απόψε δεν είδα κάτι αντίστοιχο.

Άλλες φορές, στην όψη μόνο του Ομπράντοβιτς στον πάγκο του Τριφυλλιού, το παιχνίδι τελείωνε πριν ξεκινήσει. Όλοι ξέραμε πως ό,τι και να γίνει, στο τέλος πάντα κερδίζει ο Παναθηναϊκός. Απόψε όμως στον πάγκο υπήρχε ο Πεδουλάκης.

Δεν έχω τίποτε με τον προπονητή του Παναθηναϊκού, απεναντίας, κατά βάθος θα έλεγα πως τον συμπαθώ κιόλας. Μακάρι να πετύχει ο Αργύρης, ποιος υγιής Παναθηναϊκός δεν το θέλει; Μακάρι να αποδείξει πως μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να με αναγκάσει να μιμηθώ τον Ιωάννη Μελισσανίδη στις κωλοτούμπες.

Ρεαλιστικά όμως, από έναν προπονητή με 0 τίτλους στην καριέρα του, με ανύπαρκτη παρουσία στην Ευρωλίγκα και με ένα ελλιπές ρόστερ στη διάθεσή του, λίγα πράγματα μπορούμε να περιμένουμε. Θα περιμέναμε περισσότερα και θα ήταν πολύ πιο εύκολος ο ρόλος του