H Ρένα Δούρου στο emea.gr: «Καλά Χριστούγεννα για όλους και όλες»

Δεν έχουν όλα τα παιδιά ευτυχισμένες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις. Δεν έχουν όλα τα παιδιά ζεστές αναμνήσεις από όμορφες οικογενειακές στιγμές δίπλα σε δώρα κάτω από καταστόλιστο Χριστουγεννιάτικο δένδρο, με στρωμένο τραπέζι, γεμάτο καλούδια και φαγητά και γλυκά. Όχι. Ούτε σήμερα ούτε χθες, όλα τα παιδιά χαίρονταν τα Χριστούγεννα.

Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ο Θανάσης ανήκε σε αυτή την κατηγορία.

Ως παιδί που είχε στερηθεί τα «ευτυχισμένα Χριστούγεννα» σε μια διχασμένη Ελλάδα

που έψαχνε τον βηματισμό της μετά τον εμφύλιο, πασχίζοντας να επουλώσει πληγές κάθε είδους, είχε πάντα το μεγάλο άγχος για τις γιορτές : «Να μην τους λείψει τίποτε, να είναι όλα όπως πρέπει να είναι».

Να μην λείψει τίποτε λοιπόν στη μητέρα μου, την κυρά Νότα, τη Ρένα και τον Παναγιώτη.

Και ναι, τίποτε δεν μας έλειψε.

Και είχαμε και… επιπλέον. Τη δική του παρουσία. Όταν γινόταν ξανά παιδί, με την πρόφαση «να στολίσουμε μαζί το δένδρο». Όταν μαζί, συνένοχοι, αντιμετωπίζαμε την…«καταστροφή». Την μπάλα τη χριστουγεννιάτικη που έσπασε με κρότο σε πολλά, μικρά,μικρά κομματάκια, προκαλώντας την απόγνωση της κυρά Νότας που έβγαινε αλλόφρων από την κουζίνα όπου έψηνε γαλοπούλα, γέμιση, έκοβε σαλάτα και ετοίμαζε κουραμπιέδες(!), για να μας… επιπλήξει για την… αταξία και για να… μαζέψει, διαμαρτυρόμενη, τα κομμάτια. Και για να εισπράξει την κατευναστική απάντηση του Θανάση: «Έλα βρε παιδί μου, ανατολικό ζήτημα το κάνεις, Χριστούγεννα έχουμε, ας σπάσουμε και μια μπάλα, θα βάλουμε άλλη»!

Καλά Χριστούγεννα για όλους και όλες.

Με λιγότερο πόνο, με περισσότερη αγάπη.

Που ξέρουμε;

Αρκεί να το πιστέψουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Στην πολιτική και τις ζωές μας.

Χρόνια πολλά.