Μια μέρα στο λεωφορείο..

Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου την ώρα που παίρνεις το αστικό για τη σχολή ή τη δουλεία κι εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και ρεμβάζεις από το παράθυρο παρατηρείς τους λογής λογής ανθρώπους που βρίσκονται στην διπλανή, στην μπροστινή ή στην πίσω θέση. Η ώρα μέσα στο αστικό περνάει με βασανιστικά αργούς ρυθμούς κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις τις ζωές και τις προσωπικότητες των καθημερινών ανθρώπων ή μπορεί και όχι.

Η πιο συνηθισμένη φιγούρα επιβάτη μέσου μαζικής μεταφοράς δεν είναι άλλη από αυτή της ηλικιωμένης. Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις συναντήσει την κλασσική γιαγιούλα

που αναρωτιέσαι που πάει ή μάλλον που πάνε όλες αυτές οι γιαγιάδες κάθε πρωί. Τις περισσότερες φορές, πρόκειται για κυρίες κοντά στα 70 με μακριές φούστες και πολλές σακούλες. Με το που εισέλθουν στο μέσο «τρέχουν» να χτυπήσουν το εισιτήριο και να βολευτούν στο πρώτο κάθισμα που θα βρουν χωρίς να διστάζουν να σηκώσουν τον άλλο επιβάτη. Είναι αυτές που με το που θα σταματήσει απότομα ο οδηγός θα αρχίσουν να ψιθυρίζουν αποδοκιμαστικά αλλά και αυτές που θα κατακρίνουν τις τυχόν προκλητικές νεανίδες και τους νέους με τα μακριά μαλλιά και τα πολλά σκουλαρίκια.

Κοιτάς παραδίπλα και βλέπεις τον γνωστό γκατζετάκια με τον i-phone να είναι όλη την ώρα προσκολλημένος στην οθόνη του κινητού και να μη δίνει σημασία στον περίγυρο του. Και δίπλα του βρίσκεται και ο κολλημένος με τη μουσική τυπάς που κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι με κλειστά τα μάτια και τη μουσική στη διαπασών. Πίσω- πίσω στο αστικό διακρίνεις την κλασσική παρέα του σχολείου που μόλις τελείωσαν και σκάνε μύτη σαν μπούγιο δίπλα σου και αρχίζουν να σε ξεκουφαίνουν με τις τσιρίδες και τα γέλια τους και να σε σπρώχνουν ανελέητα και καταλάθος. Ωπ, να και οι βιβλιοφάγοι, αυτοί που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να διαβάζει κανείς στο λεωφορείο με αυτήν την αποπνικτική ατμόσφαιρα…

Αστείοι είναι οι κοιμισμένοι επιβάτες οι οποίοι νιώθουν το τόσο άβολο κάθισμα του λεωφορείο ιδανικό σαν το ζεστό κρεβάτι τους και δε διστάζουν να πάρουν έναν υπνάκο γέρνοντας το κεφάλι τους στο παραθύρι και αφήνοντας το αηδιαστικό σαλάκι αποτύπωμα στο τζάμι. Για το τέλος αφήνω αυτόν τον επιβάτη που συνήθως είναι μόνος του είτε γιατί είναι ο τύπος που μυρίζει αποκρουστικά είτε πάλι είναι αυτός που αποφάσισε να δειπνήσει μέσα στο λεωφορείο ανοίγωντας το ταπεράκι του ή ξετυλίγοντας το πιτόγυρό του.

Δεν ξέρω εσύ σε ποιο είδος επιβατών συγκαταλέγεσαι και πως αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις τους εκνευριστικούς συνεπιβάτες. Εγώ σου προτείνω να βρεις μια γωνιά να σταθείς όρθιος και να έχεις το περιθώριο κινήσεων σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

p.s Καλή διαδρομή!

της Άρια Μεσοροπιάν