Φοιτητικές Ιστορίες: Εξεταστική και δεκατρείς

Προηγουμένως στις φοιτητικές ιστορίες: Μεταμεσονύκτια ιστορία αγάπης http://bit.ly/1sBRiFs Καλή ζωή http://bit.ly/1sBOkB1 Κακή ξεπέτα http://bit.ly/1sIq12v Πάρτι, τρελέ μου http://bit.ly/1hnaTlV Δυο γκόμενες στο αστικό http://bit.ly/1oKDeuf Σεξουλικά ενεργοί γείτονες http://bit.ly/1hvwbDr Ραντεβού http://bit.ly/SYFqRa

Ωράριο εξεταστικής: καφές τα μεσάνυχτα, διάβασμα όλο το βράδυ. Δίαιτα εξεταστικής: κρουασάν. Ήμουν έτοιμος, ήμουν τόσο απίστευτα έτοιμος για διάβασμα, είχα στρώσει το βιβλίο και τις σημειώσεις και το τετράδιο και δύο διαφορετικά στυλό στο κρεβάτι, είχα συμμαζέψει γιατί σημαντικές μελέτες λένε πως η ακαταστασία δεν σε βοηθάει να συγκεντρωθείς, είχα το λάπτοπ μου κλειστό για να μην με προκαλεί. Όλα ήταν έτοιμα για την πιο τέλεια βραδιά διαβάσματος. Και έδινα το επόμενο πρωί, οπότε ήξερα πως θα τα ‘χω φρέσκα.

Και τότε άκουσα τα βήματα.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ

Ήμουν ολομόναχος στο σπίτι. Δεν θα ‘πρεπε να ακούω βήματα στο πάτωμά μου. Κάποιος ήταν εδώ, μαζί μου. Κι εφόσον το σπίτι μου είναι κυριολεκτικά είκοσι τετραγωνικά, λογικά ήταν κάποιος αόρατος. Σηκώθηκα να τρέξω στην κουζίνα για να αρπάξω ένα μαχαίρι και να το καρφώσω στα πιο πιθανά σημεία που θα κρυβόταν ένας αόρατος εισβολέας, μα μόλις στάθηκα στα πόδια μου, ήταν μπροστά μου. Μια μεγάλη, μαύρη κατσαρίδα. Ούρλιαξα και πέταξα το τετράδιό μου πάνω της, προφανώς αστόχησα, κι αυτή έτρεξε να κρυφτεί πίσω απ’ την ντουλάπα μου. Όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζα Counter, χαμένα.

Πάω στοίχημα πως εκεί πίσω έχει το λημέρι της και αυτή τη στιγμή σχεδιάζει να με εκδικηθεί.

00:20

Δεν έχω κουνηθεί χιλιοστό από το κρεβάτι. Έχω στερεώσει το βλέμμα μου στη χαραμάδα πίσω απ’ την ντουλάπα, περιμένοντας να εμφανιστεί το τέρας. Το καλό που της θέλω να φερθεί αντρίκια και να μου την πέσει κατά μέτωπο, να πετάξει από εκείνη την χαραμάδα σαν μουσουλμάνα που ουρλιάζει ΛΙΛΙΛΙΛΙΛΙΛΙΛΙ για να πολεμήσουμε. Θα της ρίξω μπουνιά. Θα την βγάλω νοκάουτ.

00:24

Οκέι, προφανώς η κατσαρίδα δεν σκοπεύει να βγει απ’ την ντουλάπα, άρα πρέπει να οργανώσω επιδρομή. Πρώτα πρέπει να τεστάρω τα νερά. Ανοίγω την κάμερά μου, ανάβω το φλας και προσπαθώ να εντοπίσω τον εχθρό μέσα στο σκοτάδι. Η οθόνη του κινητού δείχνει σκόνη, πάτωμα και ένα δίευρο. Πώς σκατά έπεσε το δίευρο εκεί πίσω. Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν. Μήπως είναι παγίδα; Φοβάμαι πως το πράγμα είναι κρυμμένο και παραμονεύει, και θα πεταχτεί πάνω στην κάμερα και θα με αγγίξει. Είναι ευρέως γνωστό πως αν σε αγγίξει κατσαρίδα, ασπρίζουν τα μαλλιά σου, δεν θα σου ξανασηκωθεί ποτέ και ακαριαίος θάνατος.

Δηλαδή, πρέπει να είναι κάπου εκεί μέσα. Πού αλλού να πάει. Δεν έχω τρύπα στον τοίχο. Απ’ όσο ξέρω. Άρα αν δεν δέχεται να βγει, θα την αναγκάσω να βγει.

00:30

Ψεκάζω μισό μπουκάλι χλωρίνη πίσω από την ντουλάπα. Με μίσος, με μανία, θα την πνίξω. Μισό λεπτό μετά συνειδητοποιώ ότι λογικά η κατσαρίδα θα πιει την χλωρίνη για χυμό. Ίσως την κάνει δυνατότερη. Ίσως σφράγισα την ολική καταστροφή μου.

01.15

Εντάξει, όλα είναι οκέι. Διαβάζω. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι συγκατοικώ με ένα έντομο που θα μπορούσε να με φάει, και έχω χωθεί με τα μούτρα μέσα στο βιβλίο μου. Θα περάσω αυτό το μάθημα. Είμαι ένας σοβαρός, μαζεμένος φοιτητής που ξέρει να βάζει σε μια σειρά τις προτεραιότητές του. Έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω. Μετά από δυο παραγράφους, την ακούω ξανά.

Και απλά το ξέρεις πως αν η κατσαρίδα σου είναι τόσο μεγάλη, που ακούς τα βήματά της, την έβαψες.

Πού είναι; Γιατί είναι τόσο γρήγορη; Γιατί ασχολούμαι ακόμα μαζί της;

03:47

Νιώθω φυλακισμένος. Λες και είμαι κλεισμένος σε ένα κλουβί και με τριγυρίζουν λιοντάρια, μόνο που τα λιοντάρια είναι όμορφα ζώα και μπορείς να τα κάνεις να σε αγαπήσουν. Είναι μεγάλες γάτες, και οι γάτες είναι καθαρές. Νιώθω πως χάνω τα λογικά μου. Αυτό είναι το τέλος μου. Οι λέξεις στο βιβλίο δεν βγάζουν πια κανένα νόημα και τα παρατάω. Θα ‘πρεπε να μπορείς να πάρεις παράταση στην εξεταστική όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Τα βήματα που ακούγονται πού και πού πια δεν με τρομάζουν. Αν ήμουν πιο ψυχικά εύθραυστος, θα είχα αρχίσει να γελάω. Ίσως αρχίσω να γελάω. Να δει πόσο τρελός είμαι και να εξαφανιστεί από το σπίτι μου. Επέλεξε να τα βάλει με τον λάθος φοιτητή.

Φυσικά και δεν γελάω, είναι σχεδόν τέσσερις και οι γείτονές μου θα νομίζουν ότι είμαι ψυχοπαθής.

05:05

Είναι καν η κατσαρίδα αληθινή; Αν είναι μια εικόνα που έπλασα με το μυαλό μου για να μην διαβάσω; Έχει φτάσει η τεμπελιά μου σε τέτοιο σημείο; Θα κοπώ ξανά στο μάθημα που χρωστάω απ’ το πρώτο έτος, και η μόνη μου δικαιολογία είναι ένα ψεύτικο έντομο;

05:06

Ακούω ξανά τα βήματα. Πιο κοντά αυτή τη φορά. Έχει έρθει μπροστά μου, οι κεραίες της σκανάρουν την περιοχή. ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ. Με όσο πιο αργές κινήσεις μπορώ, βγάζω την παντόφλα μου, και την κοπανάω πάνω της.

Δεν ψοφάει. Απλά την ζάλισα.

Την κοπανάω ξανά και ξανά και ξανά, με μίσος και μανία.

Πολτός έγινε.

Ξετυλίγω μισό ρολό χαρτί κουζίνας για να την μαζέψω και την πετάω απ’ το μπαλκόνι. Ποτέ δεν ξέρεις αν πέθαναν ειλικρινά.

Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μόλις έχασα άλλο ένα μάθημα. Δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ.

Ted fb.com/theodiakos
insta@theodiakos
theowalton [at] yahoo.com
bigwhitehole2.blogspot.com