Δέκα χρόνια πριν ήμουν εδώ που είσαι. Έδινα πανελλαδικές…

Σαν μαθήτρια δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε «καλή μαθήτρια», όχι γιατί δεν μπορούσα αλλά γιατί θεωρούσα ανούσιο το να παπαγαλίζω κείμενα και τύπους τα οποία σε λίγες μέρες θα είχα ξεχάσει. Στην Τρίτη Λυκείου κάτι άλλαξε μέσα μου και από εκεί που μετέφερα τα βιβλία δεξιά και αριστερά άρχισα να τα ξεκοκκαλίζω και να ρουφάω κάθε πληροφορία από μέσα τους σαν να ήταν ζωτικής σημασίας.

Εκείνη τη περίοδο το να μάθω τι λέει το βιβλίο ιστορίας στην σελίδα 54, παράγραφο 2, σειρά 4 ήταν ζωτικής σημασίας, ήταν θέμα ζωής και θανάτου, ήταν το μέλλον μου, η καριέρα μου ή η καταστροφή μου. Έπρεπε να περάσω

στη σχολή της επιλογής μου αλλιώς θεωρούσα ότι θα ήμουν μία αποτυχημένη που θα κατέληγε να τρέφεται μόνιμα από την οικογένεια της και το μεγαλύτερο κατόρθωμα της θα ήταν να βρει έναν άνδρα να παντρευτεί και να κάνει πολλά παιδιά καθώς η καριέρα και τα όνειρα θα καταστρέφονταν αν δεν περνούσα στη σχολή της επιλογής μου.

Πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο καλύπτοντας κενά που είχα από προηγούμενες τάξεις και μαθαίνοντας όλα όσα διδασκόμασταν στην τρίτη λυκείου. Ήμουν από τις «καλές μαθήτριες». Διάβαζα κυριολεκτικά ολόκληρη την ημέρα. Το πρόγραμμα μου ήταν τουλάχιστον δραματικό καθώς ξυπνούσα το πρωί, πήγαινα σχολείο, μόλις σχολούσα το μεσημέρι πήγαινα στο φροντιστήριο και αφού τελείωνα και από εκεί επέστρεφα στο σπίτι και έπεφτα με τα μούτρα στο διάβασμα. Δεν έβγαινα, δεν έτρωγα καλά, έπινα λίτρα καφέ, ξενυχτούσα και αντί για καλημέρα έλεγα στίχους από ποιήματα, έκανα ανάλυση των όσων άκουγα στο σπίτι σύμφωνα με τους κανόνες της νεοελληνικής γλώσσας, ανέλυα τις ειδήσεις με βάση τις αρχές οικονομίας και περπατούσα και έκλινα ρήματα στα λατινικά. Η ζωή μου ολόκληρη εκείνη τη χρονιά ήταν ένα σχολικό βιβλίο ΜΟΝΟ.

Όταν έφτασε η εξεταστική περίοδος άρχισα να εμφανίζω αλλεργικά συμπτώματα. Σύμφωνα με τον γιατρό οι αλλεργίες οφείλονταν στο υπερβολικό άγχος. Τις αλλεργίες τις κουβαλάω ακόμα και σήμερα…

Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα των πανελλήνιων εξετάσεων και εγώ έτρεμα σαν το ψάρι. Ήξερα ότι είχα μάθει όσα έπρεπε, ότι ήμουν προετοιμασμένη πάνω από το ιδανικό επίπεδο αλλά το άγχος δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Εκείνες τις ημέρες δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου. Πήγαινα στο λύκειο να γράψω και αισθανόμουν σαν ζόμπι, έμπαινα στην αίθουσα και η σκέψη μου ήταν μία «αν δεν τα καταφέρεις θα είσαι για πάντα μία αποτυχημένη, θα είναι το τέλος του κόσμου σου». Spoiler alert: Τελικά δεν τα κατάφερα και δεν είμαι μία αποτυχήμενη!

Τελικά στις πανελλαδικές πάτωσα. Έφευγα το βράδυ από το φροντιστήριο με τους καθηγητές να μου λένε «έλα το πρωί να μας πεις ότι έγραψες 19-20» και επέστρεφα και δεν θυμόμουν τι είχα γράψει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ημέρα που έδωσα μαθηματικά. Το προηγούμενο βράδυ ο λατρεμένος μου καθηγητής (αχ βρε κ. Αμοιραδάκη τι περάσαμε μαζί…) με έδιωξε από το γραφείο του λέγοντας μου ότι δεν έχει άλλες ασκήσεις να μου δώσει, πως είμαι έτοιμη να σκίσω και να φέρω τίποτα λιγότερο από 20! Την ημέρα που έδωσα τελικά μαθηματικά μπλόκαρε το μυαλό μου, έπαθα ασθματική κρίση, έκλαιγα καθ’ όλη τη διάρκεια της εξέτασης και επέστρεψα όχι με 20 αλλά μ’ ένα ολόδικο μου 6.2! Και κάπως έτσι πέρασαν και οι υπόλοιπες μέρες που έδινα μαθήματα. Πανικός, κλάματα, άγχος, πίεση και φυσικά όπως είναι αναμενόμενο πανωλεθρία στα μαθήματα.

Τα αποτελεσματα βγήκαν. Η σχολή που επιθυμούσα φαινόταν ίσα ίσα με τα κυάλια. Η ψυχολογία μου ήταν στα τάρταρα και το μέλλον μου όπως φαινόταν τότε ήταν μαύρο.

10 χρόνια μετά από εκείνη την περίοδο μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τίποτα δεν ήταν όπως το έβλεπα. Το μέλλον μου δεν ήταν ξεγραμμένο, δεδομένου ότι σπούδασα τελικά αυτό που ήθελα και σήμερα ασκώ το επάγγελμα που ονειρευόμουν, δεν έχω κλειστεί σ’ ένα σπίτι με 3-4-5 παιδιά, στέκομαι στα πόδια μου και όχι το 14,200 (τα μόρια μου) δεν καθόρισε σε καμία περίπτωση την ζωή μου! Σήμερα θυμάμαι εκείνη τη περίοδο και μετανιώνω για την ψυχολογική κατάσταση που είχα υποβάλλει τον εαυτό μου, τις αλλεργίες που κουβαλάω ακόμα και σήμερα και γενικά την πίεση που βίωσα!

Σήμερα, με το χέρι στην καρδιά, μπορώ να πω ότι δεν αξίζει το άγχος καθώς το μόνο που καταφέρνει είναι να καταστρέψει κάθε προσπάθεια που έχει κάνει ο κάθε άνθρωπος. Σήμερα, το μόνο που θέλω να πω είναι ότι το αποτέλεσμα αυτών των εξετάσεων δεν θα καθορίσει τη ζωή σου και πως αν δεν πετύχεις με την πρώτη μπορείς να ξαναδοκιμάσεις! Δεν χρειάζεται πανικός, πίεση και άγχος!

Σήμερα μετράτε απλά αντίστροφα για το τέλος της μαθητικής σας ζωής και την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου με τις δικές του περιπέτειες!

Σήμερα πρέπει να πάρετε όλοι εσείς που δίνετε πανελλήνιες μία μεγάλη ανάσα και να πείτε «Θα τα καταφερω! Αλλα και αν δεν τα καταφερω τωρα, θα προσπαθησω παλι! Δεν χαθηκε κι ο κοσμος!»!

Καλή επιτυχία!!

The post Δέκα χρόνια πριν ήμουν εδώ που είσαι. Έδινα πανελλαδικές… appeared first on iPop.