Ράγισαν καρδιές στο «τελευταίο αντίο» στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη

Το τελευταίο αντίο είπαν σήμερα (Σάββατο 15/10) συγγενείς και φίλοι στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, τον δυο φορές αργυρό Ολυμπιονίκη και αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που πέθανε χθες σε ηλικία 43 ετών, μετά από διετή μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου.

Η σορός του εκτέθηκε προς χαιρετισμό στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης ενώ στη συνέχεια τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία και ο ενταφιασμός του στα Κοιμητήρια του Φιλύρου Θεσσαλονίκης.

Τραγικές φιγούρες οι γονείς του, η αδερφή του, η σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη, με τα δύο τους ανήλικα παιδιά.

Στο φέρετρο του Νικολαΐδη, τοποθετήθηκε η ελληνική σημαία, ενώ στην τελετή συμμετείχε και άγημα της Πυροσβεστικής, στην οποία ο Έλληνας Ολυμπιονίκης ήταν αξιωματικός. Υπήρχαν δεκάδες στεφάνια, ανάμεσα σε αυτά από τον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά τις ΠΑΕ Άρης και ΠΑΟΚ.

«Σήμερα όλη η Ελλάδα δακρύζει και πενθεί γιατί αισθάνεται ότι έχασε ένα δικό της παιδί», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξης Τσίπρας, στον επικήδειο που εκφώνησε για τον Ολυμπιονίκη και αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος Αλέξανδρο Νικολαΐδη, στον καθεδρικό ναό Τιμίου Προδρόμου στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης.

«Ο Αλέξανδρος μεγαλούργησε σε ένα άθλημα ατομικό, στη ζωή του, όμως, ξεχώρισε γιατί δεν ήθελε να πορεύεται μόνος, γιατί ήθελε να βάζει μπροστά το εμείς και όχι το εγώ, το συλλογικό και όχι το ατομικό και πάλευε στους στίβους της ζωής με το ίδιο πείσμα και την ίδια μαχητικότητα που τον διέκρινε και στους αθλητικούς στίβους», τόνισε και συνέχισε:

«Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς έναν αγαπημένο σου άνθρωπο. Πόσο μάλλον όταν φεύγει τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Ακόμη πιο δύσκολο να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο σπάνιο, ξεχωριστό. Έναν γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού. Που έκανε όχι μόνο όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε αλλά και όλη την Ελλάδα να γεμίσει με έντονα συναισθήματα. Όπως τότε που έπεσε λαβωμένος στο Σίδνει και η κραυγή του έσκισε τη σιωπή. Αλλά και αργότερα όταν σηκώθηκε, πάλεψε και νίκησε υψώνοντας τη γαλανόλευκή στα βάθρα της. Ήταν ένας μαχητής παντού. Στο άθλημα του, στην καριέρα του, στην κοινωνική του δράση. Και παρέμεινε μαχητής ακόμα και όταν η ζωή τού φύλαξε το πιο φρικτό μαντάτο. Μια ακόμα μάχη, απέναντι στον πιο σκληρό και ανίκητο αντίπαλο. Κι όμως δεν δείλιασε και δεν παραπονέθηκε. Μόνο φρόντισε να κερδίσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο δίπλα στους αγαπημένους του ανθρώπους. Για να τους το χαρίσει. Ο κόσμος που τον θαύμασε να δοξάζει την Ελλάδα με τις αθλητικές του επιτυχίες, πίστευε ότι το πιο δυνατό όπλο του Αλέξανδρου ήταν τα πόδια του. Η αλήθεια όμως είναι ότι το πιο δυνατό του όπλο ήταν η καρδιά του. Και η πίστη στα ιδανικά και τις αξίες του. Ο σεβασμός και η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, στον συναθλητή, στον συμπολίτη. Η πίστη του στη δικαιοσύνη και την ισότητα. Και σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. “Για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας σε έναν άδικο και φασιστικό κόσμο”, όπως έλεγε. “Γιατί δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς όταν κάποιοι πατριδοκάπηλοι σπέρνουν μίσος στα γυμναστήρια και στα σχολεία”, έλεγε».

Διαβάστε περισσότερα στο govnewsGR.