Η τιμιότητα του βλαχομπαρόκ κιτς της Κουρούτας κι ας αναστενάξουν τα αγροτικά

Βλέποντας σε όλη την Ελλάδα αντιδράσεις πολιτών για τις καταπατήσεις του δημόσιου χώρου, με επιχειρήσεις να καταλαμβάνουν έως και το διπλάσιο εμβαδό από το επιτρεπόμενο ή ακόμα και να μην έχουν άδειες, όσο γέλιο και να ρίχνουμε με την εικονιζόμενη φωτογραφία, καταλαβαίνουμε πως όποιος μπορεί να παρανομήσει, παρανομεί.

Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά για να είναι νόμιμη μια επιχείρηση ενοικίασης ξαπλώστρας: Να είναι στα δηλωμένα τετραγωνικά της άδειας, να βρίσκεται τουλάχιστον 5 μέτρα μακριά από την θάλασσα

και να καλύπτεται μέχρι το 60% του παραχωρούμενου χώρου. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να παραμένει ελεύθερη έκταση αιγιαλού σε ποσοστό τουλάχιστον 50% του συνολικού εμβαδού του, ανάλογα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αιγιαλού, μη υπολογιζόμενου του χώρου που είναι δυσπρόσιτος και μη αξιοποιήσιμος και με τους περιορισμούς, ως προς το ποσοστό κάλυψης του αιγιαλού, που ορίζονται στην απόφαση παραχώρησης.

Δυστυχώς βλέπουμε μια δυσκολία στις τοπικές κοινωνίες να εφαρμόσουν τον νόμο και ειδικά όταν εμπλέκονται οι Δήμοι, οι Εισαγγελίες, οι Αστυνομίες, οι Κτηματικές Υπηρεσίες, οι Περιφέρειες, το Υπουργείο Περιβάλλοντος για τις περιοχές natura 2000 και η Αρχαιολογική Υπηρεσία. Βέβαια η μεγαλύτερη ευθύνη για την ατιμωρησία, ανήκει στις εισαγγελίες και τις τοπικές αστυνομίες καθώς και στο νομοθετικό πλαίσιο. 

Πιάνοντας λοιπόν την Κουρούτα, βλέπουμε πως ενώ μπορεί να είναι κιτς και μόνο το σεμεδάκι να λείπει, όπου δεν θα είχαμε πρόβλημα αν κινούνταν με τιμιότητα, χωρίς να ενοχλούν να εμποδίζουν ή να καταλαμβάνει περισσότερο από τον νόμιμο χώρο. Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι πως επιλογές όπως αυτή ή τα κρεβάτια, είναι βαριές, ακριβές, ξοδεύουν μεγάλο όγκο πρώτων υλών και έχουν μεγάλη πιθανότητα να αποτελέσουν επενδύσεις της μιας σεζόν. Στην περίπτωσή μας -και εδώ- είναι πάνω στην θάλασσα.

Ντόπιος ή ντόπιοι στην Άνδρο είχαν πρώτοι την εικονιζόμενη ιδέα, με την διαφορά πως περισσότερο κάνει σε installation, παρά σε παράνομη κατασκευή. Για την ιστορία δεν αποτελεί τμήμα επιχείρησης αλλά μια καθαρά αισθητική και πρακτική πρωτοβουλία.

Αυτό που θέλουμε να πούμε, είναι πως όσα προβλήματα αισθητικής και αν έχουμε με επιμέρους επιλογές, το κύριο πρόβλημα θα παραμένει η ασυδοσία κάποιων που εκμεταλλεύονται τους νόμους, παρανομούν ποικιλοτρόπως και χρεώνουν απίστευτα ποσά για -κυριολεκτικά- μια θέση στον ήλιο. Ας γελάσουμε λοιπόν με το καρακιτσαριό του καθενός, αλλά ας γελάσουμε αντίστοιχα με τα 13 ευρώ είσοδο σε μια από τις πιο βρώμικες θάλασσες της Αττικής, την Ακτή του Ήλιου στον Άλιμο, ας γελάσουμε με τα χάλια μας, ας το ρίξουμε γενικά στην πλάκα, γιατί άκρη δεν βγαίνει.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από τον λογαριασμό κοινωνικού δικτύου της Έλενας Μιλιώτη.