Πατατράμπ

Του Σίλα Σεαραφείμ

Παρατήρηση πρώτη. Η βούληση των ψηφοφόρων αλλοιώνει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Στην προκειμένη περίπτωση σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επικρατήσει ο Τραμπ. Αμερική λοιπόν, η χώρα που κατάφερε να βρει χειρότερο πρόεδρο κι απ’ τον Τζωρτζ Μπους. Οι stand-up comedians όλου του κόσμου πανηγυρίζουμε βέβαια (να τα λέμε αυτά), γιατί βρήκαμε χρυσό, σατιρικό χορηγό, τουλάχιστον για 4 χρόνια. Όχι βέβαια ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε παράπονο απ’ τους δικούς μας πολιτικούς, θα πέσει φωτιά να μας κάψει.

Ο

Καναδάς τώρα, θα πρέπει άμεσα να ενισχύσει την υπηρεσία μετανάστευσης κι ενδεχομένως να δημιουργήσει hotspots στα σύνορα με Αμερική, μιας και σωρεία καλλιτεχνών έχουν εκδηλώσει την επιθυμία τους να μεταναστεύσουν εκεί, σε περίπτωση εκλογής του Τραμπ. Ο Γούντι Άλεν πάλι, ήδη απ’ τις εκλογές του 2000, είχε πει πως αν έβγαινε ο Μπους θα μετανάστευε. Λογικά τώρα θα βρίσκεται στο Κανάβεραλ και θα περιμένει την επόμενη αποστολή για το διάστημα.

Απ’ την άλλη, για να εκλεγεί πρόεδρος ο Τραμπ, φαντάσου πόσο αχώνευτη είναι η Χίλαρι. Το θέμα είναι ότι ο Έλληνας έχει τόσα βάσανα πλέον, που αναρωτιέμαι αν χωράει κι άλλη στενοχώρια που βγήκε ο Ντόναλντ πρόεδρος, οπότε για την οικονομία της θλίψης, προτείνω αντί να στεναχωρηθούμε για την επιτυχία του Τραμπ, να χαρούμε για την αποτυχία της Χίλαρι.

Κατά τα άλλα στη δημοκρατία ο καθένας μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ή πρόεδρος κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Όταν πρόκειται βέβαια για την Αμερική (land of opportunity) κι όχι για μια τριτοκοσμική μπανανία, τα πράγματα είναι ακόμη πιο επικίνδυνα στην περίπτωση που ο ακροδεξιός που εξέλεξες έχει σκοπό να εφαρμόσει κατά γράμμα την ιδεοληψία του. Το ότι όμως δεν πρόκειται για μια χώρα ενός φύλαρχου αλλά ένα κράτος με checks and balances, με λειτουργικά θεσμικά αντίβαρα δηλαδή, είναι μια παρηγοριά αποφυγής της καταστροφής.

Με λίγα λόγια, το θέμα παίζεται στο κατά πόσο θα ακούσει ο πρόεδρος τον σύμβουλο να του λέει: «Όχι, όχι πρόεδρε, δεν πατάμε το κουμπί με τα πυρηνικά, επειδή το Ιράν μας έκανε διάβημα, προηγείται κάτι που λέγεται κλιμάκωση, πρώτα θα εκδώσουμε μια ταξιδιωτική οδηγία…» Βέβαια αυτό το ακροδεξιό (ρατσιστικό, σεξιστικό κ.λπ.), ανερμάτιστο και κυκλοθυμικό ταπεραμέντο, είναι που τον εμφάνισε ως αντισυστημικό και τον έφερε στην εξουσία, αλλά αυτό δεν είναι αντισυστημικότητα. Αντίστοιχα ως αντισυστημική πλασάρεται κι η Χρυσή Αυγή και τα υπόλοιπα φασίζοντα ευρωπαϊκά κόμματα. Κι ο Χίτλερ ως αντισυστημικός εξελέγη το 1932.

Το πρόβλημα της δημοκρατίας είναι η συνευθύνη. Όσο δεν προκαλούν καταστροφές δικτάτορες ή βασιλιάδες που κυβερνούν ελέω Θεού, αλλά τις προκαλούν ηγέτες λαοπρόβλητοι, εκλεγμένοι δημοκρατικά, το βάρος της ευθύνης πέφτει στους ψηφοφόρους. Η αυτοθέσμιση της κοινωνίας έχει υποχρεώσεις. Οι πολίτες οφείλουν να έχουν αρετές, που πολλές φορές είναι επιλογή των ελίτ να τους τις στερούν, για να μην ψηφίζουν τους έντιμους και τους ικανούς. Δεν βολεύει.