Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλους εκείνους που γίνονται η φωνή των αδικημένων, σας ευχαριστούμε που υπάρχετε

Υπάρχουν στη ζωή και αυτοί που αντιδρούν στην αδικία, ακόμα και αν δεν αφορά άμεσα εκείνους. Αλήθεια, εσύ πώς αντιδράς σε μια αδικία; Υψώνεις τη φωνή σου; Ή λες οκ κάποιος άλλος θα βρεθεί να υπερασπιστεί την κατάσταση, γιατί να μπλέξω; Αυτό είναι ένα φαινόμενο που θα το συναντήσεις σε όλες τις ηλικίες, τάξεις, σημεία που βρίσκονται και συναναστρέφονται άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους.

Ποιοι είναι αυτοί που αντιδρούν στην αδικία;

Είσαι στο μετρό και κάποιος χωρίς λόγο κατηγορεί κάποιον άνθρωπο παράδειγμα για την

εθνικότητά του. Κανείς δεν αντιδρά, ούτε ο ίδιος που δέχεται επίθεση. Κατεβαίνει εκείνος που επιτέθηκε και συνεχίζεται η ζωή κανονικά. Συγκρούσεις μέσα στις τάξεις, με παιδιά που τσακώνονται και κανένα παιδάκι δεν υπερασπίζεται εκείνον που βιώνει βία ή κοροϊδίες. Κανείς δεν ασχολείται, στη δουλειά κάνει κάποιος ένα λάθος και ακούει την κατσάδα κάποιος άλλος.

Πάρα πολλά παραδείγματα αδικίας συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο καθημερινά. Κάποιους τους αφήνει αδιάφορους και άλλοι γίνονται η φωνή που δεν θα επιτρέψουν όσο περνά από το χέρι τους να συνεχίζεται αυτή η αδικία.

Αυτοί οι άνθρωποι θεωρώ ότι γεννιούνται με αυτή την ικανότητα έμφυτη. Δεν ξέρω αν και το περιβάλλον τους τους επιτρέπει να το καλλιεργήσουν και άλλο αυτό το χαρακτηριστικό αλλά σίγουρα παίζει κάποιον ρόλο.

PexelsΔιαλέγοντας τον δύσκολο τρόπο

Το να υψώσεις τη φωνή και το ανάστημά σου, να επαναστατήσεις ακόμα κάποιες φορές για το άδικο, δεν είναι εύκολο. Αυτοί που δεν αντέχουν και δεν αφήνουν τις αδικίες να περάσουν διαλέγουν τον δύσκολο τρόπο. Προφανώς κανείς δεν τους συμπαθεί, κανείς δεν θέλει ένα αντιδραστικό στοιχείο που θα κάτσει να μαλώσει επειδή κάποιος άλλος αδικήθηκε. Στο κάτω κάτω τι λόγος σου πέφτει εσένα ρε φίλε και αντιδράς έτσι, σε προσέλαβε κανείς για δικηγόρο;

Αυτοί οι άνθρωποι δεν αντέχουν την αδικία οποιασδήποτε μορφής. Δεν αντέχουν να βλέπουν τον αδικημένο με τα μάτια και τους ώμους κάτω, απλώς να είναι παθητικοί αποδέκτες μιας κατάστασης. Και αυτό είναι κάτι που το έχουν από μικρά παιδιά.

Ίσως θυμάσαι εκείνο το παιδάκι στο σχολείο που «τύπωνε μανιφέστα» και αγόρευε ολόκληρες γραμμές υπεράσπισης γιατί κάποιος αδίκησε κάποιον φίλο του. Οι περισσότεροι τους θέλαμε για φίλους αυτούς τους ανθρώπους. Ειδικά αν ήμασταν ταπεινά χαμομηλάκια και αποφεύγαμε τις εντάσεις και τις κακοτοπιές. Έλα όμως που οι κακοτοπιές πάντα υπάρχουν και πάντα εμφανίζονται σαν κεραυνός εν αιθρία.

Ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα

Δεν το κάνουν ούτε γιατί φοράνε φωτοστέφανο ούτε γιατί κάποιος τους κατονόμασε «Σωτήρες» ή «καλούς Σαμαρείτες». Το κάνουν γιατί δεν αντέχουν την αδικία. Δεν αντέχουν να κάνουν τα στραβά μάτια όταν γνωρίζουν ότι κάποιος έχει υποστεί κάθε είδους αδικία. Δεν το κάνουν τόσο για τον αδικημένο μάλλον αλλά περισσότερο γιατί για εκείνους είναι αδύνατον να μην μιλήσουν και να μην υπερασπιστούν κάποιον που αδικείται ειδικά όταν αυτό γίνεται εν γνώση τους.

Κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά, να γίνουν μισητοί εν ανάγκη, αλλά να το κάνουν. Αν δεν το κάνουν θα τους βασανίζει το γεγονός ότι ενώ μπορούσαν να μιλήσουν τελικά δεν μίλησαν.

Φυσικά εκείνος που αδικεί θα τους βάλει στο στόχαστρο. Γιατί του χαλάει τα σχέδια. Γιατί τις περισσότερες φορές κανείς δεν θα αντιδράσει, κανείς δεν θα κάτσει να ασχοληθεί, ειδικά αν αφορά κάποιον άλλον. Είναι η προτιμότερο το να διαλέξεις τη σιωπή και να κάτσεις στα αυγά σου.

Όμως η ομελέτα θα πάρεις μόνο αν σπάσεις τα αυγά. Ακόμα και αν δεν είναι προς όφελός τους, εντούτοις, κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τους αδυνάτους αυτού του κόσμου. Κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά την άβολη και την καθόλου βολική.

Σκέψου όμως και εκείνον;

Κάνε το λίγο εικόνα! Βιώνεις μια αδικία και δεν έχεις ούτε τη δύναμη αλλά ούτε και την ικανότητα να υψώσεις ψηλά το ανάστημά σου, να δυναμώσεις τη φωνή σου και να βάλεις αυτό το όριο απέναντι στις αυθαιρεσίες των άλλων. Και εκείνη τη στιγμή που νιώθεις τόσο βυθισμένος στις σκέψεις σου, τόσο απογοητευμένος, ξαφνικά βλέπεις ένα χέρι που έρχεται να σε τραβήξει από αυτό που έχεις βυθιστεί.

Ξαφνικά ένας εξωτερικός παρατηρητής υψώνει τη φωνή του και λέει όλα αυτά που θα ήθελες εσύ να πεις σε εκείνον που σου φέρθηκε άδικο και όμως δεν μπορούσες. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι ο Θεός σου χαμογέλασε, ότι τελικά υπάρχει καλοσύνη σε αυτόν τον κόσμο και ευτυχώς που βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος στο δρόμο σου.

Ο άνθρωπος που θα υπερασπιστεί τους άλλους δεν έχει καημό να σώσει κανέναν, δεν αντέχει την αδικία, δεν αντέχει το να ζει σε έναν κόσμο που οι άλλοι δέχονται άδικες συμπεριφορές αβίαστα. Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις, αλλά μπορείς να κάνεις την αρχή μια φορά και καθώς θα το δοκιμάζεις θα δεις ότι κάθε φορά θα γίνεται ακόμα πιο εύκολο, μέχρι να αποκτήσεις την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να υψώνεις τη φωνή σου είτε αφορά εσένα είτε κάποιον άλλον.

Μια γυναίκα βιάζεται στο Μετρό και κανείς δεν την βοηθά. Το κοινωνικό πείραμα της συμμόρφωσης του Asch ίσως εξηγεί τη συμπεριφορά τους

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλους εκείνους που γίνονται η φωνή των αδικημένων, σας ευχαριστούμε που υπάρχετε εμφανίζεται στο iPop.