Σχέδιο Αθηνά και… αναγκαστική ξενιτιά

Διαβάστε το κείμενο που μας έστειλε η Προδρομίδου Νόπη, φοιτήτρια του τμήματος Μουσειολογίας, Μουσειογραφίας & Σχεδιασμού Εκθέσεων του ΤΕΙ Πάτρας-παράρτημα Πύργου.

Είμαι τελειόφοιτη του τμήματος Μουσειολογίας, Μουσειογραφίας και Σχεδιασμού Εκθέσεων του (πρώην πλέον) ΤΕΙ Πάτρας, παράρτημα Πύργου. Σαν όλους τους φοιτητές, περίμενα κι εγώ με ουτοπικές ελπίδες να δω την επιθυμητή παραμονή του τίτλου σπουδών μου στο σχέδιο Αθηνά.

Οι ελπίδες τσακίστηκαν με το που είδα ότι τελικά το τμήμα μας θα μετονομαστεί, όπως αρχικά αναφερόταν στο σχέδιο, σε Διοίκηση τουριστικών και πολιτιστικών μονάδων.

Οι ερωτήσεις πολλές, η σύγχυση μεγάλη και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Με το πέρασμα των ωρών καταλαγιάζουν όλα και μένουν μόνο τα αναπάντητα ερωτήματα, η ντροπή του να είσαι φοιτητής στην Ελλάδα του σήμερα και ένα τεράστιο κενό.

Από όλα τα ερωτήματα που καίνε χιλιάδες φοιτητές θα μείνω σε δύο που αφορούν τόσο το τμήμα μου όσο και τη γενική «ιδεολογία» του περίφημου σχεδίου.

α) Πως είναι δυνατόν να καταργούνται τα τμήματα τουριστικών επιχειρήσεων επειδή, σύμφωνα με τον κύριο Αρβανιτόπουλο, θεωρούνται εξειδίκευση της διοίκησης επιχειρήσεων και με το σχέδιο γίνονται κατευθύνσεις ενώ παράλληλα δημιουργείται υπερ- εξειδικευμένο τμήμα διοίκησης τουριστικών και πολιτιστικών μονάδων με τρεις ακόμα πιο υπερ- εξειδικευμένες κατευθύνσεις : τουριστικές μονάδες, πολιτιστικές μονάδες και media;

β) Γιατί το υπουργείο κοροϊδεύει και αγνοεί περίτρανα εμάς τους φοιτητές; Ο κύριος υπουργός κάθε φορά που μιλούσε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τόνιζε πρωτίστως ότι η διαβούλευση αφορά κυρίως τους φοιτητές, ότι κυρίως με αυτούς επιθυμεί συνάντηση και παρουσίαση προτάσεων. Γιατί κύριε Αρβανιτόπουλε δεν τηρήσατε τα λεγόμενα σας; Εμείς ως φοιτητές του τμήματος Μουσειολογίας στείλαμε προτάσεις διαβούλευσης και ανάπτυξης του τμήματος μας σε τρία διαφορετικά μεηλ του υπουργείου και δεν πήραμε ποτέ κάποια απάντηση.

Το κενό και η ντροπή

Εξοργίστηκα, αγανάκτησα, απελπίστηκα. Με βοήθησε σε κάτι; Όχι. Τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα εφόσον το σχέδιο καταργεί το αντικείμενο σπουδών μου, που εκ των προτέρων σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρω δουλειά στην Ελλάδα.; Η μόνη λύση που βλέπω να ξεπροβάλει δειλά είναι η ξενιτιά. Θα τα καταφέρω; Δεν γνωρίζω, αλλά εάν δεν το δοκιμάσω δε θα μάθω. Υπάρχει καμία ελπίδα σε αυτήν τη χώρα για όλους εμάς που έχουμε όνειρα , στόχους και θέληση; Δυστυχώς όχι και για αυτό δεν ευθύνεται μόνο το σχέδιο Αθηνά. Απλά ήταν το ‘κερασάκι στην τούρτα’.

Πώς να υπάρξει μέλλον όταν τα ίδια τα ιδρύματα έχουν γίνει μικρογραφία της πολιτικής ηγεσίας; Δυστυχώς με έχουν αναγκάσει να ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα γιατί τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν γίνει φυτώρια κομματικών παρατάξεων όπου η επόμενη γενιά πολιτικών περνάει τα μαθήματα χωρίς να γράψει τίποτα, ορκίζεται στο ‘άψε σβήσε’ και βολεύεται στην υποσχεθείσα θεσούλα, την στιγμή που αξιοπρεπέστατες οικογένειες προσπαθούν από το υστέρημα τους να σπουδάσουν τα παιδιά τους για ένα ‘καλύτερο αύριο’. Τα παιδιά αυτά ζούνε σε δύσκολες και ενίοτε άθλιες συνθήκες για ένα πτυχίο που δεν τους εξασφαλίζει απολύτως τίποτα και τώρα με το σχέδιο Αθηνά το καταργεί κιόλας. Αρκετοί, λόγω κρίσης, έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους. Εξαιτίας του σχεδίου θα τις εγκαταλείψουν άλλοι τόσοι.

Κανένα ήθος. Καμία αξία. Κουράστηκα. Δεν αντέχω άλλο σε αυτήν την χώρα και το ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Θα φύγουμε κύριοι αφού αυτό θέλετε και αυτό μας αναγκάζετε να κάνουμε. Αυτή η γενιά όμως ,που αναγκάζετε εσείς σε μετανάστευση, δεν θα έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες που τα κατάφεραν, που νοσταλγούν τη χώρα τους και κάνουν τα πάντα να τη βοηθήσουν. Αυτή η γενιά δε θα ξεχάσει ποιος την ανάγκασε να ξενιτευτεί. Αυτή η γενιά δε θα νοσταλγήσει, ούτε θα επιστρέψει για να βοηθήσει τη χώρα που την έδιωξε. Αυτή η γενιά θα μείνει και θα ανθίσει στις χώρες που θα την αγκαλιάσουν και θα της δώσουν την ευκαιρία που δεν τους έδωσε η Ελλάδα. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι δε θα είναι περήφανοι που είναι Έλληνες και τα κατάφεραν στο εξωτερικό αλλά θα είναι περήφανοι που τα κατάφεραν παρά το γεγονός ότι είναι Έλληνες (και οτιδήποτε συνεπάγεται με αυτό το βαρύ φορτίο).

Το μόνο που σκέφτομαι όλο αυτό το διάστημα είναι ο αείμνηστος Γιώργος Σεφέρης. Πόσο προφητικά και δυστυχώς αληθινά είναι τα λόγια του «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»;

Συνέχισε Ελλάδα να καταστρέφεις και να διώχνεις τα παιδιά σου. Και εις ανώτερα.