Φοιτητικές Ιστορίες: Γυμνός

-«ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ!» Φοιτητικές Ιστορίες: Γυμνός

- «Είναι» απαντάω στον Αρτ, που είναι κάπου ανάμεσα στο να κάνει εμετό και να βγάλει τα μάτια του με πιρούνι. - «Είναι μια dick pic».- «Και δεν είναι καν καλή!» παραπονιέμαι. Με κοιτάει. - «Σοβαρά τώρα;»- «Φαίνεται άσχημο».- «Η πρώην σου διέρρευσε φωτογραφία με το πουλί σου σε όλους τους φίλους σου στο facebook και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες είναι πως δεν είναι αρκετά καλή η φωτογραφία;»- «Έχω βγάλει και πολύ καλύτερες!»- «Ωραία ρε Ορφέα, μήπως θες να ανεβάσεις μια καλύτερη τώρα; Θίχτηκε το πουλί σου; Πού την βρήκε καν την φωτογραφία;» Θυμάμαι ότι της είχα δώσει τον κωδικό του λάπτοπ μου. Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ!
- «Είσαι τελείως καθυστερημένος, το ξέρεις;» λέει ο Αρτ.
Το orfeas.jpg βρισκόταν στα εισερχόμενα πρακτικά κάθε ανθρώπου που ήξερα πάνω στη γη. Σκατά, η θεία μου η Στάσα έχει facebook. Οι γονείς μου έχουν facebook! Όλος ο κόσμος έχει facebook, τόσοι άνθρωποι συνδεδεμένοι και από πότε ένα κοινωνικό δίκτυο είναι ικανό για τόση φρίκη;
- «Πρέπει να πάρω την αστυνομία τώρα;»- «Και τι νομίζεις πως θα κάνουν;»- «Και τι θα κάνω;»- «Θα σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά, θα αναλάβεις τις ευθύνες σου και θα κάνεις ειρήνη με το γεγονός ότι λογικά όλη η πανεπιστημιούπολη έχει δει τι έχεις στο βρακί σου».
Λες κι αυτό είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Δυο μέρες ούτε που βγήκα απ’ το σπίτι. Το κινητό μου ήταν κλειστό. Έκλεισα τον τοίχο μου στο facebook. Κάθε σενάριο πέρασε απ’ το μυαλό μου. Κι αν κατέληγα να διαφημίζω ιούς δίπλα σε σελίδες με τσόντες; Αν με έβαζαν εξώφυλλο σε φετιχιστικές τσόντες απ’ την Ιαπωνία; Οι περισσότερες ανησυχίες μου είχαν να κάνουν με τσόντες. Λογικό, δεν ήταν φωτογραφία για βιβλίο μαγειρικής. Επίσης, ακόμα με στεναχωρούσε το γεγονός πως η σκύλα διάλεξε την πιο άσχημη φωτογραφία. Ολόκληρο φάκελο έχω.
Περισσότερη ενδοσκόπηση: γιατί έχω φωτογραφίες με το πουλί μου στο λάπτοπ; Σε πόσες γκόμενες ανά καιρούς τις έχω στείλει; Πόσο ναρκισσιστικό είναι αυτό; Με την πρώην μου είχαμε τραβήξει και βίντεο— πάλι καλά αυτό βρίσκεται κρυμμένο σε ένα φλασάκι στο παιδικό μου δωμάτιο. Οι γονείς μου μπαίνουν στο facebook μόνο για να παίζουν σκάκι μεταξύ τους, και όποιος χάνει πρέπει να πλύνει τα πιάτα. Γιατί να μην μπορώ κι εγώ να βρω μια τέτοια σχέση; Γιατί στο σχολείο δεν υπάρχει μάθημα που να σου διδάσκει τα δικαιώματά σου σε τέτοιες περιπτώσεις; Το ‘Πότε μπορείς να κάνεις μήνυση’ θα ήταν πολύ χρήσιμο μάθημα. Επίσης θα αυξανόταν η δουλειά των δικηγόρων και το επάγγελμα θα σταματούσε να είναι τόσο κορεσμένο, δεν γίνεται να είμαι ο μόνος που το ‘χει σκεφτεί αυτό, ντιπ πρακτική σκέψη σ’ αυτή τη χώρα.
Ζήτησα απ’ όσους ήξερα καλά – μετά από πολλές άβολες εξηγήσεις – να της κάνουν αναφορά, και έστειλα email στην δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, μπας και σταθώ τυχερός. Αλλά κυρίως ένιωθα υπερβολικά μουδιασμένος για να κάνω οτιδήποτε, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Όταν επιτέλους αποφάσισα να βγω έξω – αφού ο Αρτ μου έλεγε για δύο ώρες πως όλα είναι οκέι και κανένας δεν το πήρε χαμπάρι και πως, εν τέλει, ο κόσμος είχε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί από μια κακή φωτογραφία – ένιωθα σαν νεογέννητο. Νέος, φοβισμένος, καλυμμένος με γλίτσα και γυμνός. Όσα βλέμματα έπεφταν πάνω μου, τα ένιωθα σαν ακτινογραφίες. Νέα φρίκη: αν μεγάλο κομμάτι του φλερτ είναι να διατηρείς ένα μυστήριο για μετά, το γεγονός ότι είχα χάσει όλο μου το μυστήριο πώς θα επηρέαζε την ερωτική μου ζωή;
Πήγαμε για φαγητό στην λέσχη, γιατί ο Αρτ πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου είναι να τους φας στη μάπα. Όταν ήταν πέντε χρονών, είχε δει την Αραχνοφοβία και η μαμά του αγόρασε κατοικίδιο ταραντούλα. Τώρα έχει τον Μπάμπη, μια αράχνη στο ταβάνι πάνω απ’ την ντουζιέρα του, και κάθε μέρα του πετάει ψίχουλα στον ιστό. Δεν νομίζω οι αράχνες να τρώνε ψωμί.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω πως όλοι με κοιτούσαν. Ακόμα και οι γυναίκες που σέρβιραν το φαγητό. Έπιαναν την κουτάλα με επικριτικό τρόπο.
-«Παθαίνω κρίση πανικού» ψιθυρίζω στον Αρτέμη. -«Μια χαρά είσαι» απαντάει και βάζει ξύδι στην σαλάτα του. Μια κοπέλα με κοιτάει με εκείνο τον τρόπο που θα κοίταγες αν νόμιζες πως είδες έναν ηθοποιό στο αστικό. Δηλαδή καθόλου διακριτικά. Και ήταν ώρα αιχμής. Κανένα τραπέζι δεν ήταν αρκετά άδειο ή αρκετά απόμερο. Έπρεπε πραγματικά να το υποστώ αυτό.
Η κοτόσουπα στον δίσκο της λέσχης ήταν σαν γεύμα φυλακής. Οι φωνές από τα τραπέζια με έκαναν παρανοϊκό. Μερικά κεφάλια γύρισαν. Θα προσπαθούσα να πεθάνω βουτώντας στην κοτόσουπα, μα ο δίσκος είναι ρηχός, απλά θα τραβούσα περισσότερη προσοχή πάνω μου και, οκέι, αυτή η παρέα απέναντι μόλις με κοίταζε επίμονα και τώρα γελάνε πνιχτά. Ως εδώ.
«Θα το κάνω» λέω, σε κανέναν συγκεκριμένο, πιο πολύ στον εαυτό μου. Ο Αρτ με κοιτάει. Πατάω πάνω στην πλαστική καρέκλα, κοντεύω να πέσω, και σκαρφαλώνω στο τραπέζι. Τώρα όντως όλοι με κοιτάνε. «ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!» φωνάζω. «Γι’ αυτό σταματήστε να κοιτάτε, είμαι εγώ!» Απορημένες φάτσες παντού. Και λίγα γέλια ακόμα. Ο Αρτ έχει κρύψει το κεφάλι του. «Ξέρεις τι, θα σας κάνω τη χάρη, μιας και είναι τόσο σημαντικό που όοοολοι σας πρέπει να με περάσετε από σκάνερ!» λέω και αρχίζω να ξεκουμπώνω το παντελόνι μου. Μηδενική επικοινωνία μυαλού-σώματος. Ένας τύπος που περνάει με τον δίσκο του κοιτάει πάνω και μου λέει.
«Ρε φίλε, μαζέψου. Κανείς δεν θέλει να δει το πουλί σου— ξανά».
Ο Αρτέμης με τραβάει κάτω. Νομίζω ήρθε η ώρα να πάω στο σπίτι.

Ted fb.com/theodiakos
twitter.com/orf_eas