Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μοιράζεται τις σκέψεις του και «μαρτυράει» όσα θες να ξέρεις για το «Έτερος Εγώ»

Είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να μιλάς μαζί του. Σε δύσκολους καιρούς και καταστάσεις δεν σταματάει να τονίζει τα θετικά που έχουμε γύρω μας. Απεχθάνεται την απαισιοδοξία και πάντα πίσω απ’ ό,τι κάνει έχει ένα «γιατί». Είναι αφοπλιστικά ειλικρινής, αγαπώντας με όλη του την ψυχή αυτό που κάνει. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μίλησε στο iPop.gr,

σχολιάζοντας την πανδημία του κορονοϊού που βιώνει η χώρα μας και ολόκληρος ο κόσμος, αλλά και πώς αντιμετωπίζεται όλο αυτό από τον ίδιο και τους συναδέλφους του. Τονίζει τη μεγάλη σημασία της προσπάθειας για να επιτευχθεί κάτι, ενώ ταυτόχρονα αναφέρεται στις σειρές «Έτερος Εγώ» και «Φαμίλια», στις οποίες ενσαρκώνει πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Διάβασε όλη τη συνέντευξη που έδωσε ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο iPop.gr

Το «Έτερος Εγώ» μπήκε στη ζωή μας ως ταινία, αλλά η αλήθεια είναι πως έμεινε στο μυαλό μας ως μια σειρά που είχε αντάξια παραγωγή με αυτές του Netflix. Θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για το έργο, αλλά και τη σειρά.

Κοιτάξτε, η ιστορία ξεκινάει οχτώ χρόνια πίσω. Τότε, έχοντας κάνει μαζί την ταινία «Κοινό Παρονομαστή», στην πρώτη μορφή γραφής του σεναρίου που είχε φτιάξει ο Σωτήρης (σ.σ. Τσαφούλιας) καθίσαμε και κάναμε συζητήσεις, για αλλαγές πάνω σε ένα νέο σενάριο, ώσπου να πάρει την τελική μορφή το 2015, με την ταινία.

Μετά, με τη διαδρομή της ταινίας και με τους ανθρώπους που αγαπήσαν τη σειρά και κατάλαβαν τι έχει η σειρά και τι δείχνει στους θεατές, ήρθαν συντελεστές που την αγάπησαν κι αυτοί, με αποτέλεσμα αυτό το υπέροχο «παιδάκι» που ξεκινήσαμε, πριν οχτώ χρόνια με τον Σωτήρη να έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει σήμερα. Η Cosmote έπαιξε μεγάλο ρόλο, ώστε να μπορούν όλοι αυτοί οι υπέροχοι ηθοποιοί, οι υπέροχοι συνεργάτες, η Κατερίνα Φιλιώτου με τον Σωτήρη που γράφουν το σενάριο, αλλά και εμείς να κάνουμε πραγματικότητα αυτό που ονειρευόμασταν, πριν οχτώ χρόνια, ένα τυχαίο βράδυ ενός καλοκαιριού.

Όπως είπατε έχετε συνεργαστεί ξανά με τον κύριο Τσαφούλια, στον «Κοινό Παρονομαστή». Μοιάζει να έχετε δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης. Τι είναι αυτό που σας βγάζει ο κύριος Τσαφούλιας και λέτε «ναι, θα ξανασυνεργαστώ μαζί του»;

Ο «Κοινός Παρονομαστής» ήταν η πρώτη του είσοδος στο χώρο, έτσι γνωριστήκαμε. Είμαστε φίλοι με τον Σωτήρη, δεν είναι απλά επαγγελματική η συνεργασία. Με τα χρόνια η σχέση που χτίστηκε ήταν φιλική. Στην αρχή ήταν επαγγελματική μέσω του «Κοινού Παρονομαστή», αλλά ο «Κοινός Παρονομαστής» είχε τον κοινό παρονομαστή να γίνουμε φίλοι, οπότε μετά η συνεργασία, ανεξάρτητα από το πώς θα πήγαινε, είχε πάντα τη φιλική μας σχέση να λειτουργεί ως βάση.

O Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για τις φιλίες στον χώρο της υποκριτικής

Πιστεύω πως αυτό είναι και το καλύτερο. Το να δημιουργείς φιλίες, στον χώρο που εργάζεσαι είναι το παν.

Είναι πολύ σημαντικό, αλλά είναι και πολύ τυχερό. Πολλές φορές μπορείς να συνεργαστείς με ανθρώπους που να μην ταιριάζεις ως φίλος. Να μπορείς να έχεις όλα τα υπόλοιπα, αλλά να μην μπορείς να στηριχθείς σε ένα συναίσθημα, όπως είναι η αγάπη.

Καλώς ή κακώς δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους.

Όχι, καλώς! Είναι ωραίο να μην ταιριάζουμε καμιά φορά. Δεν χρειάζεται να ταιριάζουμε. Δεν είναι όλες οι σχέσεις ίδιες, ειδάλλως δεν θα αποκτούσε νόημα η αξία. Δεν θα είχες την χαρά ότι κέρδισες κάτι ή ότι «πέτυχες» κάτι. Ωστόσο, σίγουρα θα πρέπει να δεχθείς και την αποτυχία, ακριβώς με την ίδια χαρά και την ίδια θέληση.

Οι αποτυχίες μας κάνουν πιο δυνατούς. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Πάντα, πάντα! Αν και θεωρώ πως όταν προσπαθείς δεν νομίζω ότι, ντε και καλά, όλα είναι αποτυχημένα. Θεωρώ πως όταν προσπαθείς αυτή είναι η επιτυχία του πράγματος, δηλαδή να έχεις την ικανότητα, την αξία, να είσαι τυχερός να μπορείς να «λειτουργείς» στις συνθήκες Να προσπαθείς! Η προσπάθεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα, όταν γίνεται με ευγενείς λόγους και μια ωραία αφέλεια.

Σαφώς, στο επάγγελμά μας, όταν αυτό αγκαλιάζεται από τον κόσμο που δεν γνωρίζει την προσπάθεια και το επιβραβεύεται με τον χρόνο του και τον κόπο του και την οικονομική απολαβή, είναι ένα θετικό για τους ανθρώπους του χώρου. Μακάρι να είχαμε όλα τα λεφτά του κόσμου και να μην χρειαζόταν να υπάρχει αυτή η συναλλαγή. Αλλά όταν αυτό γίνεται και βλέπεις ότι άνθρωποι, οι οποίοι δεν ξέρεις, αγκαλιάζουν και αγαπούν, με τον ίδιο τρόπο, αυτό που εσύ αγάπησες, εκεί καταλαβαίνεις πως το όλο εγχείρημα έχει λειτουργήσει σωστά.

O Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για τον απαιτητικό ρόλο στο «Έτερος Εγώ»

Στο «Έτερος Εγώ» έχετε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ενσαρκώνετε έναν εσωστρεφή καθηγητή εγκληματολογίας, ο οποίος έχει σύνδρομο Άσπεργκερ, δηλαδή όσο εύκολα μπορεί να κινηθεί στα επαγγελματικά του, τόσο δύσκολα μπορεί να κοινωνικοποιηθεί. Πώς διαχειρίζεστε το βάρος αυτού του ρόλου;

Με αγάπη. Πόσο εύκολο είναι να αγαπάς;

Δεν είναι εύκολο.

Έτσι διαχειρίζομαι, με αυτή τη διαδικασία ή με τον ίδιο τρόπο, τους ρόλους. Οφείλω να πρέπει να ξέρω, ότι μπορώ να είμαι τραγικά άθλιος και πάρα πολύ κακός, για να πιστέψω πώς μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο. Αλλά οφείλω να πιστεύω και σε μια ιστορία. Αν πούμε πως το σενάριο είναι ένα παραμύθι, όπως τα παραμύθια πριν κοιμηθείς από τους γονείς που αγαπούσες πολύ, την ίδια θέληση και αγάπη πρέπει να του δείξεις.

Έχετε επισκεφθεί κάποιο άτομο με αυτό το σύνδρομο για να μπορέσετε να πλαισιώσετε καλύτερα τον ρόλο;

Έχω μελετήσει γι΄ αυτό. Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν κάναμε μια ταινία για να μιλήσει για το φάσμα του αυτισμού. Εξυπηρετούσε στην μυθοπλασία της ταινίας, για να δικαιώσουμε τον «αντι-ήρωα» που είχαμε φτιάξει. Ουσιαστικά θέλαμε να δείξουμε πως εμείς οι άνθρωποι κλεινόμαστε σε ένα συναίσθημα, φοβόμαστε να ανοιχτούμε στο συναίσθημά μας και αυτό βοηθούσε τον ήρωά μας να μπορεί να είναι ήρεμος σε αυτό το κομμάτι.

Μέσα στο χάος που επικρατεί στο να βρεθεί ο εγκληματίας ήταν ήρεμος…

Ήρεμο δεν το λες, γιατί κι αυτός έχει περάσει διάφορα και έχει να περάσει κι άλλα. Αν μη τι άλλο ήταν πιο συγκεντρωμένος.

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης έχει κοινά σημεία με τον Δημήτρη Λαϊνη;

Είναι βέβαιο πως έχει το ίδιο σώμα (γέλια). Σίγουρα έχει ένα παρελθόν, που ανάλογα με τη σκηνή, τον βολεύει να εξυπηρετεί τα πράγματα στο σενάριο ή όχι. Το μυαλό είναι, επίσης, το ίδιο με το σώμα. Βέβαια, η διαδρομή στο βιογραφικό τους και στην ιστορία τους είναι εντελώς διαφορετική.

Τα γυρίσματα με την πρώτη καραντίνα σταμάτησαν. Βέβαια, με την άρση του lockdown ξεκίνησαν πάλι, πάντα πιστοί στα υγειονομικά πρωτόκολλα. Πόσο εύκολο είναι για μια παραγωγή να ανταπεξέλθει σε κάτι το οποίο είναι πρωτόγνωρο, όπως ο κορονοϊός;

Νομίζω είναι πολύ δύσκολο, αν δεν έχει την αντίστοιχη πολιτική υποστήριξη και κυρίως αν δεν είναι η ίδια δυνατή, σαν παραγωγή. Δηλαδή να μπορεί να ζει με αντίστοιχους άλλους πόρους, με τα μέτρα και τους νόμους που υπάρχουν. Όταν μιλάμε για μια παραγωγή, υπάρχουν από πίσω κάποια νομοθετικά πλαίσια, τα οποία είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος. Είναι σαν να θες να ανοίξεις ένας μαγαζί και να μην γνωρίζεις τι γίνεται.

Είχαμε τη χαρά να έχουμε στο κομμάτι της εκτέλεσης την Blonde και τη Φένια Κοσοβίτσα αλλά και την Cosmote, κάτι πολύ ισχυρό το οποίο μπορούσε να μας δώσει το ενδεχόμενο αυτής της αναμονής, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε μετέπειτα τη σειρά. Αλλά στις μέρες μας δεν είναι εύκολο για κανέναν να του κόβεις τη δουλειά.

O Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για τον κορονοϊό, το lockdown και το “πάγωμα” των θεατρικών παραστάσεων

Πάνω σε αυτό, οι δύο καραντίνες τι συνέπειες έχουν για ‘σας, είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά, αλλά και γενικότερα στους ηθοποιούς; Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση;

Δεν νομίζω ότι αντιμετωπίζεται εύκολα! Δεν νομίζω πως είναι εύκολο ή διαχειρίσιμο για έναν άνθρωπο να του κόβεις το βασικό, την εργασία του με την οποία βιοπορίζεται. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους ηθοποιούς, αλλά σε όλο τον κόσμο. Απλά στους ηθοποιούς, επειδή η δουλειά μας έχει να κάνει με τη συνεύρεση του κόσμου, είναι από τα πρώτα πράγματα που σταμάτησε. Από αυτή την κατάσταση καταλαβαίνουμε πόσο έτοιμοι ή ανέτοιμοι είμαστε για τη διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης, την οποία προφανώς κανείς δεν το περίμενε, χωρίς να θέλω να θίξω κάποιον πολιτικό. Απ’ την άλλη, όμως, είναι και ένα καλό παράδειγμα για ‘μας ως κοινωνία να μάθουμε πως αντιμετωπίζουμε κάτι τέτοιο και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με αυτό.

Δεν αναφέρομαι στο ψυχολογικό κομμάτι, αλλά καθαρά στο επαγγελματικό. Στο ψυχολογικό κομμάτι είναι σαν να έχεις ένα άλογο έτοιμο να τρέξει σε έναν αγώνα και εν τέλει να μην τρέχει. Δεν νομίζω πως για το άλογο θα ήταν ωραίο αυτό.

Κοστίζει, δηλαδή, στον ηθοποιό αυτό το «stop» στην επαφή του με τον κόσμο;

Δεν είναι μόνο η επαφή με τον κόσμο. Κοστίζει ότι σταματάς και είσαι σε μια απραξία. Δεν είναι θέμα επαφής είναι θέμα λειτουργίας. Απλά ο ηθοποιός πλήττεται γιατί αναγκαστικά πρέπει να βρίσκεται κόσμος στην λειτουργία της εργασίας του. Όταν αυτό το σταματάς, σταματάς και την ψυχολογία του ανθρώπου. Εδώ, για έναν συνταξιούχο είναι δύσκολο να καθίσει στο σπίτι του να ηρεμήσει, φανταστείτε πως είναι σε έναν άνθρωπο 20, 25, 30, 35 χρονών που δεν έχει καμία εναλλακτική.

Η λύση με τις ζωντανές μεταδόσεις παραστάσεων, πώς σας φαίνεται;

Σε ανθρώπους που ζουν απομονωμένοι, σε νησιά που δεν μπορούν να έρθουν, τη βρίσκω πολύ όμορφη. Σαν συντροφιά σε έναν άνθρωπο στο σπίτι, που δεν μπορεί να βγει για λόγους υγείας έξω από το σπίτι του, τη βρίσκω εξίσου όμορφη. Σαν την ίδια την πράξη, αναιρεί την πράξη της λειτουργίας του θεάτρου, αναιρεί τη συνεύρεση. Το να αφιερώσεις δύο ώρες από τη ζωή σου για να ακούσεις μια ιστορία που περιγράφεται από έναν άνθρωπο, ή πέντε, δέκα ακόμα που προσπαθούν να λειτουργήσουν με όλα τα μέσα πάνω σε μια τέτοια πράξη που λέγεται υποκριτική. Αναιρεί την ίδια την πράξη, τη διαδικασία, την παιδεία και την εκπαίδευση. Οπότε, αν βοηθάει κάποιους ανθρώπους που είναι απομονωμένοι και δεν μπορούν οικονομικά ή είναι λειτουργικά καλύτερα γι’ αυτούς είμαι σύμφωνος, αλλά επί της ουσίας αναιρεί την ίδια την πράξη. Δεν με βρίσκει και απόλυτα σύμφωνο.

Δεν θα το κάνατε δηλαδή;

Δεν γνωρίζω, γιατί ανήκω σε μια ομάδα. Αν ήμουν με δέκα ανθρώπους σε μια ομάδα και οι υπόλοιποι εννιά υποστήριζαν ότι πρέπει να γίνει ή θα βοηθούσε σε κάποιες καταστάσεις δεν ξέρω πώς θα απαντούσα. Αν ήταν εξ’ ολοκλήρου η απόφαση δική μου, τότε πιστεύω πως θα προσπαθούσα να κάνω υπομονή.

Ανάλογα το «γιατί» πάντα. Όταν το «γιατί» είναι ξεκάθαρο, καταλαβαίνεις τί κάνεις. Δυστυχώς, δεν αναρωτιούνται όλοι.

Αν ένα παιδί σας βρει και σας πει «θέλω να γίνω ηθοποιός είναι το όνειρό μου» τι θα το συμβουλεύατε;

Να το κάνει! Θα πω σε κάποιον που ονειρεύεται κάτι να μην το κάνει; Θα του πω να το προσπαθήσει.

Πώς θα του λέγατε να κινηθεί; Τι να κάνει;

Να το κάνει, δεν υπάρχει τρόπος! Δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη στέγη. Αυτός που είναι να κάνει πράγματα θα τα κάνει, καιρού επιτρέποντος και Θεού επιτρέποντος. Υγεία να έχει και αγάπη μέσα του. Τον δρόμο του θα τον βρει και θα το κάνει. Δεν μπορώ τον πεσιμισμό και την απαισιοδοξία. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ονειρεύεται πράγματα και να τα κάνει, αρκεί να θέλει να τα κάνει. Εγώ ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας, αλλά βαριόμουν να κάνω προπονήσεις. Εεε δεν το ‘κανα! Είναι ξεκάθαροι οι λόγοι, αλλά δεν με σταμάτησε κανείς να μου πει «μην παίξεις μπάσκετ».

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για την τηλεόραση και τον τηλεοπτικό Γιάννη

Μια από τις πετυχημένες σειρές που έχετε παίξει είναι το 50-50. Πώς είναι να συνεργάζεστε με ένα τόσο καλό καστ; Έχετε κάποια ανέκδοτη ιστορία μαζί τους στα γυρίσματα που να σας έχει μείνει στο μυαλό;

Ήταν πολύ σοβαροί επαγγελματίες όλοι! Υπήρχε μια επαγγελματική διάθεση στα πράγματα. Καθένας ήταν διαφορετικός και μπορούσες να πάρεις πράγματα από αυτούς. Για έναν πιο νέο ηθοποιό, που ήμουν πριν 15 χρόνια, ήταν μια ωραία συνθήκη, να είμαι μέλος μιας τόσο επιτυχημένης ομάδας.

Και τώρα είστε στη «Φαμίλια». Τι έχετε αγαπήσει στο ρόλο του Γιάννη;

Ασχολείται με τα παιδιά και έχει παιδιά. Η σειρά είναι φωτεινή, δεν έχει τίποτα το σκοτεινό. Είναι όμορφες, απλές ιστορίες. Έχω τη δυνατότητα να προσφέρω στον εαυτό μου τη χαρά του να απολαμβάνω αυτό που συμβαίνει και να γελάω απλόχερα, ηρεμώντας το μέσα μου. Βρίσκομαι με πάρα πολύ ωραίους ηθοποιούς και αυτό βρίσκει το δρόμο του σιγά-σιγά. Είναι ωραίο να είσαι μπαμπάς για 10 ώρες τη μέρα.

Σε σύγκριση με το «Έτερος Εγώ» θα το λέγαμε κόντρα ρόλο.

Δεν έχω κάνει ποτέ κάτι ίδιο. Αλλά επίσης δεν συγκρίνω τα πράγματα. Είναι κακό πράγμα η σύγκριση. Όταν είχε βγει το «Έτερος Εγώ» το συνέκριναν με το «Seven» και με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι υποτιμούσαν το «Seven», όχι εμάς. Το «Seven» είχε 150 εκατομύρια παραγωγή κι εμείς είχαμε κάτω από ένα. Προφανώς το «Έτερος Εγώ» ήταν η Σταχτοπούτα των πραγμάτων, αλλά δεν μπαίνω σε θέση να συγκρίνω τα πράγματα.

Λέτε «δεν έχω κάνει ποτέ το ίδιο». Βαριέστε τη μονοτονία; Δηλαδή συνέχεια κωμωδία, περιπέτεια, δράμα.

Όχι, πρέπει να αγαπήσω το παραμύθι. Να με πείσει το παραμύθι. Δεν βαριέμαι τίποτα. Αγαπάω τη δουλειά μου! Αν δω ένα καλό σενάριο, τελείωσε. Μου αρέσει!

Και για να τελειώσουμε, έτσι όπως αρχίσαμε. Το «Έτερος Εγώ» μετά το κεφάλαιο «Κάθαρσις» θα έχει συνέχεια;

Μετά την «κάθαρσις» τι έρχεται;

Υπενθυμίζεται πως η σειρά «Έτερος Εγώ», κεφάλαιο «Κάθαρσις» κάνει πρεμιέρα στην Cosmote TV. Τα καινούρια οκτώ επεισόδια του νέου κύκλου της σειράς θα είναι διαθέσιμα την Παρασκευή, 11 Δεκεμβρίου, στις 18.00 και θα βρίσκονται στην δωρεάν πλατφόρμα On Demand του συνδρομητικού καναλιού. Παράλληλα, από την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου, το «Έτερος Εγώ – Κάθαρσις» θα προβάλλεται κάθε Δευτέρα στις 23.00 και στο COSMOTE SERIES HD.

Δες το trailer του νέου κύκλου του Έτερος Εγώ:

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μοιράζεται τις σκέψεις του και «μαρτυράει» όσα θες να ξέρεις για το «Έτερος Εγώ» εμφανίζεται στο iPop.