Προσοχή στο κενό του «Σε θέλω» και του «Σε θέλω για κάτι σημειώσεις»

To βασανιστικό τελευταίο μάθημα μόλις τέλειωσε. Όλοι την κάνουν αστραπιαία. Όχι για καφέ! Τέρμα αυτά. Σε μια εβδομάδα ξεκινάμε εξεταστική. Μένω μόνος. Καλά, όχι και εντελώς μόνος. Παραδίπλα κάθεται μια κοπέλα. Κοιτάζει φουρκισμένη την ύλη που είναι γραμμένη στον πίνακα. Δε δίνω σημασία. Στα χέρια μου κρατώ τις κωδικοποιημένες, εμπλουτισμένες, καθαρογραμμένες σημειώσεις μου. Χιλιόμετρα βιβλιογραφίας και καντάρια φαιάς ουσίας ξόδεψα για να τις συντάξω! Τις φυλάω σαν κόρη οφθαλμού! Όχι, δεν πρόκειται να τις δώσω στον πρώτο τυχόντα! Ωπ! Η κοπέλα με κοιτάζει. Ασυναίσθητα κάνω το ίδιο. Μμμμ... Ωραία τα παιχνιδιάρικα μάτια της. Και τα σαρκώδη χείλη της που ξεφυσούν αγχωμένα. Και τα…. ασ' το! Θα παραφανώ λιγούρης! Ξαφνικά πλησιάζει. Με χαιρετά. Μια γλυκύτητα απερίγραπτη. Κόκαλο εγώ. ''Θάρρος!'' φωνάζει η συνείδησή μου. Της ανταποδίδω μουδιασμένα το χαιρετισμό. Συστηνόμαστε. Τα πυκνά ματόκλαδά της τρεμοπαίζουν, ενώ με ρωτά: ''Ήσουν στις παραδόσεις;'' Απαντώ διστακτικά πως ναι. ''Τι δύσκολος καθηγητής!'' παραπονιέται και χαριτωμένα κάθεται πάνω στο έδρανο. Το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό της πλησιάζει το δικό μου. Τα μακριά μαλλιά της ανεμίζουν από κάποιο ρεύμα του αμφιθεάτρου-καταψύκτη και μου γαργαλάν το μάγουλο. Η αμηχανία απερίγραπτη. Κάτι πιάνει να μου λέει απολογητικά για υποχρεώσεις, εργασία part time κι άλλα. Συνειδητοποιώ ότι δεν την έχω ξαναπετύχει στα μαθήματα. ''Μπορώ να σε ρωτήσω κάποια πράγματα για το μάθημα;'' Ένα νεύμα καταφατικό μόνο αντέχω και της δίνω. ''Όχι στο όρθιο! Πάμε για ένα καφέ, στο κυλικείο.'' Συμφωνώ ντροπαλά. Μαζεύω τις σημειώσεις και τις βάζω σε μια σακούλα. Με ρωτά τι είναι αυτό το χαρτομάνι και της λέω. Προχωράμε. Παραξενεύομαι για το ξαφνικό μαρκάρισμά της, που μου ασκεί μία επιρροή αποδυναμωτική. Βέβαια, πώς μπορείς να κάνεις αλλιώς όταν αντικρίζεις κι αυτόν τον… επ! Στο ύψος σου! Παραγγέλνουμε και καθόμαστε. Σταδιακά, η γλώσσα μου λύνεται και μία αυτοπεποίθηση πρωτόγνωρη ξεμυτίζει. ''Έχουμε τα τυχερά μας και 'μεις οι outsiders, τελικά.'' σκέφτομαι. Ξαφνικά, νιώθω το χέρι της να πλησιάζει το δικό μου κάτω από το τραπέζι. Ανατριχιάζω. Περιμένω να πιάσω μαλακά τη χουφτίτσα της. Αλίμονο, όμως. Απότομα η χουφτίτσα αρπάζει την πολύτιμη σακούλα. Και το μόνο που μένει είναι το ειρωνικό, παγερό της βλέμμα, ενώ αποχωρεί, με αυτή τη φράση-κόλαφο: ''Δύσκολοι οι καιροί, γατάκι! Για αυτό στον πόλεμο και την εξεταστική όλα επιτρέπονται!''

του Κωστή Κοτσώνη