Φοιτητικές παρατάξεις, η φούσκα του πανεπιστημίου

Την πρώτη σου ημέρα στη σχολή περιμένοντας έξω από τη γραμματεία προκειμένου να κάνεις την εγγραφή σου, συνάντησες δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους αυριανούς συμφοιτητές-γνωστούς-κολλητούς και τους παραταξιακούς.

Ας ξεκαθαρίσουμε πως σε αυτό το κείμενο κράζουμε τις παρατάξεις, γιατί τους αξίζει οπότε αν είσαι δαπίτης, πασπίτης ή οτιδήποτε παραταξιακό σε –ίτης καλύτερα γύρισε σελίδα, γιατί το βράδυ έχεις έξοδο και δεν θέλω να σε τσιτώσω.

Καταρχάς, να υπενθυμίσουμε στις φοιτητικές παρατάξεις πως για να αλλάξουν πράγματα σε μια σχολή χρειάζεται συνεχής αγώνας και συλλογική δράση-λήψη αποφάσεων. Αυτό σίγουρα δε γίνεται ούτε από το τραπεζάκι, ούτε από τις συνελεύσεις που γίνονται μια φορά το μήνα, όπου επικρατεί οχλαγωγία και οι περισσότεροι δεν είναι καν παρόντες. Επίσης δύσκολο είναι να αλλάξουν τα πράγματα από τα prιλίκια και τους barmen που βάζετε τον καθένα να κάνει ή από τα τσάμπα ποτά. Γενικά, ας ξεκαθαρίσουν ότι οτιδήποτε έχει σχέση με διασκέδαση δεν βοηθάει στο ελάχιστο την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Δεύτερον, κράζουμε τις παρατάξεις γιατί ποτέ δεν καταλάβαμε πώς εκείνοι οι τύποι που περνούν την ζωή τους σε φάση αραλίκι και καφέ γίνεται να τελειώνουν πιο γρήγορα τη σχολή από εσένα που παρακολουθείς τακτικά τα μαθήματα και έχεις σημειώσεις…

Σε αυτό να προσθέσουμε και το κλασσικό ποιηματάκι που λένε οι παραταξιακοί πως δεν έχουν καμιά σχέση με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα ή έχουν διασπαστεί εδώ και χρόνια. Πώς γίνεται τότε και την επομένη των φοιτητικών εκλογών, οι εκάστοτε πρόεδροι των κομμάτων να συγχαίρουν τους εκάστοτε προέδρους των παρατάξεων για την νίκη που πέτυχαν;

Ακόμη, είμαστε κατά των παρατάξεων γιατί υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Πώς να ψηφίσεις κάποιον που στην αφίσα έχει μια σόλα με ένα συγκεκριμένου χρώματος φόντο και δύο-τρια πιασάρικα στιχάκια (τυχαίο παράδειγμα που απευθύνεται σε όλους). Το χειρότερο είναι πως τη βλέπουμε παντού, ΠΑΝΤΟΥ. Ξέρετε, θα ήθελα να μπαίνω σε έναν χώρο καθαρό και όμορφο που να θυμίζει πανεπιστήμιο και όχι εγκαταλελημένο κτήριο που το βανδάλισαν. Θα ήθελα τις ώρες που έχω κενό και βρίσκομαι στη σχολή να πίνω τον καφέ μου και να βλέπω ουρανό και όχι κρεμμασμένα πανιά με συνθήματα.

Τέλος, υποτιμάτε την νοημοσύνη μας, όταν τα συνθήματά σας περιέχουν πληθώρα φωνηέντων και δυο λέξεις. Έχουμε την πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου και εσείς ουρλιάζετε (γιατί ουρλιάζετε) συλλογικά κραυγές ζώων.

Τα βάζουμε με τις παρατάξεις γιατί αυτό το “τίποτα” που πρεσβεύουν το παρουσιάζουν σαν «κάτι». Φυσικά, κράζουμε και τους φοιτητές που εν γνώσει τους γίνονται μέλη τους, με δικαιολογία να ανήκουν σε μια ομάδα, στην ομάδα σκακιού, όμως, της Τετάρτης ούτε που σκέφτηκες να πας, εκεί τουλάχιστον θα διεύρυνες και το πνεύμα σου.

της Αναστασίας Πανίτσας