Guys Talk | Στην γκαλερί με τον κολλητό

Στο θέατρο ατυχήσατε. Το ίδιο και στο σινεμά. Και στο μουσείο. Και στο μπαρ- τα θυμάστε, άλλωστε. Παρόλο που η μόνη επαφή που είχατε με γυναίκα την τελευταία τριετία ήταν μια χειραψία σε κάτι εγκαίνια, δεν το βάζετε κάτω. Το νιώθετε βαθειά μέσα σας πως δεν αργεί η ώρα που θα μπείτε βαθειά μέσα σε κάποιο θηλυκό. Έτσι, προτίθεστε να κάνετε τα πάντα. ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ: ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΛΗΤΟ “Ναι ρε!”, του λες καθώς μπαίνατε μέσα, “οι κουλτουριάρες είναι οι καλύτερες!”. Α, όλα κι όλα: παρά τις περί του αντιθέτου φήμες, στον τομέα των κουλτουριάρηδων έχεις μηδενική εμπειρία. Ξέρεις απ’ αυτά. “Και τι θα πω για να τη ρίξω; Δεν έχω ιδέα από ζωγραφική...”, παραπονιέται ο κολλητός σου. Του υπενθυμίζεις πως το μόνο που χρειάζεται είναι να φαίνεται ότι ξέρει. Και τα όσα βρήκατε στην εγκυκλοπαίδεια- και απομνημονεύσατε- φτάνουν. Αρκεί να μη γίνει κάνα χοντρό λάθος. Βλέπετε ένα σεξ πάνω σε πόδια- κοινώς, μια άκρως ελκυστική κοπέλα. Κάνεις νόημα στον κολλητό σου. Την πλησιάζει. Κοιτάζουν σιωπηλά έναν πίνακα. Έπειτα, το καμάρι σου παίρνει φόρα: “Α, Paul Klee. Ο αγαπημένος μου. «Μάσκα με σημαιάκι»- εδώ βλέπουμε τη σχέση εναλλαγής μεταξύ εκφραστικής ποιότητας, βαθμού εικονικότητας και συντακτικών στοιχείων”. Η κοπέλα τον κοιτάζει σα είναι διασταύρωση μπαμπουίνου με άσχημο μπαμπουίνο. Ύστερα απομακρύνεται. Του δείχνεις τη λευκή ταινία- μεγέθους 1,5 μέτρο x 2- στο πάνω μέρος του πίνακα. Λέει “Δείπνο εις Εμμαούς, Rembrandt, αντίγραφο”. Μετά, κάνεις μια απολύτως κατανοητή παντομίμα: «κοίτα να μαθαίνεις». Πηγαίνεις κοντά σε μια ευπαρουσίαστη 40χρονη κυρία. Πριν της πιάσεις την κουβέντα βγάζεις το κινητό σου και γράφεις μόλις 4 γράμματα. Πατάς «αποστολή». 3 δεύτερα αργότερα ο κολλητός σου διαβάζει στην οθόνη του το εξής: “MILF!”. Την ακουμπάς διακριτικά στον ώμο. Γυρίζει. Της χαμογελάς. “Γεια σου MILF”, κάνεις το πρώτο βήμα, “θέλω να μου πεις αν ασπάζεσαι τη θεωρία που λέει ότι ο Pollock μέσω της τεχνοτροπίας του Ορόθκο αναζήτησε βαθύτερα σύμβολα και πιο συγγενικά προς την ατομική του καλλιτεχνική προδιάθεση”. “Την ασπάζομαι”, σου απαντά αυτή. “Ω, έλα να σε ασπαστώ!”, το προχωράς λίγο παραπέρα και τη φιλάς με πάθος. Σε χαστουκίζει με όλη της τη δύναμη και σου λέει πως αν περιοριζόσουνα στον Pollock θα ήταν τρισευδαίμων. Της απαντάς πως είσαι σκέτος δαίμων. Σε ξαναχαστουκίζει. Έτσι, φτάνει η ώρα της απέλπιδος προσπάθειας. Ως δια μαγείας βρίσκετε ένα μικρόφωνο. Η αδιαμφισβήτητη ευφυΐα σας, σας υποδεικνύει να γυρίσετε το διακόπτη από το “off” στο “on” προκειμένου ν’ ακουστείτε. Το κάνετε. Είστε έτοιμοι ν’ αγορεύσετε:“Όποια καριόλα θέλει να μάθει για τον κυβισμό του Πικάσο, πρέπει πρώτα να μ’ αφήσει τα στήθη της να πιάσω”. Παρά τη ρίμα, οι μόνοι που σας πλησιάζουν είναι οι άντρες ασφαλείας. Λίγο αργότερα, με τα χείλη σας ν’ ακουμπούν στο πεζοδρόμιο, ξεστομίζεις μια μεγάλη αλήθεια: “άσε ρε κολλητέ με τις ξενέρωτες στη γκαλερί. Τι να τις κάνουμε τις ζωγραφιές; Εμείς ζωγραφίζουμε αλλού!”“Αλήθεια;”, σε ρωτά ο κολλητός σου. “Πού;” Τον κοιτάς επιτιμητικά: “Δεν ξέρεις;”. “Όχι, πού;”“Αλλού”.