Βλέπει – έστω ακούει – κάποιος;

Πραγματικά αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία είναι τραγικό και για να είμαστε ειλικρινείς ο όρος «τραγικός» θα λέγαμε πως μάλλον ευγενής είναι, για όσα λαμβάνουν χώρα καθημερινά σχεδόν μπροστά στα μάτια μας!

Η αναφορά γίνεται με αφορμή τα επεισόδια της «βουβής» βίας μεταξύ νέων (και πολύ νέων) ανθρώπων τα οποία μεταδίδονται σχεδόν «live» από τους δέκτες των καναλιών που εκπέμπουν μέσα από τις δημόσιες συχνότητες. «Ποιητικά» μιλώντας κάποιος, θα μπορούσε να πει πως η τηλεόραση – και όχι μόνο – «μυρίζει» πλέον θάνατο. Και το πλέον τραγικό είναι πως αυτό δεν αφορά μόνο στους «μεγάλους».

Αφορά και νέα, πολύ νέα, παιδιά που στην τρυφερή ηλικία των 14 ή 15 ετών ξεκινούν την ημέρα τους σχεδιάζοντας το κακό του φίλου τους!

Βέβαια και η κοινωνία φαίνεται πως έγινε αναίσθητη. Ακούει για δολοφονίες και μαχαιρώματα για ξύλο, περιστατικά που μπορεί να συμβαίνουν ακόμη και δίπλα τους, χωρίς να κάνει τίποτα. Χωρίς να αντιδρά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και τι μπορεί να συμβεί, αλλά αυτό που βλέπουμε να διαδραματίζεται (σχεδόν σε ζωντανή μετάδοση) είναι αδιανόητο και δεν είναι ταινία, ούτε κάποιο παιχνίδι σε μια ηλεκτρονική συσκευή. Είναι η ζωή μας. Η ζωή των παιδιών μας. Γιατί όσο δεν αντιδρούμε, τόσο όλα αυτά τα γεγονότα θα αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μας, όπως αν σήμερα έβρεξε ή έβγαλε ήλιο.

Πρέπει όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί (και πολιτική) να δουλέψουμε, ίσως για πρώτη φορά σε αυτή τη χώρα, κοιτάζοντας μπροστά για να φτιάξουμε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη και με περισσότερο συναίσθημα. Δεν είναι κακό.